Vijf jaar geleden trapte striplegende Régis Loisel samen met die andere meester Oliver Pont een eerste samenwerking af: Een godverdomse klootzak. Voor Loisel is dit de eerste reeks na Peter Pan (1991-2005) waarbij hij het scenario volledig voor zich nam en de tekeningen aan een ander over liet. Het is voorlopig ook zijn kortste reeks, een die na vier delen afsluit zoals in het derde deel Guajeraï overigens ook al aangekondigd was.
Het verhaal speelt zich af in de jaren zeventig in een Braziliaans dorpje nabij de jungle. Tussen de inwoners, de oorspronkelijke bevolking en de houthakkersgemeenschap bestaat al decennia een ongemakkelijke alliantie waarbij de grens tussen legaal en illegaal meer dan eens overschreden wordt. In het eerste deel wordt de jonge Fransman Max geïntroduceerd die in het gehucht hoopt de vader te vinden die hij nooit gekend heeft. De naïeve Max is nauwelijks opgewassen tegen de realiteit van het gehucht waar geweld banaal is en levens niets waard zijn, maar weet ook enkele vrienden te maken en vindt in de inheemse Baïa zelfs een zielsverwante.
Hoewel het verhaal als geheel niet echt plotgedreven is, en ruim de tijd neemt om de belangrijkste plotlijnen en personages te introduceren, weet het wel in elk deel voldoende `vooruitgang` te boeken om te blijven boeien en nieuwsgierig te maken naar het volgende deel. Met enige goodwill kan het bovendien in twee grote stukken verdeeld worden, waarbij de eerste twee delen de belangrijke stukken op hun juiste plaats zet en de laatste twee delen werken naar een vorm van ontknoping en hopelijk ook catharsis. Opvallend genoeg laat het derde deel op het einde nog een onthulling op de lezer los die verregaande gevolgen kan hebben en bij de start van het vierde deel als een zwaard boven de personages blijft hangen.
De rode draad doorheen het hele verhaal is de vermoedelijke vader van Max die, zo wordt duidelijk, bekend staat als zowel eenarm als Mermoz en de godverdomse klootzak is waar alles rond draait. Ruim tien jaar eerder ontvreemdde hij samen met `de boekhouder` niet alleen een grote som geld van Hermann, ploegbaas bij het houthakkerskamp, maar ontvoerde hij als extra bescherming ook diens dochter. Tijdens hun vlucht stortte hun vliegtuig echter neer in de jungle en overleefde enkel Mermoz de crash. Hermann wil een laatste ritueel voor zijn dochter uitvoeren opdat haar ziel naar het hiernamaals kan overgaan, en om dat te realiseren heeft hij Mermoz nodig om hem naar het wrak te brengen. Ook Max en Baïa besluiten Mermoz voor zijn wandaden op het matje te roepen en dus trekken ze net als Hermann en zijn gevolg (inclusief Mermoz) in dit laatste deel naar de plek waar alles begon en ook zal eindigen.
Net als in de vorige delen nemen Loisel en Pont hierbij hun tijd om alles uit te tekenen en zijn de exposities door de personages haast belangrijker dan het voortstuwen van een plot of verhaal. Hierdoor krijgen de meeste personages meer diepgang en krijgt de lezer bij monde van andere personages een beter begrip van hoe weinig de klassieke wetten en morele principes in deze wereld gelden of in stand kunnen gehouden worden. Zowat iedereen beweegt zich in een wereld van grijstinten en erkent niet altijd het juiste pad bewandeld te hebben. Wanneer het verhaal toch een wending neemt, is het vaak plots en beperkt, meer dan eens tengevolge van een gewelddadige daad die de overlevenden dwingt nieuwe keuzes te maken.
Binnen al die moedeloosheid en duisternis weten de auteurs echter ook nu en dan een sprankje hoop en medeleven binnen te smokkelen waardoor ondanks alles toch een glimmer van geluk schijnt, en de lezer het gevoel krijgt dat het niet allemaal in dood en verderf hoeft te eindigen. Bovendien weten Loisel en Pont die boodschap te brengen zonder afbreuk te moeten doen aan hun bredere verhaalopzet of tegen de wereld die ze hier gecreëerd hebben in te gaan. Ondanks het positieve einde blijft alles bitterzoet.
Met Een godverdomse klootzak blijft Loisel eenzelfde niveau afleveren dat hij zowat al zijn gehele carrière heeft afgeleverd, terwijl Pont zich als de perfecte kompaan toont die in zijn tekenwerk Loisels visie weet te vertalen naar het papier. Op zichzelf is Ritueel weliswaar het minste van de vier delen (al betreft het punten na de komma) maar als afsluitend deel van het vierluik weet het wel het geheel tot een bevredigend einde te brengen en aldus te verzekeren dat Een godverdomse klootzak meer dan het (her)lezen waard is.
