Aereogramme, dat wil zeggen: woeste uithalen, ingetogen momenten, pop en metal en ook een stevige scheut postrock. En dat allemaal in één en hetzelfde nummer. Met Seclusion verkennen de vier Schotten nu ook de nuances in het “eerst zacht, dan ongemeen hard”-trucje dat hun Sleep And Release in 2003 één van de platen van het jaar maakte. En opnieuw zullen ze dit jaar niet ver uit de buurt van onze top tien eindigen. Wat de Schotse groep brengt is ongehoord en uitzonderlijk, daar is ook voorman Craig B. het mee eens.
Craig B.: “Ik denk wel dat we uniek klinken, ja, maar de invloeden op de band zijn dan ook erg divers. Zo groeide ik op met singersongwriters als Mark Kozelek en Mark Eitzel, maar eveneens met extreme metalbands als Metallica, Slayer, Neurosis en Converge. Wat duidelijk een invloed heeft op hoe onze songs ontstaan. Campbell en Iain brachten dan weer die duistere elektronische invloeden mee: Cambell is gek op Depeche Mode en Throbbing Gristle, Iain kan toveren met zijn computer en is gek op Tom Waits. En dan brengt Martin daar nog vreemdere elementen in binnen door zijn achtergrond in bigband-orkesten.”
“We voelen wel verwantschappen met andere groepen als het gaat om werkwijze en hun liefde voor muziek, maar ik kan me geen andere band voor de geest halen die klinkt als ons. Dat maakt ons enig in onze soort, maar het is evengoed het touw waarmee we onszelf misschien zullen wurgen.”
enola: In elk geval zit jullie muziek nogal ongemakkelijk op de scheiding tussen metal en indie, twee erg verscheiden werelden. Hoe gaan jullie daar mee om?
Craig B.: “Best vlotjes. Ik denk dat die vraag zich veel meer aan de luisteraar opdringt. Ikzelf zou immers geen album willen maken dat ons aan één van beide kanten van die lijn zou doen terechtkomen, dat zou me dood vervelen. De uiteenlopende kanten van onze muziek zijn immers een directe weerspiegeling van al de emoties waar we elke dag door gaan. Ik blijf geen moment hetzelfde, dus waarom zou onze muziek dat moeten?”
enola: Niettemin is het niet moeilijk om op het internet interviews te vinden waarin je je redelijk bitter uitlaat over jullie beperkte succes. Je gaat zelfs zover als te zeggen dat je perfect begrijpt dat groepen hun muziek bijstellen tot ze commerciëler worden.
Craig B.: “Goh. Hier kan ik onmogelijk op antwoorden zonder als een huilebalk te klinken. Laat ik het zo stellen: wat als ik een gezin wil of een eigen stek? Nu leven we van maand tot maand, met shitty jobs die ons toelaten zoveel te spelen. Het toeren betaalt zichzelf maar we houden er niets aan over, dus komen we thuis met als enige optie terug die rotjob te gaan doen om de huur voor de volgende maanden te verdienen. Ik ben vol van onze muziek, maar het brengt me geen eten op de tafel of een dak boven mijn hoofd.”
“Ja, ik ben blij dat wij nog niet hebben toegegeven om onze muziek te laten verwateren tot iets dat gemakkelijker verteert. Maar het kan soms beangstigend worden als ik in mijn bed lig na te denken over hoe ik geen spaargeld heb voor als ik tachtig jaar oud zal zijn en mijn blaas niet meer zal kunnen controleren.”
enola: Je gaf dan ook toe dat je op Sleep And Release geprobeerd hebt commerciëler te zijn maar jammerlijk gefaald hebt.
Craig B.: “We hebben het geprobeerd omdat we onze klotejobs moe waren, maar het ging gewoon niet. Playing to the middle ground just doesn’t interest us. Maar wie weet wat de toekomst inhoudt: ik hou van popmuziek en kan me voorstellen dat we ooit een hit uitbrengen. Maar we zullen daarnaast altijd dat hardere element in ons hebben om de mensen in verwarring te brengen.”
“Het verhaal dat we na de tegenvallende verkoop van Sleep And Release overwogen meer gewone metal te gaan spelen is absoluut niet waar overigens: ik ben technisch niet eens goed genoeg om in de buurt van de meeste metalbands te komen. Je kunt “The Unravelling” op Seclusion als een goeie indicatie beschouwen van waar we naar toe willen. Seclusion is dus gewoon een bruggetje naar wat komen gaat.
enola: Wat wilde je met die titel zeggen? Nood aan afzondering, je leeft in afzondering, … ?
Craig B.: “Je kan er in zien wat je wil. Voor mij persoonlijk slaat het op mijn erg geïsoleerd leven, wat geweldig en vreselijk tegelijk is. En als band staan we ook geïsoleerd aangezien we niet in één of ander genre passen en we niet verwant zijn aan enige hype in Glasgow. Ik ben blij dat we zo apart zijn, maar het is ook een put waar we soms uit moeten klauteren.”
enola: Jullie muziek zou zich er wel toe lenen om met strijkers de hort op te gaan. Nooit overwogen?
Craig B.: “Wel, die laptop is er bijgekomen omdat we live veel meer geluiden wilden gebruiken dan we konden betalen: we wilden niet alleen episch klinken op plaat, maar dat ook live brengen. Maar we zitten nu eenmaal op een klein onafhankelijk label en dan is dat niet te betalen.”
“We hebben dus totaal geen budget om andere muzikanten mee op tour te nemen, zeker omdat zo’n strijkers verwachten betaald te worden. Op tournee draait het tussen ons overigens heel goed als viertal, en het hoeft voor mij dus absoluut niet dat er een orkest bijkomt, gewoon om meer ‘live’ of ‘echt’ over te komen. Fuck that: alle klanken die je op een optreden hoort, zijn door ons gemaakt.”
enola: Waarom zijn jullie eigenlijk van platenfirma veranderd?
Craig B. “Chemikal Underground zijn nog steeds kameraden, maar het contract met hen was afgelopen en we besloten het eens met een iets rockgerichter label te proberen. Ik denk dat we nogal oncomfortabel tussen de andere bands (Mogwai, Delgados, mvs) op Chemikal zaten. Wie weet gaat Undergroove dezelfde problemen met ons hebben, maar we wilden eens een verandering. Tot nu toe heeft het alvast al nieuwe deuren geopend. Ik ben erg blij dat ze met ons willen werken.”
enola: Hoe past die cover van “Lightning Strikes The Postman” van The Flaming Lips in het verhaal op Seclusion?
Craig B.: “Er is niet echt een verhaal dat we met Seclusion wilden vertellen. En we wilden gewoon een cover doen omdat ik even wild kan zijn over andermans muziek als over onze eigen songs. The Flaming Lips was een goeie keuze omdat we ze allemaal geweldig vinden, ze geven ons hoop: al twintig jaar bezig en nog steeds maken ze geweldige muziek.”
enola: In het tekstboekje van Seclusion staat alweer een sneer naar de indiescene van Glasgow, net als op de vorige plaat. Zit het zo diep?
Craig B.: “We proberen gewoon grappig te zijn. Het nieuwe statement (‘this album would have contained every musician we know from bands more succesful than we are if any of them were still talking to us’) is eigenlijk gewoon bedoeld als spotten met dat vorige commentaar op Sleep And Release.”
enola: Jullie claimen ook altijd dat horrorfilms belangrijk waren voor jullie muziek. Wat inspireert er aan?
Craig B.: “Het was vooral de golf van Aziatische horrorfilms die ons beïnvloedde. Ik ben een grote fan van The Ring-trilogie omdat ze mij voor het eerst in jaren écht angst aanjaagden. Ik zie in onze muziek vooral parallellen met de regisseur Takeshi Mikke. Zijn films Audition, Gozu en Ichi The Killer vervullen je op een ongelofelijke manier met verschillende emoties. Ze zijn niet gemakkelijk te bekijken en dat is geweldig. Ik denk dat ook onze muziek niet erg eenvoudig is: je moet er een bepaald niveau van aandacht aan besteden. En zo hoort het ook. ”
