Niemand is onvervangbaar, wordt wel eens gezegd. Dat kan dan voor zowat alle beroepssectoren opgaan, in de muziekwereld blijkt deze regel veel minder vaak toepasbaar. Het aantal rockgroepen dat, vaak na een overlijden, dacht met een nieuwe leadzanger potten te kunnen breken, is onrustwekkend groot. The Triffids beseffen maar al te goed dat hun groep zonder David McComb nergens staat.
The Triffids houden dan ook geen reünie. Hun handvol concerten in Hasselt en Amsterdam, die gemakkelijkheidshalve samenvielen met de heruitgave van sleutelplaat Born Sandy Devotional, waren veeleer hommages aan het grote talent dat frontman David McComb was.
enola: Wie kwam op het idee om al jullie platen opnieuw uit te brengen? Domino? Of waren jullie vragende partij?
Alsy MacDonald (drums): "Dat was een idee van de baas van het Dominolabel. In een ver verleden was hij de man die ooit een concert van ons organiseerde in een uithoek van Engeland, nu zit hij diep in de business. Hij was er achtergekomen dat ons vorige contract was afgelopen en onze muziek beschikbaar was. Het was hem menens, en hij heeft ons massa’s mails moeten sturen om ons te overtuigen, maar kijk: het is gelukt!" (lacht)
"Het is trouwens een toeval dat die reünieconcerten samenvallen met de re-release van Born Sandy Devotional want beide projecten zijn los van elkaar ontstaan. Het is mooi dat ze samen het levenslicht zien."
enola: De reissues bevatten een hoop onuitgegeven nummers. Dat was belangrijk?
MacDonald: "Die maken de heruitgaven voor iedereen interessant, denk ik. Ze laten horen waar we als groep in een bepaalde periode mee bezig waren. Songs doorliepen bij ons vaak een heel proces alvorens ze in een definitieve versie op een plaat terechtkwamen."
Jill Birt (toetsen): "Neem "Hometown Farewell Kiss" uit Calenture. Van dat nummer staat er een oerversie op In The Pines, toen het nummer nog "One Soul Less On Your Fiery List" heette. De bonustracks gaan nog een stap verder in het tonen van dat scheppingsproces."
MacDonald: "Die nummers tonen de groep in z’n geheel. Zo was "Born Sandy Devotional", het nummer, niet afgeraakt ten tijde van de gelijknamige plaat. Nu staat de versie uit die periode wel op de plaat En zo zijn er talloze voorbeelden."
Birt: "Van in het begin zijn The Triffids een erg productieve groep geweest die verschillende stadia doormaakte. Eerst zetten we die massa’s nummers nog op cassettes waarvan dan vijftien exemplaren aan de man gebracht werden. Toen we echt albums gingen maken werden we — gelukkig misschien — wat selectiever in het uitbrengen van songs, maar dat wil niet zeggen dat er geen hoop uitstekend materiaal meer klaarligt."
enola: Waarom wordt Born Sandy Devotional eerst heruitgebracht? Het was niet jullie eerste album.
MacDonald: "Het is de plaat die toentertijd de meeste weerklank heeft gehad. Als er nu mensen rondlopen die in The Triffids geïnteresseerd zouden kunnen zijn, is dit de plaat waarmee ze waarschijnlijk het makkelijkst een introductie tot de groep krijgen."
enola: Waarom sloeg die plaat het meest aan, denk je?
MacDonald: "Moeilijk te zeggen over een album waarop je zelf meespeelt, maar het is een plaat die klopt. Denk ik. Iedereen heeft wel van die platen in zijn of haar kast waarvan je weet dat ze, als je ze bovenhaalt, een bepaald gevoel kunnen oproepen. Ik denk dat we met Born Sandy Devotional ook in geslaagd zijn dat te bereiken."
enola: Born Sandy Devotional is in een dure Londense studio opgenomen. Opvolger In The Pines in een schapenstal. Als vorm van reactie?
Birt: "Het was geen reactie op of afzetten tegen ons vorige album. We liepen al lang rond met het idee een plaat in een schuur op te nemen en op dat punt voelde het als ’nu of nooit’ aan. We gingen immers de overstap maken naar een majorlabel en hun idee over het opnemen van platen in een schapenstal verschilde nogal met dat van ons. We hebben dus snel de kans gegrepen zolang we die nog hadden."
MacDonald: "Het was leuk om te doen, erg ongedwongen ook. ’s Avonds hielden we vaak barbecues of gingen we met de lokale bevolking op café. Ik geloof dat ergens in de hoes van de plaat staat dat een derde van het opnamebudget opgedaan is aan drank. Ik weet niet meer of dat helemaal correct is, maar het zou me alvast niet verbazen."
enola: De ongedwongenheid van die opnamesessie staat in groot contrast met wat jullie later overkwam.
McDonald: "Producers! We hebben de verschrikkelijkste dingen meegemaakt."
enola: Ben je eens niet uit de groep ontslagen?
MacDonald: "Hoe weet jij dat? Hoe dan ook, het is eigenlijk nog steeds niet duidelijk wie wie ontslagen heeft: wij de producer of de producer de groep. Niet alleen ik dus, de hele groep behalve David. De man in kwestie, hij heeft later nog met enkele grote namen samengewerkt, had een erg omlijnd idee over onze muziek en over wie wij als band waren. Hij ging dat allemaal wel even regelen zonder ons: alleen David moest in de studio blijven om zijn partijen te zingen, de rest kon beschikken. Hij wou met Davids stem werken en zou zelf de muziek voor zijn rekening nemen."
"We waren verbijsterd, niemand zag dat zitten, The Triffids zouden The Triffids niet meer zijn en het is dan ook niet gebeurd. Uit zoiets blijkt dat we een hechte groep waren: David was de songschrijver en wij de vertolkers van de muziek. Het was de perfecte combinatie."
enola: Tot het in 1990 allemaal voorbij was. Zijn jullie toen eigenlijk gesplit of wat was er aan de hand?
Birt: "The Triffids zijn nooit gesplit. Of toch niet officieel. Midden jaren negentig waren er zelfs vergevorderde plannen voor een tournee, maar door de gezondheidsproblemen van David is toen alles afgeblazen. Het was gewoon even voorbij toen."
enola: Wat liep er eigenlijk fout bij David?
MacDonald: "David was geen eenvoudige mens. Er speelden stevige emoties in hem, wat ook te horen is aan de muziek. Al op relatief jonge leeftijd had hij met hartproblemen te kampen en op zijn tweeëndertigste onderging hij een harttransplantatie. Normaal gezien wordt er dan van je verwacht dat je het kalm aan doet, maar dat was niets voor David. Weinig slapen, drank, drugs, het zijn allemaal zaken die de situatie er niet op vooruit geholpen hebben."
enola: Hoe zijn die reünieconcerten van afgelopen maand eigenlijk tot stand gekomen?
Birt: "Het waren Jo en Liesbeth van Zaal België — die we nog kennen uit de jaren tachtig — die ons over de streep getrokken hebben, en het heeft een behoorlijke tijd geduurd om ons te overtuigen. We hebben die beslissing niet licht genomen. Het begon met voorzichtig polsen: ’zou het niet leuk zijn als…’ en ’stel eens voor dat…’ en die voorstellen werden langzaam maar zeker concreter tot we uiteindelijk, met alle groepsleden, voor het idee van deze optredens gewonnen waren."
MacDonald: "Opnieuw samen muziek maken is helemaal niet voor de hand liggend. Nadat The Triffids in 1990 stilvielen ging ieder zijn eigen weg, onze levens gingen zowat alle kanten uit. Martyn (Casey, bassist) is uiteindelijk bij Nick Cave and The Bad Seeds beland. Graham Lee is nog in de muziekwereld actief gebleven door zelf een platenlabel te runnen en, recenter, zich bezig te houden met het beheer van alle Triffidsgerelateerde zaken als de website, …"
"Ikzelf zou nooit met iemand anders op het podium willen staan hebben dan met deze groep, spelen in een andere groep dan The Triffids zou ik niet kunnen. Voor mij is dit echt een terugkeer naar de muziek na een lange afwezigheid."
enola: Een week voor de optredens hadden jullie nog niet gerepeteerd?
MacDonald: "Tja, in Australië wonen we een heel duur vliegtuigticket van elkaar verwijderd. We hebben ook allemaal onze bezigheden en gezinnen, afspreken kwam er gewoon niet van. Hier zaten we een week samen, wat de beste praktische oplossing bleek. In ieder geval was het erg aangenaam om die nummers opnieuw te spelen, jaren nadat ze voor het laatst in je leven opdoken."
enola: Het was confronterend?
Birt: "Door dat gat van vijftien jaar kan je het inderdaad zo bekijken. In de tussentijd is ons leven zo anders geworden dan vroeger: we zijn eigenlijk een saai burgerleventje gaan leiden (Jill is architect, Alsy advocaat), hebben een gezin gesticht, het typische huisje-tuintje-kindje verhaal, zeg maar."
MacDonald: "Ondanks dat lijkt het absoluut niet zo lang geleden. Het is bijna verbijsterend dat The Triffids alweer zestien jaar uit elkaar zijn. Zo voelt het helemaal niet aan."
