Een geanimeerde TV-reeks die gaat over een disfunctioneel Amerikaans middenklasgezin. Met als hoofdpersonage een werkelijk gatachterlijke (vertrouwt u ons, wij gebruiken dat woord alleen als iemand ook echt gatachterlijk is) dikkerd. In een absurde wereld die de normale logica meer dan eens in de wind durft te slaan. Waar iedereen vier vingers heeft. Hey, wacht eens even! Sounds familiar? Dachten wij het niet. Toch gaat het hier wel degelijk over ‘Family Guy’, het ondertussen razend populaire geesteskind van Seth MacFarlane – half man, half octopus, met op zijn CV nota’s over zijn werk als acteur, componist, animator, schrijver, producer én stemacteur. Dat hij voor zijn paradepaardje meer dan eens leentjebuur is gaan spelen bij ‘The Simpsons’ – want daar is ‘Family Guy’ natuurlijk op geïnspireerd – zouden wij alleen al voor ’s mans indrukwekkende productiviteit dan ook gaarne door de vingers zien. Helaas is het eerste seizoen van de reeks te zwak om zelfs maar te spreken van een geslaagde kloon. Ouch!
In een luttele acht afleveringen maken we kennis met het gezin Griffith. Peter is Homer, maar dan anders getekend, met een andere stem en een vreselijk irritant lachje als catch phrase. Fans van de reeks zijn wellicht reeds aan het steigeren geslagen, maar let’s face it, people, Peter is wel degelijk niets, maar dan ook niets meer dan een Homer-replica. Niet dat hij nooit bijzonder grappig uit de hoek komt, maar toch, dat gebeurt veel te weinig. Dan is er zijn vrouw Lois, een assertieve, hondstrouwe huisvrouw (Marge, anyone?), de twee puberende koters Meg en Chris (oftewel Lis… och, laat maar), de baby Stewie en de hond Brian. En laat die laatste twee nu net de twee knallen van lichtpunten van de ganse reeks zijn.
Vooral Stewie steelt de show en is begrijpelijkerwijs het meest vertegenwoordigd op Facebook-fanclubs, internetfora en dozijnen andere whatchamacallits. ’t Is een eenjarige met alle onvermijdelijke problemen die de leeftijd met zich meebrengt – de horror van de eerste tandjes, ongewilde fascinaties voor felle kleuren en leuke geluidjes en worst of all, onzindelijkheid. Maar de deugniet heeft hogere ambities dan eten, knuffelen en slaapje doen. De items die in zijn agenda hoog staan aangestipt, gaan immers eerder over zaken als matricide en absolute werelddominantie. De manier waarop die twee gecombineerd worden zijn vaak kostelijk om te aanschouwen. Zo staat hij voor een dilemma als hij zich realiseert dat niemand zijn pampers kan vervangen als hij zijn moeder van kant zou maken met zijn zelfgebouwde laser.
Dat andere leuke personage, Brian, is ruwweg een combinatie van ¼ charmeur uit de jaren ’50, ¼ male gigolo, ¼ gesofisticeerd drankorgel en ¼ whole lotta dog. Samen met Stewie zorgt deze viervoeter voor de leukste momentjes uit het seizoen. Daarnaast hebben de makers nog een erg leuke vondst gedaan inzake vertelstructuur. Telkens wanneer een personage in een gesprek iets vreemds zegt, of een herinnering aanhaalt, krijgen we even een kort intermezzo waarin we in een paar seconden een totaal absurd stukje onzin wordt getoond. Die korte tussenfilmpjes zijn meestal veel grappiger dan wat in de eigenlijke verhaallijn gebeurt. Want het is daar dat het jammerlijk fout loopt met ‘Family Guy’.
Dat de personages duidelijk The Simpsons 2 zijn, daar kan je nog gemakkelijk overheen kijken, maar erger wordt het als ook de opbouw, de plot en de moraal letterlijk worden overgenomen. Helemaal om te huilen wordt het wanneer duidelijk wordt dat die gekopieerde structuren zelfs niet wérken. Elke aflevering draait wel min of meer rond het thema ‘Peter mucks up – Peter makes up‘, en elke keer moesten wij om de twee minuten onwillekeurig aan een bepaalde aflevering of scène van ‘The Simpsons’ denken. Een van de grootste krachten van deze laatste en een belangrijke factor waarom de reeks zo relevant blijft, is haar emotionele kapstok. Hoe absurd het ook allemaal wordt, het gaat wel steeds over personages om wie je geeft en die je begrijpt. ‘Family Guy’ verliest zich op dit vlak veel meer in postmoderne geintjes en valse ironie. Als ze dan toch een keer oprechte emotie proberen uit te lokken (zoals in de laatste aflevering van dit seizoen) dan komt dat eerder onnozel en misplaatst over.
‘Family Guy’ lijkt vooral met alles te willen lachen en in alles verder te willen gaan – haha, wij doen ‘The Simpsons’ na, haha, wij menen dit emotioneel moment toch helemaal niet, haha, kijk eens, wij durven nog absurder te gaan, enzovoort – maar slechts heel zelden levert dat ook daadwerkelijk gráppige televisie op. Het is misschien vreemd om te zeggen over een animatiereeks, maar zelfs de timing zit hier helemaal verkeerd – soms duren stiltes gewoon te lang, of zie je een halfbakken mop al van mijlen aankomen. De tekenstijl, tot slot, is slordig, houterig en monotoon. Met een drietal goede vondsten slaagt MacFarlane erin om twee luide grinniken per aflevering te ontlokken, maar daar blijft het dan ook wel bij. Als ‘Family Guy’ meer oprecht en minder knipogerig was geweest, dan had hier nog een plezierig werkstukje ingezeten. Nu moet je vooral de hype niet geloven. Een topper, this ain’t.
