Selah
Sue (***)
We zagen Selah Sue ooit in het voorprogramma van Andy Yorke en
Milow – nu we er bij nadenken niet eens zo gek lang geleden – en we
irriteerden ons mateloos aan het kleine meisje dat niet uit de
dagboekjesverzen wegraakte en wat schuchter stond te giechelen op
het podium. Het weerzien met haar op Cactus was verplicht maar
aangenaam, Sue heeft een stap vooruit gezet zoals enkel Carl Lewis
het haar voordeed, en bracht een genietbaar en fijn concert. Er zit
nog spanning op de boog, maar volgende keer als Selah Sue ergens
geprogrammeerd staat en we in de buurt zijn, zal het wat kracht
vergen om ons tegen te houden.
Bunny Wailer (*)
We krijgen het een beetje van reggae. ‘Het’ kan Mexicaanse griep,
de tering of migraine zijn, maar ‘het’ is zelden positief. We
krijgen het ook een beetje van de erven Marley die altijd weer
moeten tonen dat ze echt enkel teren op hun familienaam en
werkelijk niks aan de muziek bij te brengen hebben. Nooit kon Bunny
tonen dat hijzelf aanspraak kon maken op een plaats op ons
favoriete podium, en enkel het hierop volgende grapje is flauwer
gekookt dan Wailers optreden. Bunny met pruimen wat ons
betreft.
Michael Franti & Spearhead (***)
Nog zo’n man die enkel teert op een verleden, maar het is tenminste
zijn eigen verleden. Nee, muzikaal is het allemaal niet veel, maar
’t is Cactus, en Michael Franti past hier als de beste. Alweer
hebben we heerlijk genoten van de wereldverbeteraar – tien keer Nic
Balthasar als je het ons vraagt – en hebben we een set lang mee
gewerkt aan een betere wereld – we deden het door Pieter De Crem te
verguizen, ook een nobele daad. Michael Franti & Spearhead kan
ons geen kloten schelen, maar ’t is een geestige mens.
Tracy Chapman (**1/2)
Mijn tienerzusje smste voor aanvang van Paul Weller ‘Ik weet wel
dat Weller een artiest met een grote A is en dat je die gezien moet
hebben, maar ik ben moe en ga slapen’. Wijze raad komt uit een
kindermond, en enkel een onevenaarbare arbeidsethos hield ons die
vrijdag voor het Cactuspodium – de ironie. Tracy Chapman zal wel
haar verdienste hebben, maar ze laat ons Siberisch koud en hoewel
haar muziek mooi ineen zat, snakten we naar een pint, een lief en
een bergrit in de Tour om wat opwinding door ons nog steeds in
uitstekende staat verkerend lijf te scheuren. Tracy Chapman is
aardige middle of the road-pop, but I took the road less
travelled by. En zo wordt Robert Frost nog de ster van deze
Cactusvrijdag. Weinig hoogtepunten, maar God, wat houden wij van
dit aardige festivalletje in onze doorgaans door weinig subtiele
nichten bevolkte achtertuin.
Volgend jaar Bright Eyes, jongens!
