Toen ik zo’n jaar of 16 was, had ik een gesprek met de oom van een
vriend. Hij was op dat moment “overgestapt” naar jazz, omdat
popmuziek toch niet meer past bij ouder wordende mensen. Als ik
daar nu aan terug denk, word ik pissig. Ik hou immers nog steeds
van popmuziek als hoor ik het voor de eerste keer. Ik kan nog
steeds genieten van een stel jonge snaken die op hun gitaren rammen
alsof ze op die manier de duivel willen uitdrijven. Maar dat neemt
niet weg dat ik ook een begenadigd songwriter op leeftijd als Nick
Lowe naar waarde weet te schatten. Dus trok ik naar de AB getogen
om er, samen met een vrij goed gevulde zaal, te genieten van een
best aangename show.
Een andere oudere entertainer, Geraint Watkins, wordt door
Lowe mee op sleeptouw genomen voor deze korte tournee door de Lage
Landen (“why ever do they call it the low countries?”). En
Watkins had net een nieuwe CD uit (hij heeft het maar elfendertig
keer vermeld), die te krijgen was in de “fwajeej“. Watkins
brengt een soort blues/jazz, enkel op piano of gitaar, die niet
echt aan mij besteed is, al kon ik zijn versie van ‘Train Train’
wel op prijs stellen, net als ‘Only a Rose’, een nummer dat hij
later samen met Nick Lowe bracht. Maar voor hem waren we dus niet
gekomen.
Wel voor Nick Lowe dus, die nog steeds dezelfde idealen
nastreeft. Dat bleek niet alleen uit de T-shirts die in de hal
werden verkocht en als opschrift “What’s so funny about peace,
love and understanding?” droegen, maar ook al uit zijn eerste
nummer waarin hij luidop stelde dat, indien de mensheid ooit vrede
wil bereiken, god mee aan de vergadertafel zal moeten zitten. De
set werd langzaamaan opgebouwd. Hij selecteerde nummers uit zijn
back catalogue en vermengde die met enkele goed gekozen
covers zoals bv. ‘Bingo’, een lichtvoetig liefdesliedje en ‘She
Don’t Love Nobody’ van de onvolprezen John Hiatt.
Opvallend waren voor mij naast hits als ‘Cruel to Be Kind’, ‘Half a
Boy and Half a Man’ (gebracht met Geraint Watkins op orgel) en ‘I
Knew the Bride (When She Used to Rock ‘n’ Roll)’, songs als ‘Indian
Queens’, waaraan hij ook – en dat deed hij wel vaker – een verhaal
vastknoopte. En uiteraard mocht ‘What’s So Funny about Peace, Love
and Understanding’ niet ontbreken.
Zoals al eerder vermeld speelde hij ook enkele nummers met zijn
voorprogramma, nummers die trouwens erg genietbaar waren. Afronden
deed hij met twee bisnummers, waaronder ‘Heart of the City’, één
van mijn persoonlijke favorieten.
Het concert werd mooi naar een climax opgebouwd en behield zijn
spanning, maar of ik weet nog niet er bij een volgende doortocht
van Lowe weer zal bij zijn.
In samenwerking met De Muziekfriek
