Talitres,
2009
Munich
Het kon de naam van een nieuwe, goedkope horrorfilm zijn of van een
oud landhuis in de Highlands, maar het is dus het muzikale project
geworden van Leah Hayes. Leah woont in Brooklyn, New York, is een
getalenteerd tekenaar en designer (met kunstopleiding in de
kleren), heeft twee comics op haar palmares staan en een naam die
opvallend veel letters gemeen heeft met die van Leah Thys.
Wij zijn hier echter niet voor haar ongetwijfeld zeer geestige
stripverhalen, maar wel voor haar debuutplaat ‘Every Joke Is Half
the Truth’. Om meteen de grote referentie te laten vallen: die
plaat doet ons denken aan de Cat
Power ten tijde van ‘Myra Lee’ en ‘Dear Sir’, toen Chan
Marshall dus nog op haar rauwst was. Niet alleen de opbouw en
aanpak van de songs doen denken aan de jonge Cat Power, ook de
zangstijl én het stemtimbre knipogen naar het
Levi’s-fotomodel.
Scary Mansion begint echter meteen met het meest atypische nummer
van de plaat. ‘Captain’ is namelijk de enige song waarin noise en
distortion het karakter bepalen, al zit het grillige ook in de
structuur en de getormenteerd aandoende zanglijn. Een mooie opener!
En het blijft mooi openen, want de twee volgende songs zijn zelfs
de betere van het album. ‘Sorry We Took All Yr Money’ heeft een erg
verzorgde begeleiding (met hier en daar een passend piano-accent)
en een leuk, beweeglijk melodietje. Toch is onze favoriet het
ingetogen ‘Go To Hell’, dat dicht aanleunt bij het werk van de
Canadese Julie Doiron. Leah zingt met een opvallende zachtheid
en pakt het geheel erg geëmotioneerd aan.
Vanaf dan gaat het – stapsgewijs weliswaar – een beetje bergaf met
‘Every Joke Is Half the Truth’. Toch is ‘Scum Inside’, waarin je
werkelijk Chan Marshall lijkt te horen zingen, zeker een geslaagd
nummer. Leah is haar emotionele zelf en een strijkersarrangement
doet er nog een schepje bovenop. Ook ‘Shame’is een mooie bijdrage:
opnieuw zijn een gebroken stem en structuur de hoofdingrediënten,
al wordt de song ditmaal enkel met rockinstrumenten
ingekleurd.
‘Sharkish Sea’ probeert het interessant te houden door er een orgel
bij te sleuren, maar slaagt er niet in zich te onderscheiden in het
pak. Vooral de melodie gaat in de tweede helft even volledig de
verkeerde richting uit. ‘New Hampshire’ mag dan wel met veel zorg
ingezongen zijn, dat belet niet dat de grootste functie van het
nummer een opvullende is. En zelfs daarin mislukt het, want dit
album was zonder beter af geweest.
‘Intro’, door Scary Mansion in het midden van de plaat
gepositioneerd, is eerder een aardige gimmick dan een nummer. Er
waren inderdaad betere intro’s denkbaar. De pianoballad ‘Yer Mom’
kan er nog net mee door, maar haalt niet voldoende rendement. Ook
afsluiter ‘Unwise’ – als je de zes seconden stilte die ‘Untitled’
heet niet meerekent – brengt de kwaliteit van de tweede helft van
‘Every Joke Is Half the Truth’ naar beneden en is voorbij voor je
er iets interessants kon in ontwaren.
Kwalitatief haalt dit debuut het dus niet bij het werk van Chan
Marshall. Ondanks de gebreken zijn we wel aardig gecharmeerd door
‘Every Joke Is Half the Truth’. Fans van breekbare vrouwenstemmen
en eenvoudige, folky begeleiding: Scary Mansion is iets voor
jullie!
http://www.myspace.com/scarymansion
http://www.leahhayes.com
