Bij het begin van het decennium heetten The Strokes de redding van gitaarrock te zijn. Nu de noughties op hun laatste benen lopen, brengt Strokes-frontman Julian Casablancas op de valreep zijn eerste soloplaat uit. En dat blijkt zowaar een popplaat te zijn.
Op enkele kleine projecten en gastbijdragen her en der na, is het al een hele tijd verdacht stil rond Strokes-frontman Julian Casablancas. Op muzikaal vlak dan toch. Sinds het verschijnen van de laatste Strokesplaat First Impressions Of Earth in 2006 duikt Casablancas’ naam zo nu en dan op in het soort bladen waar je iemand als de frontman van The Strokes niet in verwacht.
Maar die vreemde periode ligt nu blijkbaar achter ons en in navolging van Albert Hammond Jr. en Nikolai Fraiture begint ook Casablancas aan een muzikaal bestaan buiten The Strokes die naam waardig is. Daarbij valt op dat Phrazes For The Young ontzettend veel gelijkenissen vertoont met The Strokes, maar tegelijk ook ontzettend verschillend is.
Openingstrack “Out Of The Blue” zet wat dat betreft de toon: het is een Strokes-song pur sang, maar dan in een popkleedje gestoken. De kale Strokesgitaren krijgen het gezelschap van een warm synthesizergeluid, waardoor een heerlijke catchy popsong ontstaat. Wanneer Casablancas’ stem even uitschiet, is dat ditmaal niet uit woede, zoals destijds in “Take It Or Leave It”. Eerder lijkt de stemverheffing in “Out Of The Blue” een uiting van geluk, al hoeft dat natuurlijk niet noodzakelijk zo te zijn, leert een snelle blik op de tekst.
Maar het is het gevoel dat van tel is op Phrazes For The Young. En dat gevoel zegt: feest. Want vanaf “Left & Right In The Dark” komen synthesizers op nagenoeg gelijke voet te staan met de gitaren, waardoor Casablancas voluit voor een opgewekt, soms spacy geluid kiest. Maar zoveel mocht al duidelijk zijn sinds single “11th Dimension” met zijn onbeschaamde knipogen naar de jaren tachtig het licht zag.
Phrazes For The Young mag dan het nadeel hebben dat het moet opboksen tegen Strokes-debuut Is This It, dat momenteel zowat overal opduikt als een van de cruciale platen van het voorbije decennium, toch mag het album niet onderschat worden. Hoewel het misschien niet kan tippen aan het Strokes-debuut heeft de eerste van Casablancas zeker zijn waarde. Niet alleen omdat Phrazes For The Young aantoont dat Casablancas nog altijd schijnbaar achteloos prachtsongs uit zijn mouw kan schudden. Maar bovenal omdat het album een compleet pretentieloze, heerlijke popplaat is die bovendien net genoeg edge heeft om het flirten met popkitsch niet te laten ontaarden in een romance.
