Toegegeven, we zijn woensdagavond vrij sceptisch naar het Sportpaleis vertrokken: X&Y was buitensporig opgeklopt tot een meesterwerk uit de rockgeschiedenis, en het bijhorende concert van Coldplay werd al even hard gehypet als dat van lichtend voorbeeld U2. En hoe teleurstellend was dat schabouwelijk kille klankspel in het Boudewijnstadion op 10 juni toen niet. Wij hadden zo onze reserve.
Die scepsis mogen we al na tien seconden even opbergen: in navolging van de andere luiken van deze <i>Twisted Logic</i>-tour opent Coldplay de set met de straffe openingssongs van hun laatste twee platen, het live geweldig openbarstende "Square One" en het beukende "Politik". Vooral dat tweede nummer maakte met een apocalyptische lichtshow indruk en maakte duidelijk waarom A Rush Of Blood To The Head nog steeds onze torenhoge favoriet is.
Tegenwoordig kun je de populariteit van een song afleiden uit het aantal oplichtende gsm-schermpjes die de hoogte in gestoken worden om het thuisfront mee te laten genieten. Winnaar van de avond is ongetwijfeld het overroepen "Speed of Sound", nauw gevolgd door "The Scientist" en "Clocks". Het is veelbetekend: heel wat mensen zijn pas dit jaar op de Coldplay-trein gesprongen, zodat (bijna niet gespeeld) ouder werk als "Yellow" door een steeds groeiend aantal toeschouwers lauw of ongeïnteresseerd onthaald wordt. En dat is meer dan zonde. Gelukkig kon men zich ondertussen amuseren met de grote gele ballonnen die in het publiek werden losgelaten en waaruit confetti dwarrelde als je ze kapot prikte. We waanden ons wrang genoeg even op de Night of the Proms, een muzikale aanfluiting waar vélen in de zaal naar ons gevoel nog kaarten voor in de schuif hadden liggen. Drie jaar geleden was dat wel even anders geweest.
Live klinkt "God Put A Smile Upon Your Face" nog maar eens uitmuntend en Martin laat het snakkende publiek tijdens "The Scientist" voor het eerst meebrullen. Na die eerste zeven nummers bekroop ons het U2-gevoel immers alweer: brood en spelen, gemakkelijk scoren. De songs op plaat worden hondstrouw nagespeeld met als enige verschil dat Martin een iel "oooooh" al eens vervangt door een schril "aaaaaah". We zijn er nog niet uit wat ons het minst op de zenuwen werkt. Het publiek lust er in elk geval wel pap van en stampvoet en gilt dat het geen aard meer had. Hier zijn vakmannen aan het werk, zonder verrassingen noch verrijkingen die je op concerten van dit allooi mag — nee: moet — verwachten.
Maar dan bouwt Coldplay een even slim als geniaal tussenstuk in: een akoestisch setje als eerbetoon aan Johnny Cash. Het drieluik word ingezet met het fantastische "Till Kingdom Come" – een van de grote missers uit de muziekgeschiedenis dat Cash dat nummer zélf niet heeft kunnen opnemen en de band gaat vervolgens niet op haar bek met een cover van "Ring of Fire", dat door de hele zaal wordt opgepikt. Zulke momenten waar het spelplezier van de dollende Coldplayers druipt, overleven hopelijk de grote stadions die Coldplay op hun volgende tournee zal aandoen.
Waarna "Clocks" nog maar eens mag bewijzen hoe cruciaal dat nummer is geweest in de evolutie van Coldplay. Het is eens te meer terecht het hoogtepunt van de set, terwijl het publiek gewillig verdrinkt in een vloedgolf van licht en muzikale schoonheid. "Clocks" is Martins "Where The Streets Have No Name". Nieuwe single "Talk" heeft vervolgnes de terechte eer het eerste luik af te sluiten, waarna de bisnummers bewijzen dat het Sportpaleis grandioos is ingepakt. Het naïeve wiegeliedje "Swallowed in The Sea" in mindere mate, maar vooral "In My Place" en "Fix You" tonen aan dat Coldplay z’n laatste concerttempels hier nog niet heeft uitverkocht. De immer beleefde en ideale schoonzoon Martin loopt nog even naar de achterkant van de zaal om ook daar handjes te schudden met het publiek, wat extatische taferelen oplevert van tehooplopende toeschouwers.
Dezelfde euforie als tijdens de historische "Elevation"-dubbelslag van U2 vier jaar geleden daalde neer over het Sportpaleis. Wij zouden zeggen: waag uw kans om toch nog aan tickets te geraken voor 30 november. Want over enkele jaren zal u zich in het Koning Boudewijnstadion waarschijnlijk terecht afvragen waar die hype nu weer goed voor was, en zal u door 26.000 nostalgisch naar deze show terug verlangende toeschouwers omringd worden. Of Coldplay moest nóg een tikkeltje straffer voor de dag komen. Daar zouden we anders niet van schrikken, zelfs niet de scepticus in ons.
