Richard Curtis heeft ons wat aangedaan. Niet dat we echt kwaad
kunnen zijn, de man heeft nu eenmaal meegeschreven aan het
onnavolgbare ‘Blackadder’. Maar begin jaren negentig stond hij ook
aan de wieg van de ‘britcom’: Britse romantische komedies die ons
kennis lieten maken met typische droge humor, gevatte dialogen en
een stuntelende en stotterende Hugh Grant. ‘Four Weddings and a
Funeral’ gaf de aftrap en blijft nog steeds de meest charmante
uitstap binnen het genre. Later kregen we de
Hollywood-bastaardversie ‘Notting Hill’, de mollige billen van
‘Bridget Jones’ en de uit zijn
voegen barstende stroopbokaal, ‘Love
Actually’ als selectieve hoogtepunten. Na meer dan tien jaar
kunnen we stellen dat er serieus wat sleet op die formule begint te
komen: gezellige trouwpartijen, de Londense postkaartlocaties,
kleurrijke nevenpersonages, het is allemaal ‘been there, done
that’ geworden.
Nu krijgen we ‘Imagine Me and You’ overgevlogen, een onbeig
filmpje dat per ongeluk in de bioscoop is terechtgekomen. Curtis
zelf mag dan niks met deze productie te maken hebben, zijn
trademarks worden gretig gerecycleerd en opgevoerd, zij het
dan in sterk verdunde vorm. Als fris bedoelde twist krijgen we voor
de verandering een verhaal over een meisje dat niet voor een jongen
valt, maar voor een ander meisje. Nooit gedacht dat een romantische
komedie over rollebollende lesbiënnes zo’n tamme bedoening kon
zijn.
Het verhaal begint, hoe kan het ook anders, met een trouwpartij.
Rachel (Piper Perabo) stapt in het huwelijksbootje met Heck
(Matthew Goode), een sympathieke gast met een afgeborsteld kopje en
een blinkende tandpastasmile. Tijdens de ceremonie (op het moment
dat ze naar het altaar schuifelen, hetzelfde moment waarop ik de
onbedwingbare drang krijg om ‘dead man walking!’ te roepen)
kruist Rachel een vluchtige blik met Luce (Lena Heady), het
bloemenmeisje. Er schiet een vonkje over en Rachel begint kriebels
te krijgen. De trouw gaat door, er wordt ontzettend braaf gefeest
(nergens een Owen Wilson of een Vince Vaughn te bespeuren om de
boel wat op te vrolijken) en iedereen gaat zijn eigen weg.
Rachel blijft echter met dat vreemde gevoel in haar buik zitten en
dankzij wat geforceerde toevalligheden komt Luce dan toch weer in
haar leven terecht. De dames trekken steeds vaker met elkaar op en
na enige aarzeling liggen ze als twee giechelende schoolmeisjes te
flikflooien tussen de azalea’s en tulpen. Rachel zal moeten kiezen
tussen haar echtgenoot en hartsvriend Heck en haar nieuwe,
onverwachte gevoelens voor Luce. Het wordt een voorspelbare
zoektocht naar ware liefde, betere moppen en echte
lesbiënnes.
Op zich had ‘Imagine me and You’ wel iets kunnen worden. De opzet
biedt net voldoende potentieel om er een charmant niemendalletje
uit te puren. Om dit soort films te doen slagen moet je nu eenmaal
niet noodzakelijk met de meest vernieuwende ideeën op de proppen
komen. Een handvol sympathieke personages, frisse dialogen en wat
amusante situatiehumor zijn vaak al genoeg om er een degelijke
pretentieloze komedie van te maken. Een iets rijpere regisseur
(debutant Ol Parker is duidelijk nog veel te groen achter zijn
oren) en een geloofwaardigere hoofdrolspeelster zouden wellicht al
een wereld van verschil gemaakt hebben. Eigenlijk begaat regisseur
Ol Parker al een belangrijke fout door zijn onderwerp veel te braaf
aan te pakken. Akkoord, het is niet omdat er eens twee vrouwen
achter elkaar zitten dat het opeens een sensationeel en
mannenbevredigend voyeur-filmpje moet worden, maar toch waren iets
meer durf en ballen zeker geen overbodige luxe geweest. We krijgen
geen genuanceerde visie (wanneer een vrouwenversierder ontdekt dat
Luce lesbisch is krijgen we een typische mannelijke reactie van ‘ik
zal ze eens rap van kamp doen veranderen’) maar ook geen volledig
clichébeeld te zien. In plaats daarvan krijgen we enkel
oppervlakkige banaliteit, omdat Parker nergens het risico neemt om
zijn onderwerp een beetje uitdagend of politiek incorrect te
brengen. Als je er ook maar iéts bij moet voelen, dan is het pure
onverschilligheid. Het kon me eerlijk gezegd geen bal schelen of
die twee dames elkaars bloemetje veroverden.
En dan zijn er de twee actrices die de film op hun lesbische
schouders moeten dragen. Lena Heady (krèk de oudere zus van Keira
Knightly) heeft een aangename uitstraling en zet op een
overtuigende manier (in de mate dat het scenario het toelaat) een
vrouw neer die valt voor een andere vrouw. Piper Perabo (dat wicht
dat stond te springen en te kwelen op de toog van ‘Coyote Ugly’) is dan weer een sterk geval
van miscasting. Ze worstelt al even erg met haar Britse accent als
met de pogingen om een lesbische vrouw te vertolken. Haar
expressies van verwarring beperken zich tot grote ogen trekken, een
frons fabriceren en een pruilmondje tuiten. Zelfs Hugh Grant zou
een betere vertwijfelde lesbiënne neerzetten, potnonde!
Maar wat me nog het meest stoorde aan dit tot film verheven
sitcomafval zijn de goedkope truken die worden gebruikt om het
verhaal toch maar zo clichématig mogelijk naar de voorspelbare
finale te slepen. Zo wordt er wel iets te gretig gebruik gemaakt
van toevalligheden om de personages samen te brengen. Die Luce en
Rachel bléven elkaar maar toevallig tegenkomen: in de supermarkt,
op een straatfestival, echt overal. Mocht het een Aziatische
horrorfilm geweest zijn, dan zou Luce wellicht ook nog uit de
toiletpot gekropen zijn, zo erg was het. En dan dat bloemenzaakje
van Luce. Iedereen die er iets kwam kopen had wel een verhaaltje te
vertellen. ‘Ik heb een bloemetje nodig om het goed te maken bij m’n
vrouw!’, ‘ Ik zoek een boeket om het uit te maken met m’n
vriendin’. Steek er dan tenminste een mop in met rouwkrans ofzo, om
het toch iets pittiger te maken.
‘Imagine Me and You’ is een triviale romcom die nergens charmeert
of amuseert. Dames die de Wereldbeker willen ontvluchten, kunnen
beter een terrasje doen dan hun tijd te verspillen met dit soort
flauwe nonsens. En geen paniek, over anderhalf jaar zal dit
lesbo-vehikel ongetwijfeld te zien zijn op Vijftv.
