De gemiddelde muziekfanaat is eigenlijk een naïef beestje. Hoe vaak denkt deze (m/v) immers niet een geweldige ontdekking gedaan te hebben terwijl het om niet meer gaat dan een zorgvuldig georchestreerde wervingscampagne waar veel poen achter steekt? Valt het dan niet op dat iedereen alles goed vindt op hetzelfde moment? Soms kan het ook anders. Op eigen houtje kan je ook op zoek gaan en ontdekken. Zo kwamen wij terecht bij het New Yorkse Super Seaweed Sex Scandal, dat gisteren voor het eerst in België belandde en ons duchtig ervan langs gaf.
Een promomachine voor dit soort muziek is er amper en het sextet had het geluk om de dag voor het vertrek naar Europa pas de eerste exemplaren van zijn debuutalbum in handen te krijgen. Op het net viel er met andere woorden weinig meer te vinden dan een paar liveopnames en hier en daar een filmpje. Maar de beschrijving en achtergrond van de band deed ons reikhalzend uitkijken naar zijn komst. De leden van SSSS hebben naar schatting een gemiddelde leeftijd van 22-23 jaar (met een drummer die eruitziet alsof hij net high school is kunnen ontvluchten) en spelen nog maar een jaar samen. Dat deden ze wel al in de befaamde New Yorkse club The Stone, waar John Zorn z’n schouders onder zette en dat een bruisend centrum is voor de experimentele muziek in de grootstad.
De link met Zorn is nog sterker dan dat: SSSS heeft zich duidelijk laten beïnvloeden door de esthetiek van Zorns kleurrijke verleden, met een hypereclectische aanpak die afwijkt van de platgetreden paden en oorden tussen avant-garde, rock en free jazz opzoekt. Denk daarbij aan de verknipte speedpunknoisejazz van Naked City, maar ook andere projecten van Zorn die uitblinken in wendbaarheid, onvoorspelbaarheid en stilistische kruisbestuivingen. In enkele trage nummers had de band immers ook affiniteit met de ingetogenheid en melancholie van Masada. Wat echter vooral bijblijft en ook het middelpunt vormt van het album (Sexy Noise), dat is de genrehoppende en toch toegankelijke punkjazz van het sextet.
De omstandigheden in El Negocito (een café/clubje in de Gentse hoerenbuurt waar charmante chaos de plak zwaait) waren misschien wel niet ideaal met zo’n bescheiden podium en een akoestiek waarbij sommige elementen deels verloren gingen, maar het had anderzijds ook weer iets gepast. Terwijl Little Women een maand geleden een beetje een mal figuur sloeg in een veel te grote balzaal in de Vooruit, waardoor het leek alsof er een fysieke scheidingswand tussen band en publiek stond, was daar nu geen sprake van. De frontlinie van tenorsax (John Stanesco), altsax (Nonoko Yoshida) en gitaar (Paul Wheeler) stond vlak voor het publiek op een kluitje en bepaalde het groepsgeluid.
De ritmesectie (Justin Veloso – drums, Joe Merolla, bas) kweet zich goed van z’n taak, maar het meest opvallend was misschien wel de onalledaagse dubbelrol van Borey Shin, die afwisselde tussen piano en accordeon. Als hij dat laatste instrument bespeelde ging het soms verloren in het groepsgeluid, maar hier en daar gaf het wel een excentriek kleurtje aan het geheel, waardoor er soms wat volkse elementen in de muziek slopen of toenadering gezocht werd met paranoïde kamermuziek. Grappig genoeg leek de band daarbij vooral in het vaarwater te komen van Belgische acts als X-Legged Sally en Fukkeduk (kent u hen nog?), terwijl de simultane saxstoten en het jengelgitaartje ook deden denken aan de stadsgenoten van Little Women.
Aanvankelijk leek het allemaal een tikkeltje slordig, maar naarmate de set vorderde en de korte erupties de bovenhand kregen begon steeds meer op te vallen dat het hier al draait om een stel goed op elkaar ingespeelde muzikanten. De structuur en vorm regeert dan wel, er was voldoende speelruimte voor elke muzikant om zijn/haar kunnen centraal te stellen, met vooral een opvallende rol voor Shin, het verhakkelde gitaarspel van Wheeler en de tussen chaos en strakheid aarzelende saxduels van Stanesco en Yoshida. De set duurde zo’n uur, maar het leek veel minder, en dat is steeds een goed teken.
Het warm water heeft Super Seaweed Sex Scandal niet uitgevonden, maar er werd uitgepakt met een frisse mix van invloeden die nergens aanvoelde als valse kopieerdrift of masturbatoire aanstellerij. Meer nog: het feit dat zo’n jonge band nu al in staat is om uit te pakken met zo’n complexe muziek die z’n aura van speelsheid en humor blijft behouden, is erg straf. Voor een keer zijn we dan ook niet een beetje blij dat we er eentje ontdekt hebben om in de gaten te houden. De muzikanten van Super Seaweed Sex Scandal gaan nog potten breken.
Sexy Noise is (voorlopig) verkrijgbaar via de band en Instant Jazz
