Vooruit dan maar: popmuziek uit Montréal deel tweeënzeventig. Young Galaxy is een verliefd stel dat titelloos debuteert met een plaat waar amper iets op aan te merken valt. Of het zou moeten zijn dat het duo op elk moment in de slipstream van bevriende artiesten als Broken Social Scene en andere Canadezen blijft hangen. En dat kennen we onderhand ook wel weer.
Aangezien we uw tijd niet onnodig willen verkwanselen en omdat we de mogelijk negatief te interpreteren ondertoon uit de inleiding enigszins recht willen zetten, is hier geweldig nieuws: het lied heet "Embers", het is het voorlaatste nummer op dit album en het is prachtig, mooi en om het even welk ander adjectief dat eenzelfde betekenis draagt. Dat alles heeft niet in het minst te maken met de heerlijk hese zang van Catherine McCandless — die op de rest van de plaat jammer genoeg veelal baan moet ruimen voor die van boyfriend Stephen Ramsay — maar ook met het ingetogen gitaartje en de aanzwellende instrumenten. Grijp dit nummer, het duurt nog geen vier minuten. De rest van de plaat neemt u er dan maar als een veredelde bonus bij.
En we willen nooit gezegd hebben dat de overige tien nummers kwalitatief te wensen overlaten. Integendeel zelfs. Mocht er een machine bestaan die kwaliteit kon detecteren, het apparaat zou wellicht vijftig minuten lang rood oplichten. Popmuziek in de trant van Galaxie 500, voornoemde Broken Social Scene en — om eens een oude glorie van stal te halen die dertig jaar geleden zijn meesterwerk op de mensheid losliet — Fleetwood Mac, is er immers nooit genoeg. Het is alleen jammer dat Young Galaxys songs altijd aan deze voorbeelden blijven herinneren zonder ze middels eigen topkwaliteit in de kiem te smoren. Op "Embers" na dus.
Op de eerste helft van de plaat staan een aantal zeer puike nummers. Zo valt er volstrekt niets aan te merken op de compositie "Swing The Heartache", waarin een slepend, maar goedmoedig ritme contrasteert met sinistere regels als "We do not believe that love is free/ ’cause everything worth fighting for doesn’t come for free/ We believe in time that you will see/ that a war might save us". Dit nummer had van Low kunnen zijn, mocht dat gezelschap zich aan West coast pop wagen. "Wailing Wall" is meer van dat, met een klaterend gitaartje en een lekker groovende melodie. Alleen blijft het altijd net iets te steriel of te weinig origineel om ons over de streep te trekken. Voortdurend flitsen namen van vroeger en beter door het hoofd en Young Galaxy moet nederig het hoofd buigen. Misschien beluisteren wij dit in het verkeerde seizoen.
"Lazy Religion" is een andere lome golf van een song waarin het Canadese duo zijn mooie, heldere samenzang op een frisse melodie laat meanderen. "Outside The City" is meer gejaagd en daarom ook een leuke schop onder de in een hangmat vertoevende kont. Dit nummer ruikt vaag naar the Thrills — die sfeer — en iets van Electrelane — dat ritme. In een mooiere wereld had Young Galaxy hiermee een leuke zomerhit kunnen scoren. Ook de zang van McCandless zorgt er hier weer voor dat het nummer naar een hoger niveau wordt getild. Meer nummers waren bij deze stem gebaat geweest.
De plaat valt in twee helften: voor en na het wat te langdradige "The Sun’s Coming Up And My Plane’s Coming Down". "Lost In The Call" lijkt bijvoorbeeld uit een ander vaatje te willen tappen dan "Lazy Religion" en "Wailing Wall", met zijn shoegazende toets en zijn handclaps weet het nummer een nieuwe frisheid in de plaat te smokkelen. "Come And See" is op een eerste gehoor onopvallend, maar verdient een plaats tussen het werk van indiegroepjes als Islands of Stars. Terug bij "Embers" aanbeland lijkt het opnieuw of een halfdonkere kamer plots weer met het licht van het Paradijs zelve verlicht wordt. Vergelijk dit nummer met Kim Gevaert die een matig Belgische estafetteteam alsnog naar de bronzen medaille kan stuwen op een Wereldkampioenschap, want dat is wat "Embers" met deze plaat doet.
En om een eerder negatieve inleiding finaal recht te trekken, sluiten we welgemutst af. Young Galaxy van Young Galaxy is een stijlvolle, warme popplaat geworden, die de hoop op een mooie toekomst niet uitsluit en die enkele erg mooie songs herbergt die het best tot hun recht zullen komen tijdens zoete zomerdagen waarop u niets gepland hebt. Denk nog eens aan The New Pornographers en daarna aan Galaxie 500 en bedenk dat alles wat daar ook maar van ver naar neigt het beluisteren waard is.
