In 2007 wist Isis, samen met Oxbow, nog de AB-Box aardig te vullen maar voor de Gentse Balzaal leek het maar niet te lukken. Pas op de avond zelf maakt een bordje duidelijk dat het optreden uitverkocht is. Geheel verwonderlijk is het niet, tenslotte heeft de band vooralsnog geen opvolger voor het vorig jaar verschenen album In The Absence Of Truth.
Maar Isis heeft ook een niet te onderschatten aanhang van fans waarvan een aantal onder hen de band nog nooit eerder aan het werk zag. Ongetwijfeld zijn het deze late beslissers die er mee voor zorgen dat het zweet al van de muren loopt nog voor de eerste noten van het voorprogramma Guapo weerklinken. Deze laatste stond nauwelijks twee maanden geleden (3 oktober) nog in de Vooruit, samen met Kiss The Anus Of A Black Cat en in de Witloofbar van de Brusselse Botanique (18 september).
In Brussel bouwde de groep de hele set op rond het laatste album en werden de nummers omgebouwd tot twee lange jams die de aanwezigen meesleurden op een gigantische, kosmische trip. In De Vooruit tracht de groep iets gelijkaardigs te forceren, maar loopt het reisje op een sisser af. Het publiek pikt de lekkere brokken er weliswaar uit maar memorabel wordt het nooit. De hilarische outfits en absurde podiumpresence die voor dat extra toefje amusement zorgden in de Witloofbar, creëert ditmaal extra verwarring. Stellen dat Guapo hier geen al te beste beurt maakt, ligt in de schuif eufemismen naast “Pieter De Crem heeft een imagoprobleem”.
Isis dan maar. In Brussel stond de set sterk in het teken van In The Absence Of Truth, ditmaal kiest de band ondanks een nieuwe plaat die in het verschiet ligt duidelijk voor een soort best of waarbij netjes uit de laatste drie albums geciteerd wordt. De nadruk ligt op Panopticon (drie nummers in plaats van twee), terwijl Oceanic pas in de bissen met “Carry” een tweede beurt krijgt. Een mooie, maar ook weinig verrassende set met andere woorden.
Maar dat is niet de enige kink in de kabel, net als bij zijn vorige doorgang lijkt de groep immers zwaar te worstelen met het geluid. Vooral wie vooraan staat, krijgt te vaak een geluidsbrij te horen waarbij in het bijzonder de zang en samples wegzakken in een poel van gitaren. Achteraan in de zaal is de mix weliswaar veel beter maar blijft de vraag opduiken waarom een band voor wie het geluid zo belangrijk is, er live zo slordig mee omspringt.
Het zet een kleine domper op de feestvreugde want de groep geeft zich volledig en perst er elk nummer het maximale uit. Bovendien wordt met bisnummer “Hive Destruction” uit de e.p. Mosquito Control (1998) een van de allereerste songs van de band gebracht. Het nummer onderstreept hoezeer de band enerzijds gegroeid is in een genre dat hij mee vormgegeven heeft, maar ook hoe trouw Isis gebleven is aan zijn eigen geluid.
Memorabel wordt het echter nooit. De stoorzenders aan de ene kant en de inzet aan de andere kant heffen elkaar voornamelijk op waardoor de groep net als in Brussel vooral een degelijk optreden geeft. De conclusie van toen dat er meer in zit, wordt daardoor wel ondergraafd. Misschien is Isis dan toch een groep die vooral op plaat een weergaloze impact heeft.
