AB, Brussel, 3 november 2009
Nadat we hen deze zomer bombardeerden tot een van dé ontdekkingen
op de recentste editie van Pukkelpop, heeft ‘A Brief History Of
Love‘, de debuutplaat van het Britse duo The Big Pink zowat
non-stop in de lade van onze cd-speler vertoefd. De wereldwijd
lovende reviews liegen er al evenmin om: The Big Pink is hot. Ook
de AB Club zette het tweetal zonder al te veel trucjes in vuur en
vlam.
Het zaaltje werd alvast op temperatuur gebracht door The
Germans, die zich nog steeds mogen rekenen tot een van
onze favoriete bands van eigen bodem. De band heeft een nieuwe
langspeler uit en ‘Grote Meneren/Straffe Madammen’ is beslist een
waardige opvolger voor het alom geprezen ‘Elf Shot Lame Witch’ van
enkele jaren terug, weliswaar met inbegrip van een lichte
koerswijziging. Hun nieuwe songs klinken wat minder als Liars of
Sonic Youth en wat meer als Explosions In The Sky. Maar net als hun
oude sound is ook de nieuwe gekruid met dat heerlijk autoritaire
penseeltrekje dat de muziek van The Germans zo dwingend maakt. Met
zowel nieuwe als oude songs in een set die gaandeweg steeds meer
aan kracht won, zijn The Germans beslist niet onopvallend
voorbijgegaan aan het Brusselse publiek.
Ook de hoofdact stond op scherp. Van bij de eerste song, het
hallucinante ‘Too Young To Love’ greep de band (vaste leden Milo
Cordell en Robbie Furze, bijgestaan door een coole drumster en dito
gitarist) de toeschouwers bij de keel om ze daarna drie kwartier
lang in zijn greep te houden. Dit echter zonder veel
tierlantijntjes. Een stevige rookmachine en wat kale, flitsende
spots vormden zowat het enige showelement van de avond. De
rechtstreekse interactie met het publiek was zo goed als nihil,
maar we hadden de indruk dat de connectie met de luisteraar wel
gemaakt werd op het niveau van de muziek.
En de muziek sprak voor zich. Wat The Big Pink
brengt, valt moeilijk als één genre neer te pinnen, al is shoegaze
een onmiskenbaar ingrediënt voor de hypnotiserende sound van het
tweetal. Je kan het een stevigere versie noemen van The
Raveonettes. Een Stone Roses voor de 21ste eeuw. Of Kasabian met
een paar extra lagen distortion. Wat het ook is, we hebben er met
volle teugen van genoten. Vooral ‘Velvet’, ‘Frisk’ en ‘Crystal
Visions’ beklijfden ons tot op het bot.
Een niet te miskennen wapen van The Big Pink is de stem van Milo
Cordell. De vocalen van de opvallend kleine frontman durven wel
eens verstopt te worden in de wall of sound die zijn band nummer na
nummer weet op te trekken, maar zelfs die dikke geluidsmuur slaagt
er niet in continu de gouden stembanden van Cordell te verhullen.
Accentgenoten zijn het zeker niet, maar qua timbre bevindt Milo
zich niet ver van James Allen, de stem van de Schotse revelatie
Glasvegas. En dat is beslist een compliment.
Na de denderende afsluiter ‘Dominos’, de ‘stadionvuller’ van The
Big Pink, zat het optreden er alweer op. We kregen niet de
verhoopte bisronde (waarom bijvoorbeeld niet met die knappe cover
van The Cure’s ‘Love Song’?), maar keerden niettemin tevreden terug
naar huis, benieuwd naar wat deze band ons nog kan bieden.
