’t Is vingers en duimen aflikken in muziekland, want de ene
essentiële verzamelaar na de andere belandt deze maand bij de
platenboer. Op ‘Press Play’ surfen de Idjut Boys handig door een
kwarteeuw dansmuziek, zonder zichzelf al te serieus te nemen.
Hokjesdenken is niet besteed aan de twee Londenaars, en dat mondt
uit in een uitmuntende compilatie die geen enkele middelmatige
track bevat.
Dan Tyler and Conrad McDonnell (samen de Idjut Boys), baden al van
bij het begin van hun carrière in een mysterieus sfeertje; er werd
gefluisterd dat ze alle twee de veertig al lang gepasseerd zijn,
hoeveel platenlabels ze bestieren is niet echt duidelijk en de twee
staan niet zelden meer dan acht uur na mekaar achter de
draaitafels. Led Zeppelin was voor de heren een even grote invloed
als Chicago house, platenwinkels zaten dus al snel met de handen in
het haar om hun muziek in een vakje te duwen. Met als logisch
gevolg dat de Idjuts al snel een categorie op zichzelf werden. In
Idjut-land strengelen diepe housegrooves zich rond Afrikaanse
ritmes die begeleid worden door live instrumenten. Niets moet en
alles kan. Hetzelfde geldt voor hun dj-sets, ‘Press Play’ is daar
een uitstrijkje van. De selectie op ‘PP’ is niet minder dan
fantastisch: toffe covers van ‘Word Up’ (Cameo) en ‘Low Rider’
(War) vloeien over in funky soul van legende Etta James en meer
recent spul van Marc De Clive Lowe. Plaatjes van Harry Thuman en
Haircut 100 vindt je normaal gezien enkel in de kringloopwinkel,
maar staan hier broederlijk naast funkateers Plant Life en
Belgische trots Arsenal. De meeste muziek hier verscheen tot nu toe
enkel op inktzwart vinyl, een reden te meer om dit schijfje in huis
te halen. Afsluiter ‘Hungry’ van Sandy’s Gang is hemelse disco die
de Idjut-filosofie het best belichaamt: muziek is een universele
taal die de volkeren der aarde samenbrengt om tot ’s morgens vroeg
te feesten. Amen.
Behalve de staalkaart van een rijkelijk gevulde platenkast is deze
cd ook nog eens een ode aan de re-edit, een techniek die
discoplaten voorziet van dubby effecten zodat ze nog beter tot hun
recht komen op een gevulde dansvloer. Dan en Con gaan als volleerde
mixmasters loos achter de knoppen: geen enkel nummer klinkt als de
originele versie, intro’s worden in een (i)oop(/I) gelegd zodat het
publiek geen tijd heeft om op adem te komen en geluideffecten
echoën door de meest dansbare stukken. Disco-dj Larry Levan wist
het al in 1977: het gaat niet om wat je draait, maar om hoe je
muziek draait. De mixtrip ‘Press Play’ is daar het beste bewijs
van.
