Vorige week stond Mastodon nog het stralende weer te maken op Graspop, nu mocht het aantreden voor een publiek dat een pak diverser en vooral minder op voorhand gewonnen was voor de zaak van de meest luidruchtige vernieuwers van de laatste jaren.
Sinds de release van Blood Mountain is er dan ook veel veranderd: het album ontving een veelvoud van de lof die het nochtans al erg goed ontvangen Leviathan mocht incasseren, met als toppunt een Grammy-nominatie. Mastodon is daarmee zowat gemeengoed geworden: stonden ze vroeger nog op de meer alternatieve festivals, dan nemen ze op hun reis naar de top nu ook Rock Werchter mee. Een cadeau bleek een openingsplek op zo’n populair festival echter duidelijk niet.
Waren het de opgetelde slapeloze nachten en de tol van de meegesleepte katers? Of wist het Werchterpubliek gewoon niet goed wat aan te vangen met het compromisloze repertoire? Feit is dat, na een rist technische mankementen, het publiek er aanvankelijk vooral bijstond, en keek. Hallucinant was die afwachtende houding, terwijl zo’n drie meter verder intussen demonen bij bosjes werden ontbonden.
Onder dat rimpelloze oppervlak dat het publiek optrok, sluimerden echter de meest verraderlijke draaikolken. De bebaarde bonken van Mastodon hadden immers even vaak maar één motiefje nodig om die waterspiegel om te toveren tot de woeligste baren, waarbij er duchtig doch altijd goedgeluimd gemosht werd. Het onheilspellende storm-op-komst-introotje van het stomende "March Of The Fire Ants" deed bijvoorbeeld meer dan de meest opjuttende peptalk; duidelijk wars van al te veel geblaat wisselde zanger-bassist Troy Sanders slechts één zin met het publiek.
Toen was al gebleken dat achter de weinig veelbelovende start een monster van een optreden schuilging. Met het proggy en muziektechnisch erg veeleisende werk van het pottenbrekende Blood Mountain werd zonder enige averij op te lopen het duel aangegaan, terwijl de nummers van Leviathan ("I Am Ahab"!) en Remission het minder verfijnde en (nog) meer bulderende ramwerk voor hun rekening namen.
Het resultaat was een bezield, dynamisch en genuanceerd optreden — al moest men daarvoor wel wat dieper gaan wroeten dan enkel aan de oppervlakte.