Into The Woods is de tweede soloplaat van Malcolm Middleton. Zijn roem heeft Middleton voornamelijk verworven bij het indrukwekkende Arab Strap. Voor een recensent houdt dat zowat een heilige verplichting in om het album goed te vinden, getuige daarvan de reacties van de Britse pers.
Als we de jongens van over het kanaal mogen geloven, is Into The Woods ongeveer de honderddertigste ‘plaat van het jaar’. Tegendraads als we af en toe zijn, was dat op zich al reden genoeg om buitengewoon sceptisch te zijn. Elke noot van deze plaat hebben we beluisterd en herbeluisterd om bij het minste teken van zwakte er een triomfantelijk ‘aha’ tegenaan te gooien. Op voorhand hadden we al gezocht naar gevatte opmerkingen om Malcolm Middleton in een allesvernietigend oordeel van tafel te vegen. Uiteindelijk konden we niet anders dan vaststellen dat Into The Woods best wel een sterke plaat is. Geen meesterwerk, dat niet. Maar slecht kunnen we dit zeker niet noemen.
Middleton is nog altijd zijn eigen pessimistische zelve. Zelfs het halflege glas lijkt voor hem altijd net buiten het bereik. Gelukkig voor ons gebruikt hij al die negatieve energie om songs te schrijven waar de donkere humor van afdruipt. Angst en onzekerheid monden gewoonlijk uit in gekwelde nummers vol zelfbeklag. Niet zo bij Malcolm Middleton. Het leven is een hel, maar we kunnen er tenminste nog om lachen. Dat is zo’n beetje de centrale filosofie achter Into The Woods.
De zelfrelativering begint al in openingsnummer “Break My Heart”. Poëtische zinsneden als “I’ll fuck my guitar”, “I’d rather have you than to sing these shit songs” en “If you don’t break my heart, I’ll do it myself” tonen meteen waar het in deze song, en bij uitbreiding de hele plaat, om draait. Van de vele vormen die het kwaad kan aannemen, is de liefde zowat de afschuwelijkste. Dat we allemaal een speelbal zijn met als enig hoger doel het amusement van de goden, heeft Middleton allang doorzien. Songtitels als “Devastation”, “Loneliness Shines” of “A New Heart” laten weinig aan de verbeelding over.
Tot zover de thematiek. Laten we het eens over songs hebben. Malcolm Middleton kan niet zingen. Dat is geen oordeel, maar een loutere vaststelling. Het stoort immers in het geheel niet. Wie een engelenstem wil horen, kan maar beter Jeff Buckley nog eens bovenhalen. Voor de songs die Middleton maakt, geeft het echter niet dat ze klinken alsof ze zijn ingezongen door de eerste de beste trucker uit Glasgow. Vettig Schots accent gratis inbegrepen. Het gaat hem hier niet om schoonheid, maar om ruwe oprechtheid en eenvoud. Die eigenschappen komen het best tot uiting in de folkrocknummers die een prominent plaatsje hebben gekregen op Into The Woods. “Monday Night Nothing” (“There’s nothing weird about hitting yourself”) met het Levellersviooltje is daarvan het mooiste voorbeeld.
Ook voor rustiger momenten is plaats gelaten. In het op piano terende “Autumn” bezingt Middleton de herfst in lieftallige bewoordingen als “Oh autumn, you fucking cunt”. Enkele malen komt Middleton vervaarlijk dicht bij het werk van Arab Strap, wat zich uitdrukkelijk manifesteert in “A Happy Medium”. Ook hier willen we u het lyrische talent van Middleton niet onthouden: “Woke up again today/ Realized I hate myself/ My face is a disease”. Hier wordt het echter snel duidelijk dat Arab Strap niet volledig zou zijn zonder Aidan Moffat. Die wordt er dan maar meteen bijgehaald om op het laatste nummer te drummen. Dat nummer, “A New Heart”, is meteen ook een passend, met punk flirtend sluitstuk van een toch meer dan middelmatige plaat. Nochtans hebben we echt geprobeerd om deze plaat te haten. We hebben gesmeekt, gebeden en ons op de knieën gestort, in wanhoop naar boven starend. Maar uiteindelijk konden we niet anders dan bezwijken voor de ontwapenende eerlijkheid van Malcolm Middleton.
