In 2004
waren The Von Bondies na single ‘C’mon C’mon’ en het door Jack
White half verminkte gezicht van zanger Jason Stollsteimer plots
hot in België. De band speelde die zomer een oerdegelijk concert in
de Werchtermarquee, en de toekomst van de groep zag er even
rooskleurig uit als die van Yves Leterme op 11 juni. Voor beiden is
het enigszins anders uitgedraaid. Leterme mocht dan wel de
nieuwspagina’s blijven beheersen, de band rond Stollsteimer was de
afgelopen jaren verder weg dan ooit. Tot vandaag. The Von Bondies
touren door Europa en de langverwachte nieuwe cd ‘Love, Hate and
Then There’s You’ lijkt er dan toch aan te komen. Meer redenen had
enola niet nodig om Stollsteimer na de set in een tot de nok
gevulde Rotonde, aan de tand te voelen en enkele interessante
weetjes te rapen.
enola: Hoe verloopt de tour?
(Kortaf). Fantastisch. (Dan uitgebreider). Echt,
ongelooflijk goed. Elk optreden dat we al gedaan hebben was
uitverkocht. Dat zijn we niet gewoon.
enola: Waarom duurt het zo lang voor ‘Love, Hate and Then
There’s You’ af is?
De plaat is al drie jaar af. Ik wil hem gewoon nog niet uitbrengen.
Op internet circuleert informatie over een release in het voorjaar
van 2008 (de data variëren, maar de meeste pronostieken zijn
ondertussen verlopen, nd), maar die klopt niet. Het album ligt
zeker niet voor oktober in de rekken. Het zou gewoon niet goed
aanvoelen om de cd nu al uit te brengen.
enola: Had je dan gedurende die stille jaren geen schrik dat
het publiek je vergeten zou zijn?
Zoiets heb je natuurlijk niet in de hand. Maar – en vraag ons niet
hoe het komt, ik heb er zelf ook geen idee van – we hebben nu meer
succes dan voor onze rustpauze. Toen speelden we hier ook, in
dezelfde zaal in de Botanique, (de Rotonde, zie supra),
maar het optreden was lang niet uitverkocht. Nu wel. We waren
liever meteen doorgegaan na ‘Pawn Shoppe Heart’. Maar sommige
dingen overkomen je gewoon. Ik ben in die periode getrouwd en weer
gescheiden. Dat staat los van de muziek, maar het heeft wel zijn
invloed op de band.
enola: Jullie hebben nu drie cd’s uit, hoe belangrijk waren The
White Stripes voor jullie lancering?
Helemaal niet belangrijk. We hebben Jack White welgeteld één dag
gekend. Onze producer (Jim Diamond, nd) – de persoon die
de plaat dus echt geproducet heeft, niet Jack White zoals in het
artwork staat – heeft een dag in White’s huis gewerkt. Het was
zeker niet de bedoeling om White’s naam te gebruiken om beter te
verkopen, hij heeft dat zelf zo geregeld om zichzelf te promoten.
Jack White is een vat vol leugens, hij doet niet anders. Die hele
mythe rond het feit dat Meg zijn zus zou zijn: leugens. Ze zijn
drie jaar getrouwd geweest. Je kan het huwelijkscertificaat
makkelijk vinden op internet. Maar Europeanen zijn daar blijkbaar
naïef of slecht geïnformeerd in. Hier in Amerika zijn The White
Stripes een grap. Ze zijn moeten verhuizen uit Detroit omdat de
stad ze niet hoefde. Men wil daar niks met ze te maken
hebben.
enola: Is het dan niet frustrerend om te zien dat The White
Stripes gezien worden als een van dé vernieuwende groepen van de
21ste eeuw?
(Verbaasd). Echt? Dat is dan gewoon weer die mythe die rond ze
wordt gecreëerd hier in Europa. In Amerika zijn ze echt niet
populair. Hier hoor je een verhaaltje dat door een journalist wordt
gelanceerd, dat wordt dan overgenomen en uitvergroot door enkele
andere magazines, en zo wordt het als het ware een lopend vuurtje.
Het is als een plaag, een ziekte. Het verschil tussen Jack White en
ik is dat ik altruïstisch ben. Echt, ik ben geen egoïst. Hij heeft
wel zo’n gigantisch ego.
enola: Hoe komt het dat de band zoveel wijzigingen ondergaat in
de loop der jaren?
Omdat ik dat goed vind. Vernieuwing is goed, nieuw bloed doet
ademen. Zelf speelde ik bas in het begin, nu gitaar. Alleen drummen
zal ik nooit doen, ik ben er ongelooflijk slecht in.
Ik lijd aan Scatterbrain. Daardoor zing ik vaak met een vrouwelijke
stem. Dus is het handig om vrouwen in de band te hebben. (Het
duurt even voor hij zich de naam van de eerste herinnert, maar dan
gaat hij makkelijk het rijtje af). We hebben al acht bassistes
gehad. Als ze mij zo horen zingen weten ze zelf hoe ze het moeten
doen.
Het is trouwens fantastisch om vrouwen in de band te hebben. Ik hou
ervan om met ze te werken. Het maakt ook deel uit van de
afwisseling. Daarnet riep ik enkele mensen op het podium en plots
stonden er twee zevenjarige meisjes naast me. Dat is toch
fantastisch. Ik heb net met haar (wijst een meisje aan)
afgesproken dat zij de volgende keer gitaar speelt.
enola: Meer tijd was er niet, de band moest die avond nog in
Frankrijk zien te geraken. It’s only rock’n roll, but I like
it.
