De mensheid maakte in ’96 kennis met Tom Helsen als de ontwapenende
Einzelgänger die onder de spots van Humo’s Rock Rally stond
te blinken met alleen een stem en een roze gitaar, en jury en
publiek achtereenvolgens wist te charmeren en te overtuigen van
zijn kunnen. Resultaat: de tweede plaats en een toekomst die
wijdopen lag als een Duitse Autobahn op een autoloze zondag.
De editie van ’96 was niet van de minste. Helsen moest alleen
Novastar voorlaten in de
eindstand, naast het podium beten die zondag onder anderen An
Pierlé en Arid knarsetandend in het zand.
Anno 2004 is Tom Helsen geen haar veranderd. Hij is nog steeds
dezelfde sympathieke, toegankelijke kerel van weleer, die maar al
te goed beseft dat je er alleen maar komt door hard te werken, niet
naast je schoenen te lopen en te hopen dat de wind een beetje goed
zit als je met je platen naar buiten komt. Deze attitude werpt haar
vruchten af. In die acht jaar heeft hij een schare trouwe fans
opgebouwd die gewoon Tom mogen zeggen en binnenkort zullen beloond
worden voor hun lange wachten (‘Tom Is Doing Great’ dateert al van
2000) met een schitterende derde plaat.
Een paar maanden geleden besproken we in deze kolommen de tweede cd
van Novastar. Met alle respect
voor Joost (en in de wetenschap dat hij op de vorige Helsen-plaat
geen onbelangrijke rol speelde bij enkele songs), maar met het
songmateriaal dat beide finalisten vandaag voorleggen, moeten we
besluiten dat vooral Helsen sindsdien is gegroeid en een paar
serieuze sprongen voorwaarts maakte als zanger, als muzikant en als
songschrijver.
Voor ‘More Than Gold’ werd dan ook een dream team ingehuurd,
met producer-pianist-toetsenman Yannic Fonderie, drummer Mario
Goossens (Hooverphonic, Triggerfinger, ex-Monza en nog veel meer),
toetsenman David Poltrock (eveneens Hooverphonic en ex-Monza) en
gitarist-backing vocalist Tom Vanstiphout (Clouseau, Laatste
Showband maar vooral Zichzelf).
Op de plaat staan drie soorten songs: knappe songs, uitstekende
songs en wereldsongs. Nu had Helsen in het verleden al bewezen dat
hij wist hoe een pakkend liedje in elkaar zit, op ‘More Than Gold’
is hij beter dan ooit én zorgen de arrangementen van Fonderie en de
bijdragen van de gastmuzikanten ervoor dat het geheel naar een nog
hoger niveau wordt getild. De plaat begint met de singles ‘Out of
Something’ en ‘Goodbye’, twee songs die u de afgelopen weken naar
topnoteringen kon stemmen in De Afrekening en/of Carte Blanche, de
door de luisteraar samengestelde hitlijst van Radio 1. Wie denkt
dat Helsen daarmee al zijn troeven op tafel heeft gegooid, vergist
zich. Na het mooie ‘Don’t Let Them Get You Down’ krijgen we het
eerste echte hoogtepunt van de plaat geserveerd, het uptempo,
catchy ‘Rocket’, met een refrein dat blijft kleven als een
velcrostrip en waarin de gitaren als twee nieuwsgierige honden
tegen elkaar aan schurken. ‘More Than Gold’ is dan weer zo’n
schoonheid die je niet kunt paaien door haar een drankje aan te
bieden en een flauw mopje te tappen, maar je pas na enkele
luisterbeurten een blik gunt in haar zielenleven. In dit liedje is
trouwens een belangrijke rol weggelegd voor Katelijn Van kerckhoven
(cello) en Jeroen Baert (viool). ‘Interstate’ is voor mij de
knapste song van de hele plaat. Een liedje dat je het best
beluistert ’s nachts, wanneer je alleen in de wagen zit, over
verlaten straten tuft en een miezerige herfstregen de ruiten
streelt.
‘Love and a Bad Chase’ krijgt de ondankbare taak om na dit
prachtnummer te moeten opdraven, maar blijft moeiteloos overeind.
In ‘Something Great’ horen we Tom Helsen zoals hij zich in ’96 voor
het eerst openbaarde aan de mensheid: man met stem en gitaar brengt
kippenvelnummer. ‘Somewhere’ is dan misschien niet de meest
beklijvende track van ‘More Than Gold’, hij vormt wel de ideale
springplank voor afsluiter ‘Downside’, een schitterende song die
begint met Helsen solo en een prachtig slot krijgt waarin gitaren,
orgels en keyboards in en door elkaar lopen als de kleuren op een
vloeistofdia.
Schoon, zeer schoon allemaal… Deze plaat zal ongetwijfeld haar weg
vinden naar heel wat slaapkamers, waar gevoelige geesten zich
zullen kunnen zalven aan de nieuwe collectie liedjes van deze
meester-singersongwriter. Snelle beslissers krijgen er, na de tien
reguliere tracks, nog een bonusnummer bij: een piano-en-celloversie
van ‘Hotellounge’, de dEUS-cover waarmee het acht jaar geleden
allemaal begon. De cirkel is rond, zou je kunnen zeggen, op naar de
volgende ronde!
