Als er over rockmuziek uit Nederland gesproken werd, ging het algauw over artiesten als Anouk, Kane en Krezip, waarna het gesprek doorgaans vrij snel uitmondde in een hardnekkige stilte. Eind 2004 was er Gem dat het Nederlandse rocklandschap een trap in het kruis gaf door met Tell Me What’s New op de proppen te komen. Nauwelijks anderhalf jaar later staat de groep te pronken met een opvolger. Helaas kunnen we daar het bijvoeglijke naamwoord ’waardige’ niet voor plakken.
Wat dadelijk opvalt nadat Escapades in de cd-speler rondjes is beginnen te draaien, is dat de scherpe kantjes er helemaal afgevijld zijn. Gem maakt popmuziek! Op zich hebben we daar, ruimdenkend als we zijn, niets op tegen. Ten slotte zetten wij zelfs bij tijd en wijle Destiny’s Child op. Het kan immers niet altijd opgefokte gitaarwaanzin zijn. Vier nummers ver in de nieuwe Gem zouden we er echter veel voor over hebben om gitaristen Bas De Graaff en Vincent Lemmen de weg naar hun distortionpedaal terug te doen vinden. Tussen haakjes, het desbetreffende vierde nummer, "Fight On", heeft een titel zo geloofwaardig als een comapatiënt die de marathon van New York wint — mocht u het zich afvragen.
We gaan het niet zo ver drijven te stellen dat Escapades een volledige miskleun is, daarvoor is er nog genoeg koren tussen het kaf te vinden. "Strangers In The Night" bijvoorbeeld, is een zeer verdienstelijke poging om de ultieme popsong te schrijven. De rest van de plaat is in het beste geval te omschrijven als aardige popmuziek met hier en daar een verwijzing naar de opwindende rock-’n-roll zoals die vroeger door de groep gemaakt werd. Het is met licht ongeloof dat we terugdenken aan die keer dat we Gem live aan het werk zagen in een afgeladen club, waarbij iedereen na hun overweldigende set uitgeput en potdoof naar huis vertrok.
Gem, het Nederlandse antwoord op The Strokes, begint overduidelijk hoe langer hoe meer zijn New Yorkse voorbeeld te kopiëren. In zodanige mate zelfs, dat wij tegen het einde van de eerste beluistering van Escapades meenden dat iemand een bootleg met afleggertjes van The Strokes had opgelegd. De eerste minuut van "Talk Talk Talk" bracht ons zelfs zo hard in verwarring dat we maar niet konden begrijpen dat er een plaat van The Strokes op lag, terwijl al hun cd’s nog gewoon in de hoesjes zaten.
We hebben Escapades binnenstebuiten gekeerd, maar een escapade hebben we niet gevonden — wat uiteraard jammer is. Gem heeft talent genoeg in huis om een wereldplaat te maken. Het is lichtjes bedroevend vast te stellen dat ze daar voorlopig geen zin in hebben, en dat ze dan maar een plaat gemaakt hebben die meer als The Strokes klinkt dan de laatste van The Strokes zelf. Volgende keer opnieuw een Gem-plaat, jongens!
