Petrol, Antwerpen, 4 april 2009
Een
technisch mankement aan het stalen ros, een kleine inschattingsfout
in het timemanagement en een niet voorziene file aan de ingang van
Petrol. Gevolg: bij het binnenkomen klonken de woorden ‘dit is onze
laatste song’ uit de mond van Barbie
Bangkok-frontman Tom Goethals. Te laat, jammer. Afgaande op de
reactie van het publiek was dit een degelijk optreden, maar toch
hing er die onmiskenbare zweterige spanning voor het optreden van
The Hickey Underworld in de lucht. Ze mogen dan wel broederlijk
naast elkaar op verschillende affiches prijken, in Petrol was
Barbie Bangkok ‘maar’ het voorprogramma want eigenlijk draaide het
daar allemaal rond de band van Younes Faltakh die in Antwerpen een
thuismatch speelden.
Het was kontje schuren, borstje knijpen en elleboogje stoten om een
plaats te bemachtigen in de, om godweet welke redenen, kunstmatig
verkleinde zaal van Petrol. Deze heren zijn overduidelijk de
heetste exemplaren verkrijgbaar in de schappen van de
muzieksupermarkt. Jaren leek het erop dat de Hickeys de band zouden
worden die zonder album volle zalen zouden blijven trekken:
betrekkelijk groot in België, aanbeden in Antwerpen en altijd een
trouwe achterban om hun concerten te aanhoren. Het zou een mooi
concept geweest zijn, maar plots aan het begin van dit jaar lag
‘The Hickey Underworld‘ te blinken in het zonnetje.
Menig moedig man en vrouw begaf zich aan een titanenwerk om het
kleinood uit het kartonnen hoesje te wrikken, de schaar
ongetwijfeld vervaarlijk dreigend in de aanslag houdend, maar de
beloning was uiteindelijk zeer groot. De heren maakten een
wereldplaat die zelfs het ter ziele gegane Death
From Above 1979 even deed vergeten.
Eigenlijk is het een evidentie dat The Hickey een goed optreden
geeft, maar met de plaat en vooral de single die nu in de kijker
staat, is het een kwestie van dat opnieuw te bewijzen, en nu voor
een groter publiek. Ze kwamen, ze zagen zonder enige angst in de
ogen en overwonnen op kousenvoeten.
‘Hertenwandel’, dat ooit nog de prijs voor beste rocksongtitel in
de wacht zal slepen, opende explosief en meteen à point de set. Het
heeft geen zin om op te bouwen wanneer je het publiek alleen maar
met hoogtepunten kan bekogelen. Bij het magistrale ‘Sick of Boys’
en z’n vette, zeurende opvolger ‘Mystery Bruise’ werd er hier en
daar toch een beetje vreemd opgekeken door menig jong, vrouwelijk
grut. Ze waren ongetwijfeld afgekomen op het van vrolijkheid
overlopende ‘Future Words’ dat in het geheel van de plaat zelfs
atypisch klinkt. Ze zullen inderdaad vreemd opgekeken hebben dat ze
zich eerst nog door enkele scheurende nummers als ‘Zero Hour’ en
‘Zoryda’, dat voorzien is van zo’n snedige gitaarrif, dat de heren
er zelf nog een zelfgenoegzame grijns rond de mond niet bij kunnen
verbergen, moesten worstelen alvorens bij het nog steeds overeind
staande ‘Future Words’ terecht te komen. Maar ze konden zich
ondertussen ongetwijfeld tegoed doen aan het niet onaangename zicht
van de immer van pet voorziene Younes. Deze man is overigens in z’n
eentje verantwoordelijk voor de revival van het geruite
houthakkershemd in Antwerpen en omstreken.
Hij kon het ook niet laten om even te alluderen op het feit dat
Bloc Party-frontman Kele Okereke nog maar eens
verzaakt had om z’n DJ-taak in Petrol op zich te nemen. “Kele
kan niet komen, maar de enige echte Ronny Mosuse zal hem
vervangen“.
Het onuitspreekbare ‘VRMNSMR’ bouwde z’n outro op van een zachte
streling naar een striemende slag van de zweep en sloeg zo voor
even het concert van het podium. Heel even, want de heren kwamen
toegeeflijk als ze zijn nog even terug om “Flamencorpse” te
spelen.
Wie op zoek is naar een feestavondje op het scherpst van de snede,
The Hickey Underworld is uw band!
‘The Hickey Underworld‘ is nu uit bij PIAS.
