Breed uitwaaierende strijkpartijen, dreigende percussie-elementen en atmosferische blazers gaven aan crooners en semimoderne componisten de kans om het popelement van muziek te verbinden met een orkestrale pracht die veelal enkel bij de elitaire melomanen bekend was. "Klassieke muziek" en het gewone volk kwamen met elkaar in contact door een nieuwe taal te hanteren die veel minder moeilijk te begrijpen was.
Vandaag mag het allemaal weer wat moeilijker en meer "high brow". Moderne componisten en kamerorkesten interpreteren Kraftwerk (Balanescu Quartet), leggen de link tussen moderne technoadepten en avant-gardecomponisten (London Sinfonietta) of bewerken de doorwrochte epossen van Tool. Maar al deze groepen hebben met elkaar gemeen dat hun muziek redelijk complex is en/of zich gemakkelijk laat vertalen naar klassieke interpretaties.
Joby Talbot, de man die ook al verantwoordelijk was voor de strijkersarrangementen van The Divine Comedy, heeft zichzelf geen plezier gedaan toen hij besloot een aantal nummers van The White Stripes in een klassiek kleedje te stoppen. De elementaire, rauwe bluesrock van Jack en Meg White zweert immers bij een minimalistische invulling waarbij geen noot te veel gespeeld lijkt.
The White Stripes braken zelf min of meer met hun elementaire muziek op Get Behind Me Satan, maar Aluminium plukt niet minder dan vier nummers uit De Stijl, het album waarop The White Stripes de compromisloze rock van hun debuut verder uitpuurden. "I’m Bound To Pack It Up" etaleert ten volle de droefheid die het origineel ook al kenmerkte, maar hoedt zich ervoor al te stroperig te klinken. De garageblues van "Why Can’t You Be Nicer To Me" krijgt een afgeborsteld kleedje aangemeten en mag in Las Vegas mee aan de pokertafel aanschuiven.
Ook "Little Bird" krijgt eenzelfde grandioze behandeling, met een uitgestreken gezicht verhoogt het dan ook de inzet met "Let’s Build A Home", dat het opgejaagde timbre van het origineel omzet in een spannende achtervolging. Met "Never Far Away" en "Who’s A Big Baby" krijgen twee minder bekende songs een plaatsje binnen het geheel. De ene keer weifelend tussen grandeur en droefenis ("Never Far Away"), de andere keer ronduit hectisch, springerig en haast enerverend opgewekt.
De enige "hit" die een nieuwe interpretatie krijgt, is dan ook "The Hardest Button To Button" uit Elephant. De kenmerkende ritmiek van de song wordt prachtig vertaald naar strijkers maar blijft toch herkenbaar. De andere songs laten zich niet altijd even gemakkelijk kennen. Zo zal zeker niet iedereen in het openingsnummer het groezelige "Aluminium" van White Blood Cells herkennen. Aluminium weet de zompigheid van het origineel boven zichzelf uit te heffen in een voortgejaagde song die zo weggeplukt lijkt uit de betere spionagereeksen van de jaren vijftig.
Oudje "Astro", uit het debuut, maakt de dreiging uit het origineel kenbaarder door de afsluitende gitaarpartij met allesoverheersende strijkers in te vullen. De moderne sixtiesballad "Forever For Her (Is Over For Me)" weet zichzelf naast het origineel iets minder goed een houding te geven, maar de langoureuze strijkers vatten wel de emotionele pracht van het nummer. Het mag deze maal dan ook allemaal wat "over the top" zijn.
Op Aluminium slaagt Talbot erin om tien White Stripes-songs te vertalen voor een klassiek orkest, zonder de kracht en puurheid van de initiële nummers te ontnemen. De songs klinken dan ook niet als doorwrongen klassieke composities grootgebracht in elitaire maar muffe kamers, veeleer lijken ze te hebben rondgehangen in dezelfde nachtclubs waar Frank Sinatra en Dean Martin hun whisky’s dronken. Of de doorsnee White Stripes-fan er de pracht van zal inzien, is een ander paar mouwen. Maar wie naast een frisse pint in de plaatselijke bruine kroeg op tijd en stond ook wel eens een martini, shaken not stirred, lust, zal aan Aluminium nog een hoop plezier beleven.
Het album is alleen te verkrijgen via de site en is in een beperkte oplage uitgebracht op vinyl en cd. Daarnaast zal het onbeperkt downloadbaar zijn tegen betaling.
