Nog geen twee jaar geleden was er geen kat, een bestofte geschiedenisleraar buiten beschouwing gelaten, die wist wie Franz Ferdinand was. Tegenwoordig behoren de heren van Franz Ferdinand tot De Groten: een nieuw plaat wordt als de graal binnengehaald en als de groep ergens live aantreedt, heerst er een koorts die vergelijkingen oproept met de Beatlesgekte van weleer.
Terwijl de helft van de zaal het zuurverdiende zakgeld in de inkomhal staat te spenderen aan een gestreept en, eerlijk waar, afschuwelijk lelijk Franz Ferdinand-T-shirt, krijgt de andere helft The Editors als opwarmer te zien. The Editors, die hun eerste openingsconcert op deze tournee speelden, deden wat weinig voorprogramma’s doen: de zaal meekrijgen. De handjes gingen vlot op elkaar voor een band die zich vol overgave in zijn set gooide.
Uiteraard werd het echte enthousiasme opgespaard voor Franz Ferdinand. Nadat de band achtereenvolgens de Botanique, de marquee in Werchter en tweemaal het hoofdpodium op Pukkelpop wist in te pakken, en dat allemaal binnen een tijdspanne van nog geen twee jaar, is het tijd voor een nieuwe uitdaging. Een Leuvense vliegtuighangar bijvoorbeeld. Qua uitdaging kan de Brabanthal tellen: Moby ging er enkele maanden geleden nog finaal de mist in. Spelen in een metalen loods is dan ook niet wat je zou omschrijven als spelen in de beste omstandigheden.
Even leek het dan ook mis te gaan: Franz Ferdinand kwam het podium op, zette een strak "This Boy" en verloor zichzelf bijna in een geluidsbrij die je langs alle kanten van de zaal kwam aanwaaien. Het is volkomen logisch dat het volume bij de hoofdact luider staat dan bij de openingsband, maar als dit tot gevolg heeft dat de hoofdact verwordt tot een potje herrie, dan stellen we ons daar vragen bij. Zoals we ons ook vragen stellen bij de liefde voor het vak bij de mens die beslist om groepen in een loods als de Brabanthal te laten optreden.
Wie vooraan raakte, kon zichzelf gelukkig prijzen en genieten van een verstaanbaar concert. Het overgrote deel van de zaal echter kon, afhankelijk van hoe het hoofd gedraaid werd, kiezen of de muziek twee-, dan wel driemaal gehoord werd. Bijna zouden we ook gekozen hebben voor driemaal, want de Franzen hielden een triomftocht, nagenoeg van het niveau van Rock Werchter 2004. Gedurende bijna anderhalfuur werden zowat alle nummers uit de twee albums op de zaal afgevuurd. Was er vroeg in de set al van enige hysterie sprake bij "Do You Want To", dan ging de zaal pas helemaal door het lint bij "Take Me Out" en "I’m Your Villain", respectievelijk een nummer dat over enkele jaren hoog in de Tijdloze 100 zal staan en een liveklassieker in wording.
Tijdens afluister "Auf Asche" waanden we ons even op het Leuvens Nationaal Zangfeest, maar dat was buiten de bissen gerekend. "Jacqueline" werd meegekeeld, "Evil And A Heathen" was werkelijk evil, getuige de demonische blik waarmee frontman Kapranos de zaal ophitste en na allerlaatste bis "This Fire" brandde een wildgeworden publiek de Brabanthal plat om vervolgens de Leuvense binnenstad stormenderhand te veroveren. We hadden het nooit gedacht, maar zelfs van een concert in de Brabanthal kan je in een roes raken.
