The Concretes :: The Concretes

Sommige plaatjes laten zich niet vangen in één zin. The Concretes van The Concretes is er zo eentje. Velvet Underground, The Supremes of jaren vijftig naïviteit met een flinke scheut Lee (Hazlewood) and Nancy (Sinatra). We horen het allemaal terug.

Drie meisjes uit Zweden vormden in ’95 een band en lieten zich inspireren door gebouwen. The Concretes waren geboren. Vier jaar later was het trio al een sextet en in de ware “daar kan nog meer bij”- geest spreken we ondertussen al van acht vaste bandleden en twaalf ereleden. En toch klinkt dit plaatje verrassend sober. Popmelodieën met een randje: het ene al geslaagder dan het andere. Of wat had u verwacht?

In deze beste der mogelijke werelden worden The Velvet Underground, The Beach Boys en al die overheerlijk prefab-Motown-girls and boysbands immers door de mixer gehaald en uitgepuurd in een eenvoudig popalbum. The Concretes is dan ook vitriool met chocoladesmaakje, de weerhaakjes krijgt u er gratis bij. Maagwanden worden opengereten, maar wij blijven beaat glimlachen bij zoveel popschoonheid. Vrolijk zingend en klingelend trekken wij met The Concretes onze ondergang tegemoet.

Met ”Say Something New” spelen The Concretes heel sterk leentjebuur bij The Velvet Underground, maar vijlen ze de mesjes netjes bij opdat ”You Can’t Hurry Love” — niet de cover van het gelijknamige nummer van The Supremes — op een heerlijke manier het beste van The Velvet Underground kan laten crashen op meerstemmige Supremes-stemmetjes. Is Diana Ross dan toch een invloed? Niet als we het nummer “Diana Ross” mogen geloven, want dat speelt te veel met een marsritme en luimige gitaar om blijvend te boeien, maar het bloeit in het refrein wel wonderlijk open: een half geslaagd nummer dus. Gelukkig sleept “Chico” zich op een heerlijke manier verder terwijl “New Friend” voorzichtig de toonaard van “One” laat samenvloeien met die naïeve popmelodietjes waar de jaren vijftig een patent op hadden. Een verdwaald trompetje sluit het nummer waardig af.

En daar zijn de trompetjes terug: “Seems Fine” klinkt zoals The Concretes klinken moeten: naïef genoeg om door iedereen gesmaakt te worden, knopen we onszelf met vreugde op, de glimlach op de lippen. Het van droefenis vervulde “Lovin Kind” spelen ze wel op onze begrafenis. De treurende trompet wordt gratis bijgeleverd. Gelukkig is er “Lonely As Can Be” voor de koffietafel. De hoop lijkt nog niet vervlogen maar echt zeker zijn we niet. “This One’s For You” sluit waardig af en zweeft samen met onze ziel rustig de vergetelheid tegemoet op ijle keyboardklanken. Een viool en harp doen ons uitgeleide: “Daa-aag”.

The Concretes behoort niet tot die groepen die je zonder meer goed of slecht kan vinden. Het is niet eens zeker of ze het allemaal wel zelf menen. De ene keer wieg je vrolijk mee op zoveel popschoonheid, dan weer heb je zin om jezelf op diezelfde vrolijke deunen op te knopen, want achter die plastieken glimlach schuilt alleen verrotting; en een derde keer maak je jezelf maar wijs dat het allemaal postmoderne ironie is. Ach, het is een goed album waarbij we ons geregeld door de haren krabben en afvragen wat er we nu ook alweer zo goed aan vonden. Soms zijn dat onze favoriete plaatjes.

http://www.theconcretes.com
http://www.theconcretes.com
Licking Fingers

verwant

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in