Wie hen op Pukkelpop, Dour, Dranouter, Boomtown
of in een of andere duistere zaal aan het werk heeft gezien, zal
moeten beamen dat The Tellers goed bezig zijn hun prille
naambekendheid in Vlaanderen en hun mooie reputatie in Wallonië
danig te verstevigen. Komt daar nog eens bij dat ze nog geen jaar
na hun aangename debuut-ep vandaag met
‘Hands Full Of Ink’ in nog betere schijfgeworden schoenen komen te
staan. Als daar maar geen communautair dispuut van komt.
Live durven deze knapen wel eens extra handen opstellen maar in
feite bestaan The Tellers nog steeds uit het net-geen-tienerduo Ben
Bailleux-Beynon en Charles Blistin. Charles schrijft de
arrangementen en neemt gitaar, bas en piano voor zijn rekening. Ben
zorgt voor zang, gitaar en het Welshe accent. Zoals we van hen
gewoon zijn, blijft de belangrijkste begeleiding de akoestische
gitaar. Dit heeft zo zijn voor- en nadelen waarvan zachtheid en
warmte tot de ene kant behoren en gebrek aan variatie tot de
andere.
Het voornoemde mankement lossen The Tellers gepast op door het
niveau van hun songs aantrekkelijk te houden. Ze hebben het
zichzelf ietwat makkelijk gemaakt door twee leukere nummers van hun
eerste ep, niet toevallig de singles ‘More’ en ‘Second Category’,
ongewijzigd op deze ‘Hands Full Of Ink’ over te nemen. Dat dit full
album nog veertien andere nummers telt, waarvan een aantal nog
leuker dan de bekende singles, houdt deze schijf meer dan
aantrekkelijk.
Single ‘Hugo’ heeft in Vlaanderen niet alleen de playlists van
Studio Brussel en Radio 1 gehaald, zelfs Radio 2 is voor het nummer
gevallen. Met “Hugo come back” waarschuwt de zanger Hugo
voor de gevaren van de liefde want “love’s always a trap in the
end”. Gevangen als hij is, maakt een leuke muzikale
themawijziging duidelijk dat een terugkomst er niet voor meteen in
zit. Dommage!
Je denkt even dat The Shins beginnen bij openingsnummer ‘If I Say
(Die With Me)’, maar neen, we zitten nog steeds in België. Het
nummer swingt als een wervelwind door je boxen en maakt handig
gebruik van een wat bluesy elektrische gitaar om het geheel wat op
te vrolijken. In ‘Memory’, mét drums, maken welkome
achtergrondstemmen het al gevulde geluid compleet. Een heerlijk
brugje maakt ‘Memory’ net beter dan pakweg ‘Me Boy’. Toch gaat de
hoofdprijs wellicht naar het vrolijke ‘Holiness’. Het hoort perfect
thuis in het rijtje van speelplaatsliederen als ‘Ken Jij Jan De
Mosselman?’ en ‘Mieke Ging Eens Eikels Rapen’, alleen is het nóg
beter. De dubbele zanglijn versterkt dit speelse karakter alleen
maar.
Een stuk experimenteler, dan toch wat psychedelische gitaartonen en
ingehuurde vogels betreft, gaat het er aan toe in ‘Another Coin
For…’. Eveneens aan de rustige kant is ‘Want You Back’, waarin
een zuiders klinkende gitaar het gejammer van de zanger
ondersteunt. Een mondharmonica zorgt voor de meest opvallende intro
in ‘He Gets High’. Je moet niet in Nederland wonen om te begrijpen
waarover het nummer gaat. Het op dit album nergens elders gehoorde
instrument brengt een aangename frisheid met zich mee. ‘Penny’ mag
dan wel kalm beginnen, het wordt onstuimiger in verschillende fases
en toont ons de spierballen van deze jonge twintigers.
Zelfs als u tijdens de zomerfestivals deze twee jonge snuiten al
dan niet bedoeld niet tegen het lijf bent gelopen, dan nog zal u er
moeilijk naast kunnen kijken want zoals het bij de betere Belgische
bands al eens gaat, zijn ze regelmatig te zien in eigen land. Na
een veelbelovende ep zetten The Tellers met hun eerste grote plaat
duidelijk een stap in de juiste richting. Talent van eigen bodem,
het kan niet genoeg benadrukt worden.
The Tellers spelen op 5 december in Botanique en op 6 december in
de AB.
