’s Werelds grootste heavymetalbedrijf Iron Maiden gooit met Flight 666: The Film een nieuw product op de stilaan oververzadigde markt. Het Rode Loper-gehalte van de documentaire is echter zodanig groot dat de zoveelste concertregistratie naast The Film net iets meer spanning bevat.
Flight 666 vertelt het verhaal van het eerste deel van Maidens recente wereldtournee Somewhere Back In Time. Met een eigen Boeing 757, bijgenaamd Ed Force One, vloog de ijzeren maagd met twaalf ton aan instrumenten en podiummateriaal rond de wereld met — daarbovenop — zanger Bruce Dickinson achter de stuurknuppel. Het doel van de tournee was een terugkeer naar de oud-Egyptische glorie van de World Slavery Tour waarmee het hoogtepunt van de Maiden-mania werd bereikt halfweg jaren tachtig. De setlist was ook één grote nostalgietrip met speciale aandacht voor Powerslave, Somewhere In Time en Seventh Son Of A Seventh Son.
De tijden van froufrous, spandex en spikebandjes lijken voor het sextet wel voorgoed voorbij. Verwacht ook geen beelden van wilde feestjes overladen met drank en vrouwen, maar rustgevende scènes van een golfende Nicko McBrain en Dave Murray of een ontspannen Adrian Smith die onder een stralende Australische zon balletjes slaat met tennisser Pat Cash. De managers van het rondreizende circus are living the life terwijl de crewleden vertellen over de grote werken aan het retropodium. Een eeuwig leven van seks, drugs en rock-’n-roll lijkt in de scene alleen voor Lemmy Kilminster weggelegd te zijn.
Van een kritische kijk van het producerduo Sam Dunn en Scott McFayden is ook niks in huis gekomen. Terwijl ze met boeiende documentaires als Metal, A Headbangers Journey en Global Metal metalfaam bereikten lijkt dolce far niente hier meer op zijn plaats. We zien opgewekte familietaferelen en voelen het geslijm van alle kanten van de Maiden-familie. Toeren met een eigen vliegtuig is immers meer fun dan met een kleine camionette.
Op puur muzikaal vlak blijven de dvd en bijhorende live-cd wel heuse belevenissen. Wie zich de glorieuze doortocht op Graspop 2008 nog herinnert, kan dat beamen. Gezegend door de ziel van bandmascotte Eddie en onder het oog van Horus springt de ijzeren maagd nog steeds op dezelfde manier over het podium zoals in de Long Beach Arena in 1985. De grootste magie van de band blijkt steeds de interactie met de fans. Het resultaat van de concertfilm is dan ook een eindeloze reeks beelden van waanzinnige fans vanuit Mumbai over Porto Alegre tot Toronto. De Britten leken zelfs even weer de baas in India, Dickinson zwaaiend met een reusachtige Union Jack en getooid in een replica van een legerpakje. De waanzinnige taferelen naar aanleiding van het concert in Colombia zijn dan weer bewijzen waarom de term Maiden riots daags na het optreden zelfs de Britse media haalde.
Gelukkig krijgen we met de concertfilm de ware aard van Maiden nog te zien. Terwijl tijdens het bekijken van de documentaire de nattigheid tot in de nek gevoeld wordt, blijft het plezier tijdens de concertopnames er af druipen. Misschien zijn deze Britten gewoon de gelukkigste bedrijfsleiders ter wereld? Winston Churchills We Shall Never Surrender lijkt nog steeds het credo en bij deze is het Londense metalbedrijf nog niet aan het einde van haar bestaan toe.
