Laat iets oud genoeg worden en het krijgt automatisch respect. Wat eens kitsch was, verwerft schoonheid, pracht en allure louter door zijn leeftijd. Geef het tijd en laat het verstoffen, ontdekkingen zijn pas de moeite waard als er voldoende jaren van verwaarlozing over gegaan zijn.
Het is maar één van de cynische kanttekeningen die bij Bobbejaan Schoepens revival geplaatst kan worden, al zal u eerder het verwijt opvangen dat het album duidelijk in de slipstream van Johnny Cash gelanceerd werd. Geen van die beschuldigingen houdt echter steek en heus niet alleen omdat — zoals iemand het zo treffend verwoordde — Johnny Cash een junk, rebel en countryzanger was terwijl Bobbejaan Schoepen vooral als entertainer, familieman en pretparkuitbater bekend werd.
Bobbejaan is geen American Recording en dat wil het ook niet zijn. De plaat is in de eerste plaats een herwaardering van de zanger Bobbejaan, de man die Django Reinhardt in zijn begeleidingsband opnam en Jacques Brel in zijn voorprogramma liet optreden. De jodelende fluiter en topentertainer Bobbejaan die het drukke leven op de baan achter zich liet maar toch een indrukwekkend aantal nummers van verschillende kwaliteit en teneur opnam.
Uit die hoeveelheid nummers werd gepuurd voor Bobbejaan waarna de songs voorzien van nieuwe, zij het soms weinig afwijkende, arrangementen opnieuw opgenomen werden. De ooit zo krachtige zanger Bobbejaan Schoepen is er evenwel niet meer, zijn volle en vrolijke stem heeft baan geruimd voor een breekbaar zingen dat aan verschillende nummers een diepgang en zwaarte geeft die de originele versies niet hadden. Jammer genoeg werkt die aanpak niet altijd.
Zo draagt het countryjasje van “In De Schaduw Van De Mijn” niets bij aan het origineel. Enkele leuke toevoegingen en wijzigingen ten spijt, blijft het nummer te dicht bij de originele versie om een nieuw publiek aan te spreken. Ook “Monsieur Le Vagabond” roept te veel de sfeer van kortgerokte meisjes en strak in het pak zittende jongens medio jaren vijftig/zestig op om van een fundamentele koerswijziging te spreken.
Dat de nummers hun waarde hebben, staat buiten kijf, alleen is het maar de vraag in hoeverre iemand gebaat is bij “Paardenhoofdstel” dat haast als een pastiche op country klinkt. En wie bij “La Novia” niet spontaan aan (trouw)feesten van en voor dames en heren van respectabele leeftijd denkt, mag vooral van geluk spreken dat hij of zij daar nooit vertoefd heeft. Diezelfde dames en heren zullen overigens een traan wegpinken bij “Een koude wind waait”; een nummer dat even oprecht als gedateerd klinkt.
Dat het ook anders kan, bewijzen “Ik Geloof” en “De Lichtjes Van De Schelde”. Tweemaal wordt het origineel in een deugddoend bad ondergedompeld waardoor het eerste nummer niet als een countryparodie klinkt. Integendeel, het laat de cowboy Bobbejaan in volle glorie schitteren. Het tweede nummer krijgt dan weer een weemoed die de vroegere versie slechts insinueerde. Ook “Le Temps Des Cerises” en “Je Me Suis Souvent Demandé” laten een zanger horen die ondanks zijn gevorderde leeftijd nog steeds weet hoe een nummer leven en emotie te schenken.
Hartverwarmend is dan weer “On A Carousel” waar de fluitende cowboy van weleer nog eens laat horen waarom ook fluiten een kunst is. Het hoogtepunt van de plaat blijft echter “Verankerd” waarin Schoepen terugblikt op zijn leven en de kanker die hem bijna nekte. “Moeten wij dan niet meer leven, mogen wij dan niet meer doodgaan? Moet ik mijn leven geven, mag ik dan niet teloorgaan?” klinkt het met een stem die meer gezien en beleefd heeft dan in woorden kan worden uitgedrukt.
Bobbejaan is een plaat van wisselvallige kwaliteit geworden doordat er geen eenduidige keuze van nummers is. Uiteraard toont dit de veelzijdigheid van de zanger Schoepen maar daar dienen verzamelplaten voor (er zijn nog steeds verschillende in de omloop). En toch is Bobbejaan geen gemiste kans, daarvoor staan er te veel nummers op de plaat die onderstrepen dat Bobbejaan Schoepen, pretparkuitbater of niet, een artiest is en blijft die de eretitel “grote mijnheer” zonder meer verdient.
N.B.: We zijn Daans loungeversie van “Flower Of Shangai” niet vergeten te vermelden. We zien alleen niet in waarom die op deze plaat staat.
