Café Central, hartje Brussel. Veilig verscholen voor de vier liter stortregen per vierkante meter per minuut verschuilen de heren Tellers zich hier achter enkele bakken fastfood. Veel tijd om te eten hebben ze immers niet: het ene interview na het andere moet afgewerkt worden. Al die persbelangstelling hebben ze te danken aan Hands Full Of Ink een uitstekende debuutplaat. die doet vermoeden dat The Kooks stiekem uit Bousval komen en sympathieke ken zijn. Frontman Ben Baillieux-Beynon en bassist François (achternaam tot nader order onbekend) schuiven aan en menen een zweem van jaloezie in de openingsvraag te bespeuren.
enola: Het gros van jullie leeftijdsgenoten is nu volop vakantiewerk aan het doen of voor een tweede zit aan het leren.
Ben Baillieux-Beynon (stem, gitaar): "Maar we zijn interviews aan het geven. Ik heb besloten alles op de muziek te zetten, dus van studeren of werken komt er voorlopig nog niet veel in huis. Het was altijd al een droom van me om muzikant te worden. Je hoort me dus niet klagen."
enola: Hoe ben je erin geslaagd die droom te verwezenlijken?
Baillieux-Beynon: "Ik heb ooit eens meegedaan aan een demopoll van radiostation PureFM, maar mijn demo heeft toen niet gewonnen. Charles (Blistin, gitaar) heeft mijn nummer toen wel op de radio gehoord, nam contact met me op en niet veel later zaten we samen in het repetitiehok aan nummers te schaven. Ons eerste optreden was in de Botanique, in het voorprogramma van Saint Thomas. Platenmaatschappij 62TV Recordws heeft ons daar opgepikt. En toen is de bal aan het rollen gegaan."
"Niet dat ik grootse verwachtingen koesterde in het begin, nog steeds niet trouwens. Mijn instelling, en die van de band, is altijd geweest van: "we zien wel hoe ver we geraken". Toegegeven, het is wel allemaal ontzettend snel gegaan. Maar daar zijn we niet rouwig om."
enola: Waarom is het plots zo snel gegaan?
Baillieux-Beynon:(schouderophalend, haast verontschuldigend) "Omdat we goede muziek maken?"
enola: Zo zijn er wel meer.
Baillieux-Beynon: "Ik weet eigenlijk niet waarom we zo snel zo populair zijn geworden. Er zijn niet zo ontzettend veel goede bands in Wallonië, zeker niet in vergelijking met Vlaanderen. Misschien springen we daardoor wat meer in het oog."
François (bas): "Volgens mij komt het omdat wij Britser klinken in tegenstelling tot veel Waalse bands. Bovendien is de moeder van Ben afkomstig uit Wales. Hij heeft niet zo’n vreemd Engels accent zoals de meeste Franstaligen die in het Engels zingen. Ik denk niet dat je hoort dat we Walen zijn."
Baillieux-Beynon: "We zijn een nieuwigheid in België, om het even wat oneerbiedig te zeggen. In Groot-Brittanië zijn een heleboel bands die zich laten beïnvloeden door Babyshambles of The Kinks, in België is dat niet zozeer het geval. Bands hier blijven vaak hangen in de dingen die ze tien jaar geleden al deden. Een enkele uitzondering daargelaten natuurlijk. Ik vind bijvoorbeeld The Bony King Of Nowhere echt fantastisch. Ik hoop dat ze Europa veroverd krijgen. Die band staat heel wat trapjes hoger dan wij."
enola: Toch hebben jullie een hogere stek op de Pukkelpopaffiche gekregen.
François:"Ons voordeel is dan wel dat wij wat toegankelijker klinken voor het grote publiek, denk ik. Onze nummers hebben gewoon drie akkoorden, soms vier, een enkele keer vijf en zijn verder heel simpel. Toch is het album hier en daar een stijlbreuk met het verleden. Ik denk even aan songs als "Prince Charly" of "Holiness"".
Baillieux-Beynon: "Toch is de manier waarop we nummers schrijven niet veranderd. Charles (Blistin) blijft een grote invloed hebben. Hij geeft enkele akkoorden, en dan kijk ik of ik er verder iets mee kan doen."
enola: Botst werken als een duo niet?
Baillieux-Beynon: "Ik beschouw het in ieder geval niet als een soort strijd tussen Charles en mij. Hij is de baas, in de muziek dan toch. Ik denk dat we verder heel complementair zijn."
François: "Ik beschouw ze wel als een echt duo hoor. Het is niet alsof de ene de overhand heeft op de andere. Grote conflicten in de band zijn er ook niet."
enola: Wacht maar tot jullie gaan touren.
François: "We gaan twee en een halve maand Europa doorkruisen. Laten we inderdaad zien of we daarna nog steeds overeenkomen (lacht)".
Baillieux-Beynon: "Het is altijd op en af: een week daar, en dan komen we terug naar België. Maar het gaat zeer opwindend worden. Hoewel ik ook wel wat bang ben, het is allemaal zo nieuw."
François: "We hebben nog heel wat concerten voor de boeg, nog voor de tour van start gaat. Ik denk dat er nog zo’n tiental concerten in het verschiet liggen, om de twee à drie dagen treden we ergens op. Dat is heel veel voor toch een relatief klein groepje, zeker als je weet dat er nog wat datums in het buitenland voorzien zijn. Eind juli hebben we zo ook al in Zweden gespeeld. Dat is vier dagen op de weg, in een klein busje, begraven in de stinkende sokken en etensresten overal. Maar het is een geweldige ervaring. Weinig mensen hebben de kans dit te doen."
enola: Zeker in Wallonië en in het Brusselse genieten jullie al een zekere bekendheid. In het buitenland gaat het knokken worden.
Baillieux-Beynon: "Dat is net de uitdaging. We moeten dat podium op en werken. Mensen kennen ons niet."
François: "Dat appreciëren we dus echt wel. Toen we in Nederland speelden, hebben we daar een uitstekend gevoel aan overgehouden. Niemand kende ons, en dan moet je maar zieltjes gaan winnen met je band."
Baillieux-Beynon: "Ik houd van kleine clubs. Café Video in Gent vond ik fantastisch om op te treden. Ik weet niet of we daar goed gespeeld hebben, maar ik heb er in elk geval een fantastische tijd gehad. Het was een vol café en iedereen leek zich toch te amuseren, hoewel er niet veel volk was dat ons echt kende. Als het dan goed gaat, dan houd je daar een beter gevoel aan over dan voor pakweg drieduizend mensen op te treden."
enola: Het is niet zoveel Waalse bands gegeven om in Vlaanderen te spelen.
Baillieux-Beynon: "Een band als Ghinzu is echt gigantisch hier, terwijl het in Vlaanderen toch minder lijkt teweeg te brengen. Naar mijn mening heeft Vlaanderen uiteindelijk wel de betere bands hoor. Vlaanderen is meer georiënteerd naar die Angelsaksische cultuur terwijl Wallonië cultureel voornamelijk op Frankrijk ingesteld is"
enola: Zijn jullie groot in Wallonië?
Baillieux-Beynon: "Dat is moeilijk uit te drukken. Onze muziek wordt op de radio gedraaid. Maar dat komt natuurlijk weer omdat we zo toegankelijk zijn, omdat onze nummers zo simpel in elkaar steken. Maar wat is groot? Als je veel gedraaid wordt op PureFM, bereik je uiteindelijk maar een heel klein deel van het potentiële publiek. Dat is nauwelijks in percentages uit te drukken"
"MySpace is ook een uitstekende manier gebleken om mensen kennis te laten maken met onze muziek. Bovendien heeft het wat meer internationale uitstraling. Tot in Pakistan toe kunnen ze onze muziek beluisteren, hoewel het nog wachten is op ons eerste optreden daar."
Philippe van het platenlabel: "De akoestiek in de Rode Moskee zou ook niet alles meer zijn naar het schijnt."
enola: Vooral tieners dwalen op MySpace rond. Merken jullie dat jullie fans relatief jong zijn?
Baillieux-Beynon: “Ook oudere mensen zitten op MySpace hoor, zoals mijn moeder, en dat is niet louter omdat ze mijn moeder is. Ons publiek is sowieso erg gemengd. Er staan inderdaad vooral jongeren vooraan in de zaal. Maar als je dan wat verder gaat kijken, zijn er toch ook wel wat oudere mensen.”
“We hebben zo onze fanbase wel. Zelfs als we in Parijs spelen, gaan dezelfde vijftig meisjes mee. Dat is best wel raar. Die houden zich echt vast aan The Tellers. Ze hebben iets nodig om van te houden. Over twee jaar haten ze ons misschien, maar dat is dan maar het leven: je fans verliezen en opnieuw beginnen.”
enola: Zijn jullie zelf fans van bepaalde bands?
Baillieux-Beynon: "The Kinks, en Tom Waits uiteraard, die vind ik fantastisch."
François: "Ik ben maar de bassist."
Baillieux-Beynon: "The Beatles, France Gall, Serge Gainsbourg, The Libertines, The Strokes, Jamie-T, noem maar op."
enola: Ik hoor ook een serieuze portie Babyshambles op het album.
Baillieux-Beynon: "Pete Doherty is een muzikaal genie, laat daar geen twijfel over bestaan. Het is een van de grootste songwriters van deze tijd."
enola: En is hij een voorbeeld?
Baillieux-Beynon: "De drugs zijn er misschien wat te veel aan."
enola: Maar jullie genieten volop van jullie succes toch?
François: "Dat moet wel. Het kan immers snel verkeren. Over een paar maanden kan het voorbij zijn. Stel dat het album een grote flop wordt, dat het helemaal niet meer gaat werken. Daar mogen we ons niet al te veel vragen bij stellen. We zien wel wat we ervan maken."
enola: Voor een debuterende band hebben jullie er toch al een en ander van gemaakt? Weinig Belgische bands komen in heel Europa op tv, al is het ’maar’ in een Canon-reclamespot.
Baillieux-Beynon: "Ik heb geen flauw idee hoe Canon ons precies gevonden heeft. Iemand van dat bedrijf kende ons blijkbaar. Ze hebben toen naar "More" geluisterd, maar dat nummer vonden ze te druk. Vervolgens maakten we ze attent op "Second Category", en dat bleek perfect voor ze te zijn. We worden nu gedraaid over heel Europa. En het heeft toch al enkele deuren geopend lijkt het."
enola: Zijn jullie niet bang van de beschuldiging sell-outs te zijn?
Baillieux-Beynon: "Laat ze dat maar geloven, dat deert me niet. De song was er voor Canon contact met ons opnam. En bij enige beschuldiging kunnen we nog altijd zeggen dat het label de song verkocht heeft, en wij niet. Trouwens: we hebben ons publiek er toch maar mooi mee vergroot. We doen het echt niet voor het geld. We hebben niet nog een jacuzzi nodig. Nog niet."
