Les Nuits Botanique pakken ook dit jaar weer uit met een fikse
affiche en dat resulteerde afgelopen zondag in een line-up met vier
artiesten die stuk voor stuk eigenlijk als hoofdprogramma
geserveerd zouden kunnen worden. Eerst was de Vlaamse
singer-songwriter Selah Sue aan de beurt, daarna was het tijd voor
melodramatische indie-elektronica van Schotse makelij met Errors,
vooraleer ook zij plaats moesten ruimen voor achtereenvolgens de
Zuid-Londense revelatie Rox en Ellie Goulding, de blonde
verpersoonlijking van BBC’s Sound of 2010.
Selah Sue mag stilaan met enig vertrouwen stellen
dat ze het gemaakt heeft in onze regionen. Haar blanke soul spreekt
een grote groep mensen aan, waarvan een redelijk aantal toch de
moeite had genomen om al van bij de aftrap van de avond de
Orangerie te gaan vullen. Of het de moeite was om al zo vroeg de
gezellige drank- en eetkraampjes van Les Nuits te verlaten voor het
optreden van de zangeres, durven we echter niet met al te veel
zekerheid beweren. Sue heeft beslist potentieel, hetgeen zich
vooral uit in haar zelfgeschreven en niet zelden best inventieve
nummers. Jammer genoeg is het de Leuvense zelf die alsnog roet in
het eten weet te strooien. Zeggen dat de zangeres niet over een
degelijke stem beschikt, is beslist een te hevig oordeel, maar feit
is dat het gekrol en gerasp van haar stembanden bij momenten zwaar
op de zenuwen werkt. Met die Amy Winehouse-gimmick hebben we het
inmiddels overigens ook gehad.
Daaropvolgend misten we zowel Rox (doelbewust) als
Errors (allesbehalve doelbewust, maar ten gevolge
van een aan de verstrooidheid van ondergetekende te wijten
misverstand met de indeling van de avond). Toen we dan toch opnieuw
de Orangerie binnenwandelden, was een groot deel van het publiek
alweer verdwenen, allicht met het oog op de laatste trein richting
God-weet-waar. Ellie Goulding liet het alvast niet
aan haar hart komen en bewees dat de hype rond haar persoontje
zeker niet zomaar uit de lucht was komen vallen.
Niet alleen ziet de jonge Britse er in levende lijve een pak beter
uit dan op het televisiescherm, ook haar stem komt live op zijn
minst even goed uit de hoek als op plaat. Dat het vocaal wel snor
zat, was zonder twijfel bepalend voor het hele optreden. Goulding
heeft een zeer specifieke sound die zweverige synths, hippe
percussie, een akoestische gitaar en een wendbare, ijle manier van
zingen combineert in wat een opmerkelijk hitgevoelige formule
blijkt. De nummers zelf zijn niet allemaal even opzienbarend en
telkens wanneer dat duidelijk dreigt te worden, is het Ellie’s stem
die de boel komt redden.
En zo werd het dus een bijzonder fijn slotstuk van de avond. Het
eerste hoogtepunt kwam er in de vorm van het emotionele ‘This Love
(Will Be Your Downfall)’, waarna de volgende piekmomenten elkaar in
sneltempo opvolgden. De charmante zangeres wist het publiek
afwisselend te ontroeren (‘Swimming Pool’ en ‘Wish I Stayed’), aan
het dansen te zetten (‘Guns And Horses’) en te verrassen (de
originele cover van ‘Roscoe’ van Midlake). Radiohits ‘Under The
Sheets’ en ‘Starry Eyed’ waren de spreekwoordelijke kers op een
taart die ook zonder die toevoeging al bijzonder lekker was.
Als Ellie zin heeft om alsnog te solliciteren voor de Vlaamse
festivalzomer, willen hij haar daarbij maar wat graag een duwtje in
de rug geven, zodat de nieuwe popprinses met recht haar troon kan
komen opeisen.
