AB, Brussel, 7 april 2009
Alela
Diane is een graag geziene gast in ons land. Waar ze twee jaar
geleden nog behoorlijk onbekend was en alles te bewijzen had,
verkoopt de goedlachse folkzangeres nu probleemloos een AB uit. Het
was dan ook de eerste keer dat ze in België haar nieuwste ‘To Be
Still‘ kwam voorstellen en Alela nam haar taak behoorlijk
letterlijk. Iets te lekkerlijk om goed te zijn.
In het kielzog van de familie Diane – eigenlijk de familie Menig –
komt voorprogramma William Elliott Whitmore mee om
de zalen op te warmen. Whitmore was een zegen voor de avond. De
Amerikaan stond alleen op het podium maar slaagde er beter in
warmte en authenticiteit te creëren dan Alela en familie/vrienden
een uur later zouden doen. De oorzaak is tweeledig: enerzijds
dwingt hij sympathie en respect af door zijn enthousiasme, sterke
songs en muzikaal talent. Anderzijds leent de muziek die hij brengt
– een combinatie van blues, country en folk die teruggrijpt naar
het Amerika voor de Tweede Wereldoorlog – voor dat authentieke
gevoel. William Elliott Whitmore bracht vijf songs op banjo en vijf
op gitaar. Vooral afsluiter ‘Old Devils’ liet een zeer stevige
indruk na. In de gaten te houden!
Het patroon van het Alela Diane-optreden was
behoorlijk voorspelbaar: Alela komt alleen op, er komt iemand bij
(pa Tom op 2e gitaar / mandoline), dan nog iemand
(vriend Tom Bevitori op bas en Alina Hardin als backing) en tijdens
het vierde nummer is de familie compleet als Benjamin Goodman, de
vriend van Alina, achter het drumstel gaat zitten. Op het einde
bouwen ze af tot Alela alleen overblijft om daarna nog eens
allemaal het écht laatste nummer te brengen.
Allemaal geen probleem zolang het muzikaal goed zit. Op de
technische uitvoering of de inzet viel weinig aan te merken. Wie
kwam om Alela Diane haar nummers op een goede manier te zien
brengen, keerde tevreden terug. Toch waren twee elementen storend
voor de totale beleving: de songvolgorde en de bassist.
Op ‘Take Us Back’ na – dat later werd gebracht – kregen we
achtereenvolgens alle nummers van de nieuwe plaat eerst te horen.
Bij opener ‘Age Old Blue’, dat ze solo bracht, noteerden we nog
‘goed’ omdat de eenvoud van de uitvoering ervoor zorgde dat haar
stem door elke vezel van ons lijf kon dringen. De serie werd
doorbroken door de traditional ‘Matty Groves’, het enige nieuwe
nummer en dankzij de originele aanpak (met ruimte voor
instrumentale gedeeltes) misschien wel het hoogtepunt van de set.
Het moet dan ook jammer zijn voor Alela als je merkt dat je publiek
plots begint te juichen als je je eerste oudere song (‘Tired Feet’)
brengt. Aangezien Alela’s debuutalbum sterkere songs bevat dan ‘To Be Still’,
lijkt het ons verstandiger die ‘publiekslievelingen’ doorheen de
nieuwe nummers te weven. Zo werd het afsluitend gedeelte van de set
beslist het sterkste omdat het materiaal daarvoor zorgde (‘The
Rifle’, ‘Oh! My Mama’, maar zeker ook de nieuwe sterkhouder ‘Take
Us Back’) maar ook omdat er minder instrumenten bespeeld werden.
Deze set was beter tot zijn recht gekomen zonder bas en drums, maar
waar moet je dan met die vriendjes naartoe natuurlijk? Enkel bij
‘Matty Groves’ zagen we hen een echte meerwaarde brengen.
Over bas gesproken, Tom Bevitori bewoog meer op het podium dan alle
aanwezigen in de zaal samen. Het was alsof er een onzichtbare
rodeostier tussen zijn benen raasde, die ervoor zorgde dat het
visuele aspect in zijn geheel in het belachelijke werd getrokken.
Bij ‘Take Us Back’ verzorgde hij van achter de schouder van Alela
backing vocals terwijl er twee microfoons vrij stonden. Zowaar een
vreemd zicht.
Het optreden van Alela Diane was beter geweest indien enkel zij (en
Alina Hardin als backing vocalist) er had gestaan en indien ze haar
beide albums wat evenwichter over de set had verspreid. In zekere
zin kon Alela nog wat leren van haar voorprogramma, die al een stuk
langer in het vak zit.
‘To Be Still‘ van Alela Diane is nu uit bij
Munich.
