Moesten wij in de donkere Middeleeuwen tot de top van het feodale
stelsel behoren, dan zouden in onze statige burcht naast het houden
van decadente banketten en het onderdak bieden aan ravissante
jonkvrouwen, nog een aantal regels gelden. Middelmatige muzikanten
die onze medieval parties naar de verdoemenis helpen, zouden
bijvoorbeeld zonder pardon in de slotgracht worden gekieperd. Owen
Pallett zou echter niet voor een nat kostuum moeten vrezen. Bij het
horen van zijn verlokkelijk vioolspel zou onze loopbrug al
automatisch beginnen te dalen. Pallett zal bij een groter publiek
vooral bekend zijn als de man achter de afwisselend vertederende,
dreigende en zwierige strijkersarrangementen, die langs achter
worden genomen door de smerige postpunkgitaren van The Arcade Fire. Als Final Fantasy
ontpopt Pallett zich echter als een dandyeske minstreel, die ons
zorgvuldig uitgewerkte vioolcomposities voorschotelt. ‘He Poos
Clouds’ is dan ook een fijnzinnige, bevreemdende en speelse
symbiose van moderne klassieke muziek en sprankelende pop.
De merites van Pallett beperken zich niet tot The Arcade Fire.
Songs van goed volk als Do Make Say Think en The Hidden Cameras
mocht deze bezige bij ook al van een orkestraal randje voorzien. In
zijn hoedanigheid van Final Fantasy wordt Pallett soms een gezocht
experimentalisme verweten, maar dat oordeel is te makkelijk. Oké,
de man koketteert sporadisch met het postmodernisme door songtitels
als ‘->->’ te gebruiken, maar dat lijkt eerder
tongue-in-cheek dan een ernstige artistieke ideologie. Vele
composities op ‘He Poos Clouds’ zijn dan ook eerder als speelse,
glinsterende vioolpop te omschrijven dan als hermetische
snaarlabyrinten. In ‘Arctic Circle’ bijvoorbeeld, gaan spannende
vioolpartijen een schaduwgevecht aan met korte
klavecimbelaanslagen, tot Pallett met een prachtige, hoge zanglijn
in het refrein alle geweld in de kiem smoort. Het titelnummer van
de plaat moet nauwelijks onderdoen voor deze sterke opener. Het
stembereik van de man mag dan aan de beperkte kant zijn, Pallets
grote talent als arrangeur staat buiten kijf. Zijn zangpartijen
worden omgeven door meeslepende strijkers die Beethoveniaanse
climaxen van spanning en dreiging afwisselen met frivole violen die
als pas geboren lammetjes door de rococowei huppelen.
Hoewel ‘He Poos Clouds’ niet van begin tot einde kan boeien, weet
Pallett toch heel wat variatie in zijn songs te steken. De hulp van
een kamermuziekensemble is dan ook van een even grote waarde als
het innemende strijkerskwartet waarmee Eels toert. Het charmante ‘This Lamb
Sells Condos’ wordt bijvoorbeeld gedragen door een dartel ritme van
piano en klavecimbel, dat diepgang wordt verleend door imponerende
strijkers.
Voorspelbaar worden de composities van Final Fantasy nooit, want
voor je het weet, hebben de pianoklanken zich teruggetrokken om
alle ruimte te laten aan de verbale twist tussen Pallett en een
hemels vrouwenkoor.
Niet elke song op ‘He Poos Clouds’ is even toegankelijk als de
eerste drie, maar de voortdurende spanning en het gevarieerde
vioolspel van Pallett dwingen je toch om te blijven luisteren. Met
pizzicato en met de strijkstok gespeelde passages weeft hij een
fascinerend muurtapijt, waarmee hij in vele gilden naam zou maken.
Hoewel de formulematige zangpartijen soms een pijnpunt blijken bij
Final Fantasy, wordt dit euvel vaak grotendeels verholpen door
hysterische kreten op de achtergrond en de inbreng van prachtige
vrouwenstemmen. Daardoor is deze plaat gezegend met een constante
dynamiek tussen verstilling en furie, tussen introspectief en
uitbundig. Luister maar naar ‘Many Lives 49 MP’ en u zult begrijpen
wat we bedoelen.
‘He Poos Clouds’ is zogezegd bedoeld als een songcyclus rond de
eight schools of magic uit het fantasyspel ‘Dungeons and
Dragons’, maar daar zal u weinig van merken. Pallett zet de
luisteraar namelijk graag op het verkeerde been en dat is het beste
bewijs dat we niet te maken hebben met een zichzelf al te ernstig
nemende muzieksnob. Final Fantasy mag dan wel eigenzinnig zijn, de
speelsheid en de fonkelende melodieën zijn er niet minder om. Al
wie de viool een warm hart toedraagt, dient dit plaatje een
eerlijke kans te geven!
