Vele groepen gebruiken hun multiculturele achtergrond als doordachte verkoopstruc. Ze verheerlijken het exotisme, wat aantrekkelijk klinkt en vrij vlot verkoopt. Voor Bajofondo echter is de etniciteit ondergeschikt aan de muziek. Het nieuwe Mar Dulce is dan ook een prachtalbum door de volledige versmelting van verschillende culturen.
Het Argentijns-Uruguayaanse collectief begon zijn carrière in de slipstream van Gotan Project, dat een gelijkaardige aanpak kent. Op de vorige plaat Bajofondo Tango Club kon je vooral tango en dancemuziek horen. Nu overlappen de genres elkaar, wordt het suffix "tango club" weggelaten en verenigen talloze genres zich in één zegevierende lofzang aan de multiculturaliteit. Zelfs iTunes weet geen raad met Mar Dulce en categoriseert de plaat dan maar als unclassifiable. Westerse disco, Argentijnse tango, Spaanse hiphop, mediterrane gitaren, universele folk … ze vloeien allemaal harmonieus samen in voortreffelijke composities.
Bajofondo verwelkomt ons met twee instrumentale nummers waarin de groep alle registers opentrekt. De stuwende technotoetsen van "Grand Guignol" worden herhaaldelijk overspoeld door een crescendo van piano en violen en zorgen voor een prelude die kan tellen. "Cristal" vormt het tegenwicht voor die furieuze fiësta. Het melancholische nummer dobbert op een romantische aftakking van de zoete zee (Mar Dulce) die oprichter Gustavo Santaolalla al eerder bevoer op zijn soundtracks voor onder meer Babel en The Constant Gardener.
Voor de overige nummers doet het gezelschap een beroep op verscheidene gasten. Stuk voor stuk worden die in het interculturele geluid geïntegreerd. Elvis Costello zorgt voor het Kleenexmoment in "Fairly Right", een introspectief lied dat een welgekomen moment van sereniteit biedt. Verder vindt Nelly Furtado haar zuiderse roots terug op "Slippery Sidewalks". Maar zijn het zeker niet alleen de bekende namen die voor de passie zorgen; ook de Japanse bandoneonspeler Ryota Komatsu en de vrouwelijke Spaanse rapper Mala Rodríguez (de funky tango van "El andén") leveren glansrijke bijdragen en verliezen hun identiteit niet in het authentieke geluid van Bajofondo. Telkens opnieuw geldt multiculturaliteit als middel, niet als doel.
Slechts twee keer gaat het collectief gezamenlijk kopje onder. Zo voegt het instrumentale "Borges y Paraguay" niets wezenlijks toe aan de plaat en heeft het poppy "El Mareo" met zijn opzwepende beat en zijn gladde refrein een iets te hoog songfestivalgehalte. Maar gelukkig telt Mar Dulce zestien nummers en zijn de overige zestig minuten telkens van prima kwaliteit, en vaak zelfs grandioos.
In België lukt het ons steeds minder om slechts twee culturen met elkaar te verzoenen. Om maar te zeggen dat het achtkoppige combo Bajofondo moeiteloos een unieke synthese tussen meer dan honderd jaar muziekculturen tot stand brengt. Mar Dulce is zoveel meer dan het verheerlijken van het exotische, het is spontane wereldmuziek die het goed zal doen, zowel op een trendy feestje als tijdens een romantisch diner met dat Portugese vakantielief.
