Zelden een plaat geweten die sneller zijn punt maakt als Live At The Olympia van R.E.M.. Slechts één nummer ver weten we waar dit om te doen is: die flauwe liveplaat van nauwelijks twee jaar geleden met één krachtig statement van tafel vegen. Dit is een R.E.M.-optreden zoals het écht hoort: begeesterend, opwindend, krachtig.
"This is not a show", zijn de eerste woorden die door de megafoon schallen, en dat is ook zo. Live At The Olympia is het resultaat van een vijf avonden durende repetitiereeks in Dublin, toen de groep nog volop nummers aan het testen was voor wat later Accelerate zou worden. Het toont een groep die zijn vuur al heeft teruggevonden, en dat enkel nog in een studio moet neerpleuren. Maar eerst mag het live al even vonken.
Eerste vaststelling: dit gaat om het nu van R.E.M. en wat in de beginjaren gebeurde. Wat daar tussenin ligt — de doorbraak, de hits, de stadions — komt er maar bekaaid van af: één nummer van Automatic For The People, één van Monster en twee van New Adventures In Hi-FI. That’s it. Dat wil zeggen: geen "Losing My Religion", geen "Man On The Moon", maar ook geen "Stand" of "Orange Crush". Die periode ligt achter ons. Sinds Accelerate vond de groep opnieuw aansluiting bij de beginjaren, toen gewoon een rockgroepje zijn nog meer dan voldoende was.
Meer nog: het is die ingesteldheid die R.E.M. heeft gered en van Accelerate opnieuw een vitale plaat heeft gemaakt. Na een pakkend "Electrolite" gaat het naar "Man-Sized Wreath" en voor één keer zucht je niet "oh neen, even doorbijten met een nieuw nummer": Michael Stipe zingt net alsof er een sidderaal langs zijn ruggengraat glijdt, de potige bas houdt alles strak binnen de lijnen. En Peter Buck? Die is zo blij dat hij zijn gitaar nog eens mag laten gieren. En dan hebben we het nog niet eens over het nauwelijks in toom gehouden "Horse To Water" dat aan de teugels snokt als een jong veulen.
Niet dat R.E.M. zijn heropleving enkel aan de opnieuw scheurende snaren te danken heeft. Ook in de ballads als het nog niet verschenen "On The Fly" toont de groep zich opnieuw urgent. En er zijn de oudjes, die nog altijd zo fris aanvoelen, twintig jaar oud of niet. "Maps And Legends" is nog even mooi, "SO. Central Rain" gaat nog altijd diep. En dan is er de superieure Byrds-jengel van "Sitting Still" van op dat mooie debuut Murmur. Het lijkt er op dat heruitgave van hun eerste drie platen de groep opnieuw verliefd heeft gemaakt op die nummers.
Eigenlijk is het ongelofelijk hoe R.E.M. er in slaagt op twee uitgebreide liveplaten nauwelijks overlappingen te hebben (als we ons niet vergissen, tellen we er drie). Het pleit voor de fantastische rijkdom van de catalogus die de groep bijeen heeft geschreven. De twee liveplaten tonen echter ook elk een ander gezicht, en wij weten welk wij verkiezen: niet het uitgebluste van R.E.M. Live, maar dit gerevitaliseerd R.E.M. dat aantoont dat de groep nog lang niet afgeschreven moet worden.
