Drie artiesten. Drie grootheden uit het genre. Drie tinten hiphop. Op de Lokerse Feesten kon u donderdagavond de volledige rijkdom proeven die België op dat vlak te bieden heeft. Conclusie? “Allez, Vive La Belgique.”
“Wie is Guy?” is een vraag die na deze zomer niet meer dient gesteld te worden. Zwangere Guy heeft ondertussen zowat het hele land afgedweild, overal een spoor van vernieling achter zich latend. “De jeugd van tegenwoordig is ráár! Vorige keer dat ik hier stond, had één iemand een epilepsie-aanval en één iemand een gebroken schedel. We gaan er vandaag wat bij doen. Ik wil er twee.” Zo vuil en hard is deze set dat het niet verwondert. Wanneer Gorik Van Oudsheusden “Open! Méér open!” beveelt, wil dat zeggen dat het tijd is voor weer maar zo’n aan de metal ontleende wall of death; de pogo krijgt hij zo wel, zonder aanmoedigingen. “Maak lawaai voor mijn pens!”? Tuurlijk.
Het is met rauwe power dat Zwangere Guy over het parkeerterrein raast, want zelfs als hij je niet zijn woelige verleden in het gezicht smijt, zoals in “Beter leven” of “Gorik Pt. 1”, kletst en knettert het. En als hij er even bij wil gaan liggen op de rand van de catwalk, als een aangespoelde walrus, dan doet hij dat toch gewoon? Wie doet Guy wat? Niemand deze zomer. De rapper stuitert over het podium, ratelt zijn raps af aan een onhoudbaar tempo, en duikt uiteindelijk de moshpit in voor een laatste rondje. “Maak lawaai voor de paardensausissen!” Guy wint de Lokerse, een zoveelste in een lange rij triomfen van de laatste maanden.
De Zwangere Guy van de andere kant van de taalgrens heet Roméo Elvis, en heeft iets meer tijd nodig om op gang te komen. “Vanavond ben ik een beetje Vlaams met jullie. Allez, Vive la Belgique”, heeft hij nochtans aangekondigd. En dat hij weet hoe je “Ouaar is dat feestje?” moet citeren bewijst het. En toch. In “Coeur des hommes” mag hij ons dan aansporen de vinger op te steken richting N-VA, veel fut zit er niet in. De gitaar in “Drôle de question” is lekker funky, maar ook te gemoedelijk. Het is pas met “Normal”, en vervolgens “Pogo” dat er wat beweging komt. Moet ook, zo wordt er aangedrongen: “Je veux de la violence!” En zo wordt “open!” hier “groter!”, maar hetzelfde wordt bedoeld. U gehoorzaamt, maar het is nooit genoeg voor deze lange benige rapper. “Zijn jullie misschien gefatigueerd?” Neen, jij bent voorlopig nog nét iets te suf bezig, Roméo.
Het blijft gelukkig niet duren. In “Parano” krijgen we een manisch dansende Roméo Elvis, en plots wordt dit iets. Eindelijk is er energie, krijgt het optreden vaart. Voor “Kuneditdoen” roept hij Zwangere Guy en zijn hele crew het podium op, en dan is het tijd voor een finale. “Bruxelles Arrive” is de aanzet, een episch “Malade” de kers op de taart. “Bisous, Papa”, roept de oudste Van Laeken nog richting de Fonnefeesten waar vader Marka aantreedt met Allez Allez.
De schijnbeweging met die flard “En route” in de beginmix doet glimlachen. Even denk je dat Tourist LeMC nog altijd vasthangt aan dat geweldige openingsnummer van zijn vorige plaat, wat natuurlijk niet zo is. Johannes Faes had er even tijd voor nodig, maar heeft zijn gelauwerde tweede plaat eind vorig jaar wel degelijk overstegen met het straffe We begrijpen mekaar, waarop vertelkunst, mededogen en introspectie een warme tong draaien. Het staat ver van wat Zwangere Guy en Roméo Elvis hier tevoren kwamen vertellen, tegelijk klopt het als afsluiter: na alle geweld, de beschouwing, de berusting dat we allemaal knoeiers zijn, en woede niets oplost.
Het is de houterigheid, de beleefde stijfheid die van Faes zo’n ideale, oer-Vlaamse schoonzoon maakt. Er zit geen swingend bot in zijn lijf, maar zijn flow dwingt de lettergrepen in een cadans die steekhoudt, en een nummer als “Coureuge Viva” zelfs een soort van swag geeft. Dan hoor je hoe Tourist LeMC eigenlijk Michael Franti & Spearhead met een Antwerpse tongval is: altijd een beetje door reggae beïnvloed, zoals ook een jazzy ingezet “Klein gebedje” laat horen. Het zijn allemaal verschillende kleuren, zijn vierkoppige band kan ze allemaal aan. En Faes? Die laat in de ballade “We begrijpen mekaar” horen dat hij binnen de limieten van zijn stem een aardige zanger is die niet per sé hoeft te rappen.
Raymond van het Groenewoud is niet mee, dus u zingt “Spiegel” dan maar zelf. Aan “Koning liefde” heeft Faes helemaal geen kind, dat het publiek helemaal uit volle borst meebrult. “Jullie zijn geweldige barbaren”, is het compliment terug. Alice On The Roof is wel afgezakt en kirt in haar beste Antwerps mee “Oprechte leugens”. Het ziet er wat uit als een onwennige first date, maar het klinkt mooi. En zie, voor “Horizon” komt zowaar Wally nog eens uit de coulissen, het refrein galmend.
En toch is het “Tramontane” dat vandaag al vroeg het meest doel treft. Het is het soort jeugdig vakantieverhaal dat elke Vlaming bekend in de oren klinkt, dat Raï-achtig synthriedeltje dat het refrein inleidt, zo zwanger van nostalgie dat melancholie al snel op de loer ligt. De agressie van die eerste twee is dan al lang vergeten; de storm is gaan liggen en met een licht gevoel van tristesse vegen we samen met Tourist de brokstukken op. Het is laat, het is tijd om te gaan. En één ding weten we na vanavond wel zeker: de Belgische hiphop is in goede handen.
