Spencer the Rover :: Spencer Is Your Friend

Eindelijk is het zover! EĆ­ndelijk moesten songschrijvers Koen
Renders en Herman Acke niet op zoek gaan naar een nieuwe
groepsnaam, maar naar een cd-titel. U kunt daar om lachen, maar het
zou niet mogen zijn. Als alles volgens plan was verlopen, dan ging
deze recensie immers over de zevende plaat van Stormdaisy of de
vijfde van Ivan’s Land, de vorige groepen van/met/rond Renders en
Acke.
‘Spencer is Your Friend’ is echter “nog maar”de tweede plaat van
het Leuvense Spencer the Rover, de opvolger van het in 2001
verschenen titelloze debuut. Die plaat stond vol oergezellige,
supervriendelijke maar vooral pakkende songs die hoofdzakelijk
opereerden binnen de driehoek pop, rock en folk. Geen greintje
pretentie, maar vakmanschap, verpakt in songs met een hart en een
gezond gevoel voor humor op het gepaste moment. ‘Spencer Is Your
Friend’ is in die zin het logische vervolg op die eersteling. Net
als het debuut is ook ‘Spencer Is Your Friend’ een collectie fraaie
(of een fraaie collectie) songs geworden, die uren nadat de laatste
noot is uitgestorven, nog voort spelen in uw hoofd. Krijgen we dan
meer van hetzelfde voorgeschoteld? Nee, dat zeker niet. De
productie van Arno- en PJDS-gitarist Geoffrey Burton, het
aantrekken van Steven Cornillie, pianist en (toetsen)man die alles
kan, en nĆ³g straffere songs, maken dat dit een cd is die u voor Ć©Ć©n
keer eens NIET massaal over het hoofd mag zien!
Grosso modo kan je de songs van Spencer the Rover in twee groepen
onderbrengen: ingetogen ballads en opgewekte, bruisende – zeg maar
parelende – poprocksongs. We weten zelf niet aan welke kant van de
groep we de voorkeur geven: de groep blinkt uit in beide
disciplines. Kippenvel is dan ook ons deel bij het horen van de
uitmuntende single ‘One Step’ (met backing vocals van Gert en Sarah
Bettens), het bloedstollende ‘Know’ en ‘This Room’ (wanneer Lou
Reed ook echt kon zingen in plaats van ritmisch te murmelen, dan
had een nummer als dit gerust op ‘Berlin’ gekund). Deze songs tonen
ons de donkere kant van Spencer, wiens bestaan niet altijd over een
pad van rozen liep. Toch is dit geen droeve, introspectieve plaat
geworden, want Spencer slaagt er ondanks de tegenslagen, het leven
ook van zijn mooie kant te bekijken. ‘Pretty Young Girl’ (de eerste
single, die een ronduit schitterend slot meekreeg met de stemmen
van Gert B. en Jan De Campenaere van Venus in Flames), ‘Don’t Look
Back’ en het vrolijk rondhupsende ‘My Girl’ (het nichtje van
‘Louvain Town’) vormen de bewijslast.
Maar er zit nog meer lekkers in het pakje dat de Spencer op het
hoesje ons voorhoudt: opener ‘Leave’ bijvoorbeeld, een song die je
kunt vergelijken met de stemmige kroeg waar je gaat schuilen na een
lange wandeling door regen en wind, en waar je je warmt aan de
gezellige Leuvense stoof; ‘Dance With Me’, dat eerder rustig van
start gaat, maar even later opengereten wordt door de gitaar van
Herman Acke; popparel pur sang ‘Nothing In This World’ en
last but not least afsluiter ‘Waiting’, een schitterende song
waarin we getuige zijn van een pittig duel tussen Acke en
Cornillie.
Zoals het optreden in Zichem al liet vermoeden, heeft Spencer the
Rover anno 2004 alweer enkele sprongen voorwaarts gemaakt richting
wereldplaat. Renders en Acke weten al langer dan vandaag hoe een
goeie song in elkaar zit, producer Burton bewijst op deze cd dat je
pure singer-songwriters ook “anders” kunt laten klinken en het
beste uit de muzikanten kan halen.
En dan dƩ vraag die steeds terugkeert, vooral wanneer het gaat om
ene groep die nog niet het echt grote publiek heeft bereikt, is:
“Waarmee kunt ge het vergelijken?” Moeilijke vraag, want iedereen
zal hier duidelijk iets anders in herkennen. Ik hoor hier bij
momenten zelfs Beatles, Crowded House en Tom Petty in, maar iemand
anders (die er meer van kent) zal misschien meer verwijzingen
vinden naar Ron Sexsmith of Elliot Smith. Wat er ook van is,
Spencer the Rover heeft zijn vaste stek wel verdiend in het steeds
groeiende legertje songsmeden dat ons land rijk is. In tijden van
plastic pop en fake rock is deze plaat een verademing!

9
Release:
2004
Monorama

verwant

Spencer The Rover :: ā€œHet is een luxe om niet per se hip te moeten zijnā€

Met The Late Album bracht Spencer The Rover vorige...

Spencer The Rover :: The Late Album

Spencer The Rover heeft net een nieuw album uitgebracht....

Spencer The Rover :: 24 mei 2017, Het Depot

Je moet het Koen Renders aka Spencer The Rover...

Spencer The Rover :: ”Persoonlijkheid in muziek komt bijna per definitie uit je defecten voort”

Als een kleuter die de nachten aftelt naar Sinterklaas;...

Spencer The Rover :: The Accident (and other love stories)

Een uit de hand gelopen coup de foudre. Zo...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ā€˜de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ā„$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carriĆØre zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp ā€“ de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past StƩphane BrizƩ binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarriĆØre gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in