Doorgaans staan we nogal sceptisch tegenover overgehypete cultuurproducten. Scheldwoorden staan dan ook altijd in promotie; superlatieven zijn duurder, maar sta ons toe een extra large blik van die laatste te openen wat betreft Over de grenzen van de tijd..
Een jongen en meisje turen naar een de pastelblauwe azuurhemel waarin de titel Over de grenzen van de tijd prijkt. Zes jaar hebben ze er aan gewerkt, Georges Abolin en Olivier Pont. Het zijn in ieder geval doorzetters, en na veel herwerken treffen ze doel met een kroniek over jeugdige onbevangenheid die leest alsof het je eigen vakantiealbum was. Een genuanceerd social statement over technologische vooruitgang, rijkelijk uitgewerkt en gelardeerd met een snuifje mysterie, passende nostalgie and a dash of togetherness. De sfeer die de sobere maar rijkelijk gekleurde cover uitstraalt, is precies wat je in de strip zult terugvinden. Een traag voorbij kabbelende snikhete zomer, gevuld met nieuwsgierige blikken, betoverende plekjes, luikende erotiek en geheime afspraakjes op het strand. Tegelijkertijd hoopvol en opbeurend.
Pont en Abolin nemen rustig de tijd om hun verhaal te vertellen, bijna op het gezapige ritme van het Zuid-Italiaanse vissersdorpje Barellito zelf, de setting waar de lotgevallen van de jonge William, Paolo, Nino en de bevallige Lisa zich ontspinnen. Af en toe worden deze jeugdperikelen onderbroken door korte intermezzo’s die zich afspelen op andere plaatsen, met andere personen en in een andere tijd, ingrepen waarvan de betekenis pas later duidelijk wordt. Het verhaal raakt in een stroomversnelling om samen met de zomer te eindigen in een dramatische afloop en een cliffhanger vanjewelste, die ons alleen maar doet verlangen naar wat komen moet. Twintig jaar later, na hun avontuur in Italië, ontmoeten de vier vrienden elkaar weer in Costa Rica, op vraag van Lisa, die na een hobbelige levensweg het mysterie tussen de vier wil ontrafelen.
Wat je de makers hier hooguit kunt verwijten, is dat ze iets te genereus gooien met plotwendingen die we in het rustig deinende eerste deel niet tegenkwamen. Een beetje over the top dus, want sommige subplots die in het eerste deel weinig aandacht kregen, lijken hier uit het niets te verschijnen. Daarbij lijkt de introductie van Thomas op het eerste gezicht een nogal stuntelige plotingreep, want de lezer kent dit personage nauwelijks. Wie echter beide delen herleest, zal merken dat Thomas’ geboortejaar samenvalt met een toen niet nader verklaard voorval. Bovendien steekt het drama dat zich in Costa Rica ontspint zo poëtisch in mekaar dat de melancholiek van de situatie de eventuele gaten grotendeels compenseert. De jeugd is voorbij, het is de beurt aan volwassen thema’s en complexe relaties, dat alles in een licht spiritueel sausje.
Abolin en Pont weten als geen ander om te springen met omkadering en perspectief, en samen met de magistrale paginacompositie brengen die een grote dynamiek in het verhaal. De karakters worden zozeer gepersonaliseerd dat hun evolutie na twintig jaar vanzelfsprekend lijkt: alle ronde vormen en speelse composities uit Williams jeugd hebben plaatsgemaakt voor een hoekige elegantie en soberheid. Ook de aandacht voor de omgeving is even groot als voorheen, zij het dat ook daar een duidelijke verschuiving heeft plaatsgevonden van de jeugdige details naar een meer romantische schoonheid. De sfeerverandering wordt verder doorgevoerd in de kleuren, die beduidend dieper en donkerder zijn en pas in de laatste vier pagina’s terugkeren naar de pasteltinten uit het eerste deel. Inhoudelijk en symbolisch is de cirkel dan rond.
Wat zit er toch in dat kraantjeswater in Frankrijk? Het succesduo Pont en Abolin brengt een strip die bol staat van oprechte emotie, een instant-klassieker met niet-gepubliceerde tekeningen die een nieuw licht werpen op dit bekroonde werk. Het formidabele tekenwerk en de schrander uitgekiende verhaallijnen maken dat dit terecht de ‘Beste strip van 2004’ genoemd is. Over de grenzen van de tijd snoert critici en lezers de mond zonder enige vorm van pretentie. Koop het, lees het, geef het cadeau aan al wie je lief is.
