"Na Boxer nu ook Alligator van The National gecheckt. Waarom is deze parel destijds door de mazen van mijn net geglipt?" liet een medewerker ons dit weekend weten. Ja, The National is al even goed bezig, maar pas nu lijkt het echt goed te lukken. Op Dour bewees de groep dat het live nog een pák beter kan dan op die straffe nieuwe plaat.
Sommige mensen zijn geen vroegbloeiers. Het zijn niet het soort mensen die op hun achttiende al met een vanzelfsprekende cool en met poppy liedjes haantjes-de-voorste spelen. Ook de heren van The National vonden pas laat in hun twenties hun draai en ze begonnen een groepje dat al voor hun eerste concert een plaat mocht opnemen in eigen beheer.
Zo’n laatbloeierij heeft zijn nadelen — "’t Zijn echt wel lelijke oude mannen", zucht een meisje naast ons — maar het voordeel is dat je je op die leeftijd niet meer bezighoudt met epigonisme en heldenverering. Zonder complexen vond The National een eigen geluid, dat in de loop der jaren geperfectioneerd werd. Op Alligator viel de mix van Tindersticks, Joy Division (Die baslijnen! Dat drumwerk!) en broeierige americana op zijn plaats in prachtsongs, en met het nieuwe Boxer draaien de juiste hoofden eindelijk in de richting van de groep om hen wat terecht verdiende aandacht te geven. Een concert op Dour (en Rock Herk) dit weekend moest nu ook de vooruitgesnelde livereputatie waarmaken.
Vlakaf: die reputatie is meer dan verdiend. Harder en rauwer dan op plaat geeft de groep zich met tomeloos enthousiasme. "Start A War" krijgt al meteen een steviger jasje aangemeten dan de ingetogen plaatversie, rechtuit gerockt wordt er met "Mistaken For Strangers". "Squallor Victoria" wordt helemaal nijdig hard afgewerkt. Zelfs het ingetogen "Fake Empire" wordt met een krachtige intensiteit afgeleverd die het nummer nog een plateau hoger tilt.
Steevast valt op hoe belangrijk drummer Bryan Devendorf is voor de groep: zijn creatieve roffels geven de muziek een rijke onderlaag, en daarboven vallen de bijdragen op van losvast zesde groepslid en multi-instrumentalist Padma Newsome. Hij is verantwoordelijk voor de rijke arrangementen op de platen van de groep (accordeons, blazers, strijkers, …) en hielp deze keer om dat naar het podium te vertalen met zijn toetsen en viool.
Zanger Matt Berninger blijkt live een bijzondere persoonlijkheid te zijn. In het dagelijkse leven is hij een zelfstandige informaticus, maar op het podium wordt er met een duisternis geworsteld: de man gedraagt zich erg in zichzelf gekeerd tijdens de nummers, staat soms met de rug naar het publiek in een hoekje, maar smijt zich net zo goed de frontstage in om tijdens het slotnummer zijn microfoonstandaard aan stukken te meppen. Alles met een verbazingwekkende heftigheid — dit is immers geen puber met issues meer — maar hij maakt van dit optreden zo wel een overrompelende ervaring.
De groep had de omstandigheden niet mee — zonlicht en een openluchtpodium zijn echt niet de biotoop van The National — maar kwam daar toch nog goed mee weg. We kijken echter uit naar het optreden dat in de AB gepland staat deze herfst. Op basis van dit optreden verwachten we daar één van de concerten van het jaar.
