Het ging haast onopgemerkt voorbij in deze contreien, maar de wolven van L.A. brachten onlangs hun tweede kinderplaat uit: Los Lobos Goes Disney, een album vol bewerkingen van Disneyklassiekers. We hebben er geen idee van of die plaat op iets trekt (“Zip-A-Dee-Doo-Dah”, anyone?), maar geniepig hadden we gehoopt dat er toch iets van op het volk zou losgelaten worden. Het zou misschien ook wat animo gebracht hebben in een set die nu en dan wat routineus aanvoelde.
Helaas kon zanger, gitarist en kernlid César Rosas niet van de partij zijn (naar verluidt is zijn vader deze week overleden) – een gemis dat de band op geen enkele manier wist te goed te maken. Ze hebben genoeg ervaring en pure klasse in huis om een degelijk concert te geven in de moeilijkste omstandigheden, al is het vooral Rosas die zorgt voor een hogere rock-‘n-rollfactor en als multi-instrumentalist enorm bijdraagt tot de rijke klankkleur van de band. Die was nu net iets monochromer, waardoor een klassieker als “Saint Behind The Glass” en het handvol tex-mex songs net wat minder overtuigend waren dan tijdens het uitstekende optreden van precies drie jaar geleden.
Zowel de eerste (“Evangeline”) als de laatste (“I Got Loaded”) song uit Los Lobos’ eigen oeuvre werd geplukt uit How Will The Wolf Survive (1984), dat nog steeds te boek staat als hun eerste klassieker. Het is ook op die plaat dat de stijl en sound van de band voor het eerst vorm kreeg: Los Lobos is immers zo veel meer dan zomaar een chicano band, rootsrockgezelschap of een bluesband. Als geen ander weten ze al deze stijlen en invloeden te mengen in warme, volkse muziek. Vaak levert het feestelijke toestanden op, ideaal voor allerhande zomerfeestjes, maar net zo vaak — en dat wordt vaak over het hoofd gezien — komt er melancholische en broeierige middernachtsmuziek van.
Het mooie aan het liveverhaal is dat je nooit echt weet wat je te wachten staat. Zo zijn er wel een paar favorieten die vaak aan bod komen, maar de band slaagt er in om het boeltje steeds fris te houden door te experimenteren met setlists en een enorme songselectie achter de hand te houden. Vermoedelijk had het ook iets te maken met Rosas’ afwezigheid, maar dit optreden kende minder uptempo momenten, minder ambiance, minder kleur dan het vorige optreden, ondanks de prima Ritchie Valens-cover “Ooh! My Head” en een verrassend hard rockende “Georgia Slop”, uit het al te vaak over het hoofd geziene The Neighborhood (1990), waar eerder “Emily” uit gespeeld werd, en later ook nog eens de titelsong, die uitgroeide tot een hoogtepunt.
Die laatste term is er dan weer eentje die we eigenlijk spaarzaam zouden moeten gebruiken, want dit optreden miste echte knallers, songs die de boel op stelten zetten of de harten deden smelten. Een kerel als David Hidalgo gedraagt zich altijd alsof hij in z’n eigen achtertuin hamburgers staat te bakken, maar nu had het allemaal iets routineus, alsof het just another night in little ol’ Belgium was. De bandleden zaten met hun gedachten waarschijnlijk bij hun afwezige collega’s tijdens “Saint Behind The Glass” en “Kiko”, die nooit voor kippenvel zorgden. En als er dan een wat rommelige cumbia van kwam, dan kreeg die ons niet in beweging (een heimelijke hoofdknik telt niet mee).
Gelukkig zijn er van die favorieten die niet stuk te krijgen zijn: afsluiter “Mas y Mas” was zoals steeds een hoogtepunt, en dat niet door de obligate drumsolo, maar door de ruimte die de band zich daar gunt. Dan pas wordt duidelijk wat een geweldige muzikanten deze kerels zijn, hoe ze er hun hand niet voor omdraaien om het ene moment te jammen zoals The Allman Brothers Band dat deed begin jaren zeventig, om het erop volgende moment weer zwaar uit te halen met dat refrein. Net als in 2007 werd gebist met “I Got Loaded” en een cover, in dit geval een prima versie van Neil Youngs “Cinnamon Girl”.
Eigenlijk sprak die coverkeuze voor zich. Het opwindende, eclectische concert van 2007 culmineerde in een energiek “My Generation”, het wat tamme, soms ongeïnspireerde concert van 2010 sloot af met een gezapiger rockklassieker. Vonken, maar geen vuur. Los Lobos kreeg het publiek op z’n hand, maar verraste nergens. Gezien zijn fenomenale palmares willen we dit met de mantel der liefde bedekken, maar we verwachten meer van de herkansing, wanneer de hort op gegaan wordt met het nieuwe album Tin Can Trust, dat later dit jaar nog zou verschijnen.
