Marissa Nadler! Wie? Marissa Nadler! Haar naam klinkt weinigen
bekend in de oren en toch is deze 25-jarige dame al aan haar derde
album toe. ‘Songs III: Bird on the Water’ is de opvolger van
‘Ballads of Living and Dying’ (2004) en ‘The Saga of the Mayflower
May’ (2005). Stilzitten staat niet in haar woordenboek, zoveel is
duidelijk. En gelukkig maar, want dit derde album is een pareltje
dat de twee vorige moeiteloos overstijgt.
Wanneer we haar nieuwe plaat beluisteren, kunnen we het beeld van
een vrouwelijke troubadour (een troubadesse? Een troubadice?) maar
niet uit ons hoofd schudden. Een vrouw met lange zwarte haren,
gitaar op de rug, die land en weide doorkruist met haar verhalen.
Al vanaf de eerste klanken die vanuit de boxen op ons af zweven,
dompelt ‘Songs III: Bird on the Water’ ons onder in Nadlers
mysterieuze, feeërieke wereld. Eenvoud en een heldere, zangerige
stem, meer hoeft het soms niet zijn om een betoverend album neer te
zetten.
Met haar muziek zwerft ze ergens aan de grens tussen folkmuziek en
het dal waar gothic music wordt vereerd. Nadlers geliefkoosde
onderwerpen voor songs die veel weg hebben van een melodieus
lament, zijn het verlies, de dood en de spijt. Pathos en emotie
zijn de voedingsbodem voor haar muziek. Al meteen in ‘Diamond
Heart’ komt de spijt aan bod. Spijt over een verloren liefde:
“I had a man in every town/ And I thought of you every time/
When I tore of my gown/ Changes they come/ And I cannot recall/ The
shape of your face/ Through the winters and falls.”
In het al even dromerige ‘Dying Breed’ bezingt Nadler in kleuren de
gestorven Frank met de krullende, zwarte haren. Melancholisch
echoot haar openingszin “Oh to find another lover” verder
door het bloedmooie ‘Mexican Summer’. ‘Thinking of you’, een
mijmerende song over herinneringen en gemis en over brieven
schrijven die onbeantwoord blijven. Bloemen voor ‘Silvia’ en een
vogel voor ‘Bird on Your Grave’, maar wel grafzerken voor allebei.
Opvallend aan deze laatste track is dat drum en elektrische gitaar
hier voor het eerst op de voorgrond treden. Zonder je daarom wakker
te schudden uit de wonderlijke droom waarin Nadler je langzaam had
meegesleept. “Rachel, I fear your death will come” klinkt
het in ‘Rachel’. Een beetje morbide? Ja, misschien wel, en
bovendien nog mooi onderstreept door het elektrisch geluid van de
gitaar.
Op ‘Feathers’ is het nu de beurt aan de cello om op het toneel te
verschijnen. Subtiel verscholen in een hoekje van deze song, maar
onmisbaar voor het treurliedgehalte ervan.
Covers zijn erg tricky: je moet ze goed kiezen, je moet de
eigenheid van de song bewaren maar er ook iets van jezelf in
leggen. Voor Marissa Nadler klaarblijkelijk geen probleem. Dat ze
zich terugvindt in Leonard Cohens muziek zal wellicht niet
verbazen. Moeiteloos maakt ze zich het verhaal van ‘Famous Blue
Raincoat’ eigen, een man wiens vrouw hem heeft bedrogen met zijn
broer. Zo perfect sluit haar versie bij het hele album aan, dat je
haast zou gaan twijfelen of het hier wel om een cover gaat. Op naar
de twee laatste songs. ‘My Love And I’ en ‘Leather Made S***s’.
Volledig afgestemd op de rest van het album, zorgen ze voor een
perfecte afsluiter van een prachtige plaat.
Veel joie de vivre spreekt er niet uit Marissa Nadlers
muziek. Integendeel, ze is doordrenkt van melancholie en van een
zekere tristesse. Geen enkel moment echter wordt het pathetisch.
Nadlers songs zijn allemaal emotioneel, mooi en zacht. En doorheen
haar melancholie is er altijd een straaltje hoop te bespeuren.
Sommigen zullen dit album misschien een beetje te veel van het
goede vinden. Wij sluiten ‘Songs III’ echter meteen en voor altijd
in ons hart en bewaren deze plaat voor de volgende
haardvuursessie.
