Het leek wel een Hollywoodsprookje. Glen Hansard, een baardige Ier
voor wie het woord ‘scruffy’ uitgevonden lijkt, besteeg
samen met zijn negentienjarige Tsjechische deerne Markéta Irglová
het podium van het Kodak Theater van Los Angeles. Niemand die tot
die avond wist wie ze waren, maar ze hadden wel net een Oscar voor
‘Best Song’ in de wacht gesleept. ‘What are we doing here?
This is mad!‘, stamelde Hansard. Toen de bescheiden
indiefilm ‘Once‘, waar het winnende nummer ‘Falling Slowly’ voor
geschreven was, even later plots een groot publiek bereikte, was er
niemand die hen de Academy Award misgunde. Ook enola sprak van ‘het
mooiste liefdesverhaal in jaren’. De samenwerking van Hansard en
Irglová smeekte om een vervolg, en dat is er nu in de vorm van een
Europese tournee als ‘The Swell Season’. Voor het Belgische luik
daarvan zijn er weinig mooiere locaties denkbaar dan een stemmige
volgelopen Handelsbeurs.
Voorprogramma was Mark Geary, een naar New York
uitgeweken Ier die, gewapend met een akoestische gitaar en enkele
pedalen, al een tijdje aan een carrière als singer-songwriter
werkt. Het was Geary’s laatste avond in het spoor van The Swell
Season, en hij maakte er een genietbare drie kwartier van. Zo was
er – obligaat bij zowat elke Ierse band – een autobiografisch
nummer over een Irishman abroad, ‘Adam and Eve’ getiteld.
Barack Obama werd dan weer gehuldigd met een lied waarbij Geary’s
distortion-pedaal duidelijk maakte dat ook een akoestische zanger
redelijk noisy uit de hoek kan komen. Bij het laatste
nummer toonde Mark dat ook de loop-functie van zijn gitaar het naar
behoren deed. Erg vaak zien we dat niet meer, en Geary trok het ook
met opzet wat in het belachelijke door zonder handen te spelen en
zijn gitaar gewoon even neer te zetten terwijl zijn muziek verder
speelde. Als uitsmijter kregen we er nog een cover van Radiohead’s
‘No Surprises’ bij. Dat zijn eigen nummers op zich niet echt
gedenkwaardig waren, werd tijdens zijn optreden verdoezeld door het
speelplezier en de aanstekelijkheid waarmee Mark Geary op het
podium stond. Leuke set, maar geen grote ontdekking.
Bij The Swell Season stond naast Hansard en
Irglová nog een vierkoppige band op het podium, met onder meer een
violist. Ze begonnen met ‘This Low’, en al bij het tweede nummer,
‘The Moon’, werd bewezen dat er ook wel stevig gerockt kon worden.
Alleen was het tijdstip daarvan nogal ongelukkig gekozen. Het
geluid was toen nog niet goed genoeg afgesteld, zodat het volume te
hoog stond en Hansard’s geroep in de camera bijna pijn deed aan de
oren. Vanaf de foutloze uitvoering van ‘When Your Mind’s Made Up’
was het echter ongestoord genieten. Voor ‘Falling Slowly’ verliet
de band het podium, zodat enkel de twee kernleden akoestisch hun
prachtig Oscarwinnaartje konden brengen. Nogal vroeg in de set,
maar het was een blijk van zelfverzekerdheid dat ook het andere
werk de rest van het optreden kon dragen.
En hoe! Toen ook Markéta even later vanuit de coulissen enkele
nummers volgde, zag ze hoe Glen Hansard volledig solo en unplugged
(zelfs zonder microfoon!) ‘Say It To Me Now’ zong. Voor wie
helemaal vooraan stond, was het alsof er een doodgewone
straatmuzikant aan het werk was. In al z’n simpliciteit een
fantastisch kippenvelmoment om niet snel te vergeten. Ook Markéta
kreeg later haar solo-moment, met ‘The Hill’ en ‘If You Want Me’.
Toen de band terugkwam kregen we onder meer nog ‘Buzzing Fly’, een
Tim Buckley-cover gekruid met een flard Jeff. Ook het geweldige
‘Fitzcarraldo’ van The Frames passeerde de revue, zoals zoveel
nummers wat klungelig maar charmant geïntroduceerd door Hansard met
een uitgebreide uitleg.
Het optreden duurde iets meer dan twee uur. Dat was misschien iets
te veel van het goeie, maar je merkte aan alles dat The Swell
Season het niet doet voor de cheque, maar omdat ze zonder deze
uitlaatklep gewoon helemaal gek zouden worden. We zagen het al
eerder op optredens van The Frames, we zagen het in ‘Once’ en op de
Oscars, en we zien het nu even goed: alles aan Hansard en Irglová
is authentiek en oprecht. Alleen al dat mogen zien, horen en voelen
was al reden genoeg om naar de Handelsbeurs te komen. Dat daar dan
nog enkele wereldsongs bij horen, is net geen bijzaak.
