Om misverstanden te vermijden: Herman is geen voornaam, Düne geen familienaam. Herman Düne is de lofi anti-folk indiepopgroep van de Zweedse broertjes André en David-Ivar Herman Düne. Mannen met baarden in versleten plunjes die hun leven en lijden met de wereld delen door er liedjes over te schijven. Waanzinnig veel liedjes. Not On Top is ondertussen al hun zesde langspeler. Hoog tijd dat u hen leert kennen.
Voor de kettingrokende vegetariërs André en David-Ivar is liedjes schrijven een even dagdagelijkse gewoonte als een sigaretje opsteken of de sla kuisen. Verwacht dan ook geen veelgelaagde geluidsmuren of ellenlange postrock, maar ga zitten voor een resem pijnlijk eerlijke rechttoe rechtaan gitaarliedjes in de traditie van Daniel Johnston, The Mountain Goats en Palace Brothers. Die rauwe eerlijkheid kan tot bloedstollende resultaten leiden. Switzerland Heritage bezorgde ons in 2001 een emotionele uppercut van jewelste waar we nog steeds niet helemaal van bekomen zijn. Vooral het nummer "Little Architect", verplichte kost op de begrafenisdienst van ondergetekende, heeft ons in de loop der jaren al zoveel kiekenvlees bezorgd dat we er onze eigen kinderboerderij mee zouden kunnen beginnen.
Helaas is Herman Dünes output kwalitatief niet altijd even hoogstaand. Na hors d’oeuvre Switzerland Heritage kwamen de Hermannen razendsnel met twee nieuwe platen voor de dag: het middelmatige Mas Cambios en Mash Concrete Metal Mushrooms, een tenenkrullend misbaksel. Onze verwachtingen waren dan ook niet al te hoog gespannen toen we dit schijfje aan een eerste luisterbeurt onderwierpen. Maar wat blijkt? Not On Top is Herman Dünes beste werk in jàren. Al heeft het een tijdje geduurd eer we dat doorhadden.
Tot het vallen van de herfst, zo ongeveer. Geen toeval, want een herfstigere plaat als deze hebben wij niet gehoord sinds… Switzerland Heritage. Kalende bomen, dag na dag wat minder zon, snijdende wind in het gelaat, opgetrokken kragen en het geel en groen in het landschap dat plaatsmaakt voor troosteloos grijs: ideale omstandigheden bij de slecht gestemde gitaren, krakkemikkige drums, overslaande stemmen en veelal depressieve teksten waarin Not On Top grossiert. Want inderdaad: vrolijke Fransen zijn de Hermannen niet.
Liefde, liefdesverdriet, touren en muziek, dat zijn zowat de belangrijkste thema’s op deze plaat. Het Leven Zelve, dus. On the road, zoals in "Seven Cities": "I woke up in seven different cities with the same stain of ketchup on my khakis" of zoals het zou kúnnen zijn, zoals in "This Will Never Happen": "If I made it platinum this year with Mas Cambios or some stuff we recorded in Brooklyn then there’d be tons of girls harassing me, not only Jesus freaks or junkies." In het titelnummer heeft David-Ivar het over het onvermijdelijke ouder worden waaraan eenieder ten prooi valt, al staan de meesten er niet bij stil voor hun dertigste: "I thought I’d never say that I bought Nevermind and it changed my life some fifteen years ago".
Goeie zangers zijn de broeders HD allesbehalve. Denk Neil Young maar dan nóg fragieler. ’Niet altijd even toonvast’, zou Jean Blaute zeggen, terwijl hij tracht niet in proesten uit te barsten. Maar de stemmen passen wonderwel bij de persoonlijke dagboekteksten. Het maakt het allemaal nog echter, eerlijker en pakkender. Een zin als "It won’t take the pain away when it comes"uit "Slow Century" klinkt nu eenmaal geloofwaardiger uit de mond van een getormenteerde loser, dan uit die van het zoveelste Idool met de Gouden Stem en Lekkere Tieten.
De meest geschikte kennismaking met Herman Düne blijft Switzerland Heritage, maar Not On Top is een waardige opvolger. Beiden bij voorkeur te beluisteren in de maanden oktober en november. Je weet wat je te doen staat. Trek je bottinetjes aan en wandel op een druilerige namiddag naast een godvergeten bospaadje door de knarsende beukenblaadjes met Not On Top op je iPod en geniet van deze droeve muziek. Droeve muziek waar een mens gelukkig van wordt.
