Ze klinken afgelikter dan Bloc Party, genuanceerder dan The Rakes, vrolijker dan Interpol en origineler dan The Killers. De heren Maxïmo Park slagen erin zich te onderscheiden van het gros nieuwerwetse postpunkbands door hun band een eigen identiteit aan te meten. Of om frontman Paul Smith te quoten: "Bij postpunk staat het ritme centraal, terwijl het ons echt toch wel om de melodie te doen is."
Gelijk heeft hij. Maxïmo Park is simpelweg een popband die zich durft te bedienen van die o zo coole staccato-ritmes. Dat is dan ook de voornaamste reden waarom deze band de hype zal overleven. Hoewel we debuutalbum A Certain Trigger nog gedeeltelijk afserveerden op basis van gejengel en gefröbel à volonté, achtten we het vijftal wel in staat live ijzersterk voor de dag te komen. Op Pukkelpop 2005 werd eens te meer duidelijk dat het geen kunst is de waarheid in pacht te hebben (kuch). De Maxïmo’tjes hitsten, in navolging van streekgenoten The Futureheads, de tent toen op tot een hoogtepunt met stiff upper lip. Die bescheiden triomftocht bleek voldoende om een plek als headliner op de eerste dag van het Dour-festival te rechtvaardigen. "Toch een leuk livebandje" schreven we, hoewel een enkele wenkbrauw wel het luchtledige koos bij sommige songs die nog steeds niet je dat bleken.
Wat de beweegredenen zijn om na slechts één album al met een dvd op de proppen te komen, is ons niet geheel duidelijk. We zullen het maar als een betere zet van de marketinglui van Warp beschouwen. De liveregistratie wordt nog vergezeld door de obligate tourdocumentaire, een handjevol sessies en wat overbodig promomateriaal. Uit het ingesloten fotoboekje kan je, mits wat handigheid, nog een extra cd’tje met een BBC-sessie prutsen.Veel bijkomstigheden om een zekere leegte te maskeren, zal later blijken.
Deze grofkorrelige registratie van het concert in Brixton Academy legt immers het voorvermelde pijnpunt akelig bloot: Maxïmo Park mist simpelweg de songs om te blijven boeien. Toegegeven, met "Apply Some Pressure" heeft de band het anthem van de postpunkgeneratie geschreven. Iets wat het publiek terdege beseft, de uitzinnige reacties in ogenschouw genomen (ter referentie ook de concertfragmenten uit thuisbasis Newcastle). Ook het breed uitwaaierende "Going Missing" en "The Coast Is Always Changing" bewijzen waarom de verzamelde muziekpers zo hoog oploopt met hun podiumprestaties. Met uitzondering van "Acrobat" wordt het hele debuut erdoor gejaagd, wat impliceert dat er verder weinig verrassingen te bespeuren zijn, de Natalie Imbruglia-cover op de bonus-cd uitgezonderd.
De tourdocumentaire Found on Film is niet meer dan een ellenlange aanloop naar een zoveelste NME-concert. De band toont zich oprecht verbaasd over het succes, eet fish & chips, graaft een stel herinneringen op, palavert wat met fans en vertelt over die ene freak die claimt de zus van de toetsenist te zijn. De docu wil een intiem portret zijn, maar is slechts een leuke gimmick die verder weinig bijdraagt tot het beter begrijpen van de band.
Maxïmo Park is een alleraardigste groep die een wisselvallig debuut kan compenseren met een ijzersterke livereputatie. Ondanks het feit dat sommige songs niet het niveau halen van "Apply Some Pressure" staan ze wel garant voor een uurtje lang energiek entertainment. Dat maakt de dvd tot verplichte kost voor de verstokte fans. En daarmee bedoelen we die enkele lugubere types die hun haarstijl modelleren naar de coupe van de frontman. Voor de argeloze passant is dit immers niet meer dan een leuk doch tamelijk overbodig extraatje.
