Drie keer niets, en dan zijn we nog toegeeflijk. Vergeef ons deze schijnbaar overhaaste conclusie. Volgens de regels van de kunst moet de inleiding van een review een warmmaker zijn voor de rest van de tekst, bij voorkeur zich bedienend van een licht-humoristische inslag. Deze keer dus niet.
Twaalf tracks, meer is er niet nodig om lak te hebben aan al die enge, onuitgesproken recensentenregeltjes en de wereld eens op zijn kop te zetten. De conclusie eerst, alleen al omdat we het faillissement van een generatie vrezen. Dat is een meer dan een legitieme reden, zeker als je weet dat die hele revival van de postpunk het niet verdient ten grave gedragen te worden. Daarvoor hebben bands als The Rapture, Interpol of Franz Ferdinand al voldoende bewezen.
Ze overleven immers moeiteloos de hype. Door hun goede muziek, dat spreekt, en je kunt er nog op dansen ook. Meer moet dat niet zijn. Waarom dan zitten te blaten over het faillissement van een generatie? Als middelmaat de norm wordt, dan neemt paniek vaak de bovenhand. En Campsite weet op zijn debuut net feilloos alles samen te ballen wat we verafschuwden aan de schier eindeloze Joy Division-imitaties van de afgelopen jaren. Bedenk even dat we The Bravery nog oké vonden, wat wel iets zegt over onze tolerantiegrens.
Eigenlijk is het verbazingwekkend dat een banale plaat als Names, Dates & Places geproduceerd is door Nederlander Minco Eggersman. Goed volk, zijn band At The Close Of Every Day in ogenschouw genomen. Deze keer zit hij er echter verdomd ver naast. Dit album is niet meer dan wat ongeïnspireerde postpunk.
Neem nu de aanzet van single "In Case". De new-wave klinkt wel erg fout als je je synths er zo tegenaan laat galmen. Het is onversneden electrorock met staccato gitaren, zonder een greintje originaliteit. Het bijhorende clipje is een poging tot een persiflage op het genre. Pijnlijk, want uiteindelijk zet de band alleen zichzelf te kijk. Foute danspasjes zijn niet leuk als ze er louter toe dienen oudere bands in de zeik te zetten.
Opener "Pastime" zou voor het hele tijdperk van The Killers tot Interpol fris en vrolijk hebben geklonken. Nu bestempelen we het als enigszins achterhaald en pathetisch. Mooi staaltje van zelfkennis wel, je album starten met een zinsnede als "It’s over now". Meer puberale perikelen met "Nice Clean Cut", de titel laat al niet veel aan de verbeelding over. Met zo’n titel zou je een stevige emotrack verwachten maar hier is het meer een rammelende punkfunker, ergens in de slipstream van de heren Ferdinand, maar dan minder.
Misschien kunnen we nog het best overweg met het door een rammelende gitaarriff gedreven rockvehikel "Lines Intact". Hot Hot Heat van ver en bij benadering nog tamelijk catchy. Dan rest er niets meer dan compleet af te knappen op "Falter". Heel veel eighties gecombineerd met bitter weinig originaliteit.
Resten er ons nog een paar quotes uit de bandbiografie. Al was het maar om de toon van deze review enigszins te compenseren. Names, Dates & Places is "one step further", een "stunning debut", en dan lezen we nog "hit potential" en "must have". Er wordt afgesloten met "taking over the world". Bescheidenheid siert, zeker als je nog alles te bewijzen hebt. Dit is niet meer dan een flauw The Killers-doorslagje. Jammer.
