Nadat we bij het bespreken van haar laatste, opnieuw
zeer te pruimen langspeler nog betreurden dat deze
singer-songwriter in ons landje niet de bekendheid geniet die ze
verdient, zagen we tot onze blijdschap hoe de voorstelling van deze
plaat door Botanique verplaatst werd van de Witloof Bar naar een
bijna volgepakte Orangerie in zittende configuratie. Zo hoort het
voor deze straffe madam die in het hoge Noorden momenteel de top
van de verkoopslijsten bevolkt en dergelijk enthousiasme werd dan
ook beloond met een gulle portie Scandinavische schoonheid.
Eerst onder het mom van Nina Kinert: in thuisland
Zweden al aan haar derde album toe, meer zuidwaarts gelegen een
nobele onbekende die alvorens plaats te nemen in Brun’s
begeleidingsband enkele ogenblikken in de schijnwerpers gegund
werd. Van deze gelegenheid maakte ze dan maar meteen gebruik om
haar laatste release ‘Pets & Friends’ voor te stellen; een
aardige publiciteitsstunt aangezien haar materiaal het gewoonlijke
voorprogrammaniveau ver oversteeg. Bij momenten konden gedachten
aan Cardigans, Caroline en consoorten niet onderdrukt worden, maar
wat meer opviel was hoe rijk deze songs klonken dankzij de
begeleiding van onder meer twee drumstellen en viool. Deze
opzetting maakte een song als ‘Combat Lover’ tot een snedig stukje
pop om vingers en duimen bij af te likken. De songs waarbij Kinert
zichzelf op piano begeleidde, lieten meer indruk na dan de
gitaargerichte en naaktere exemplaren, maar in het algemeen geen
klachten over dit klein halfuurtje popvertier dat veel meer dan een
aftelsequentie naar Ane Brun was.
Ook Brun had niet op een bandlid meer of minder
gekeken en maar goed ook, want de zeskoppige begeidingsgroep zorgde
voor de volle backings die ook van ‘Changing Of Seasons’ zo’n
charmant werkje maakten. Haar set stond grotendeels in het teken
van het materiaal van deze nieuwe plaat, dat aanvankelijk net iets
te strak aan de albumvorm beantwoordde, hoewel dat in het geval van
leukerds als ‘The Puzzle’ natuurlijk een compliment blijft. Na een
drietal songs zagen we echter zowel Ane zelf als haar set iets
losser lopen en bleek stilaan dat de toppers van het album live
alleen nog maar aan sterkte wonnen. Zo hoorden we een ijzersterk
‘Ten Seconds’, dat alles uit de relatief grote bezetting wist te
halen en zo nog indrukwekkender klonk dan op plaat. Alle registers
hoefden echter niet steeds opengetrokken te worden: ook het
meeslepende ‘Don’t Leave’ of ‘Gillian’, dat een zeer simpele
grondlaag oh zo adequaat invult met kleine accentjes zonder
potsierlijk aan te doen, wisten te imponeren.
We kunnen niet zeggen dat ook het mindere materiaal van de meest
recente vrucht nu wel wist te overtuigen: ‘Round Table Conference’
ging nog steeds ten onder aan een te banaal refreintje en ook
‘Lullaby For Grown-Ups’ en ‘Armour’ zouden op zijn best onderdak
kunnen vinden op een collectie b-kantjes, maar ware struikelblokken
vormden ze nu ook weer niet. Uit ‘Changing
Of The Seasons’ alleen al kon er daarvoor genoeg overtuigend
tegengewicht gepuurd worden, dat nog verder gesterkt werd door
enkele terugblikken op voorafgaand materiaal, waaronder de
bezwerende blues van ‘To Let Myself Go’, een performance van ‘This
Voice’ waarbij we met halfgesloten ogen Roisin Murphy anno ‘Ruby
Blue’ voor ons zagen staan en in de bisronde een zeer indrukwekkend
‘My Lover Will Go’ dat nog eens de bodem uit de kan van de band
haalde. Geheel verdiend werd dit moois dan ook bekroond met een
staande ovatie als afscheid.
‘Changing Of The Seasons’ is nu verkrijgbaar via
DetErMine Records / V2.
