Al voor de derde keer sinds het verschijnen van hun laatste studioplaat staan Rodrigo Y Gabriela in België. Hoewel het duo nog steeds zeer opwindend uit de hoek komt, doet de gewenning zijn intrede en wordt het hoog tijd dat het tweetal met wat nieuws op de proppen komt.
Het verhaal van Rodrigo Y Gabriela is even onwaarschijnlijk als fascinerend. Rodrigo Sànchez en Gabriela Quintero zijn beiden afkomstig uit Mexico City en hebben een verleden bij Tierra Acida, een heavymetalgezelschap waarvan hier en daar online nog sporen terug te vinden zijn, al is het niet bepaald een must die muziek te traceren. Het verhaal van Rodrigo en Gabriela wordt immers pas interessant wanneer beiden Tierra Acida verlaten en hun geluk zoeken in Europa.
Al buskend ontdekken de twee dat metal en flamencogitaren niet onverzoenbaar zijn en als het duo zich uiteindelijk in Dublin settelt, blijkt die uitvalsbasis een zeer verstandige keuze. Wanneer Rodrigo Y Gabriela verschijnt, wordt de plaat een van de best verkochte albums van 2006 in Ierland. Ook elders kan het duo op een aanzienlijke schare trouwe volgelingen rekenen, een kransje fans dat middels mond-tot-mondreclame groot genoeg geworden is om de AB compleet te doen vollopen.
Niet slecht voor een artiest die nagenoeg permanent onder de radar van de pers wist te blijven en wiens grootste successen voortkomen uit flamencocovers van Led Zeppelin en Metallica. Maar noem hen geen covergroep, want de eigen nummers worden even goed onthaald door het aanwezige publiek. Het is dan ook “crazy music for you”, zoals Gabriela het zelf stelt bij aanvang van het concert. Wie haar niet veel later het concept drumsolo een nieuwe invulling ziet geven met behulp van enkel een akoestische gitaar en enkele stevige knokels, kan haar alleen maar gelijk geven.
En dan moet op dat moment “Ixtapa” nog de revue passeren. Zit de studioversie van deze track al best ingenieus in elkaar, dan zorgt hij live pas echt voor vuurwerk. Rodrigo en Gabriela laten zich leiden door de omstandigheden en passen naar eigen goeddunken songs, ritmes en structuren aan. Daardoor heeft het concert van de twee bij momenten de allures van even gedurfde als chaotische mash-ups met flamencogitaren. Flarden Jimi Hendrix, White Stripes en Metallica worden door de eigen nummers geweven alsof het nooit anders bedoeld kon zijn.
Een streep “Seven Nation Army” blijkt voldoende om het publiek naar het kookpunt te brengen, en ook het stukje “Orion” valt in goede aarde. Net als “Stairway To Heaven” doet het immers het verlangen om de originele vertolkers van de song op een podium aan het werk te zien drastisch afnemen. “Tamacun” blijkt bovendien de geslaagde afsluiter. Het nummer is even sfeervol als virtuoos en daarmee een waardig slot voor de tournee van het tweetal. En, in alle eerlijkheid: ondanks de schoonheid en de kracht van het concert, is het hoog tijd dat de band er even mee kapt. Volgend jaar zou een nieuwe plaat uitkomen en dat is niks te vroeg: wie immers de vorige concerten van het duo zag, kon in de AB bij momenten amper een geeuw onderdrukken. Of hoe zelfs genialiteit af en toe een injectie inventiviteit nodig heeft.
