Het mag ook wel eens gezegd worden als we het hier beter kunnen dan
in het buitenland: Feest in het Park is het gezelligste “kleine”
festival van de zomer. Nu ja, “de zomer” was vrijdag in geen
kilometers te bespeuren. De regen die het terrein vrijdag bijna de
hele dag teisterde en de weide in één infernale modderpoel
herschiep, kon de pret echter niet drukken.
Donderdagavond was op zich al de moeite om naar (het toen nog
droge) Oudenaarde af te zakken: Absynthe Minded heeft
afgelopen zomer veel getourd en je kon horen dat er muzikanten op
het podium stonden die vol zelfvertrouwen in hun eigen kunnen een
geluid neerzetten dat je het best als “vrolijke melancholie” kunt
omschrijven. De folkrock van deze bende past eigenlijk nog het best
op kleine cafépodia, maar hier mochten ze er zeker toch ook wel
zijn.
Tussendoor nog even de tijd genomen om andere podia te bekijken:
matige comedie van Henk Ryckaert, dan weer wel goeie politiek
incorrecte humor van Gunther Lamoot en een fonky Krewcial
die een ronduit gewéldige gastzanger meegebracht had. Even staan
meewippen op DAAU, die al jaren
uit hetzelfde goeie vaatje tappen, en zelden vervelen.
Van Mauro &
The Grooms vind ik dat ze sinds vorig jaar een nóg smeriger
en snediger sound hebben gekregen. Rock ’n groll, met een
cool die zo typisch aan Mauro is en gitaarloeiers die gerust naast
Kyuss mogen meedoen. Tijd voor het buitenland, jongens!
Ook Tindersticks stelde
niet teleur: de grootmeesters in melancholie op melodie wisten me
mee te slepen door al vroeg hun klassiekers (‘She’s Gone’, ‘My
Sister’, ‘Tiny Tears’) te spelen. En dat tijdens een exclusief
concert voor de Benelux deze zomer, chapeau FihP! Stuart Staples
heeft nog altijd een stem van fluwelen schuurpapier die een dubbel
doorregen hart aan ironisch-zwartgallige teksten koppelt. De
vibrafoon, het klagende viooltje dat het verdriet nog eens extra
onderstreept, dat bijna spottende piano-riedeltje, wie zou er niet
met de glimlach op deze muziek willen begraven worden? Alleen
jammer dat je er soms de beats van de andere tent door
hoorde.
Vrijdag regendag, en tegelijk muzikaal het magerst. Een snelle blik
op het programma leerde me dat er veel reggea-dancehall spul stond
te wachten, niet echt mijn ding. Uit nieuwsgierigheid rappers
Spooks willen zien, maar die hadden blijkbaar hun kat
gestuurd. Roy Paci & Aretuska waren waardige vervangers.
Ska-Sicilianen in pak die de tent lieten springen, veel trompetten
en prettig gestoorde feestmuziek. Hun hitje ‘Jekaboom’ zat deze
zomer vaak in m’n hoofd. Toen mijnheer Paci een megaboeket rozen
naar de meisjes gooide, was het feestje compleet. Ik las dat hij
een koersfiets gekocht heeft. Sympathieke knul, die Roy.
Nog even Buscemimeegepikt,
maar die heb ik eigenlijk al te veel gehoord/gezien. Buju
Banton bracht schoon zingend vrouwvolk mee, maar nogmaals,
reggae evolueert nu al 30 jaar geen zak meer en het dancehall-genre
is zo mogelijk nog vervelender. Het kan me dan ook geen fuck
schelen hoe legendarisch Buju, Max Romeo of andere
dreadlock-macho’s wel mogen zijn.
Zaterdag hielden de tonnen stro de modder nog even tegen, maar
tegen de tijd dat Arrested Development hun ding had gedaan,
was het ploeteren geblazen. Het verbaasde me hoeveel hits ik
ondertussen al kende van Arrested: ‘People Everyday’, ‘Mr Wendal’,
‘Ease My Mind’, ‘Fishing 4 Religion’, … Allemaal fijne
feestplaatjes die de tent vol met positive vibes bliezen,
mede te danken aan twee getalenteerde zangeressen. Het
peace-and-love-gedoe nam ik er met de glimlach bij, omdat je
weet dat het bij deze bende oude hoppers geen pose is.
Admiral Freebee is populairder geworden dan ooit. De Vlaamse
Springsteen weet nog steeds ruige rock en steengoede songs én
teksten uit zijn mouw te schudden, iets wat weinigen hem nadoen.
Tegen dan zat de tent al afgeladen vol Sonic Youth fans, die elk op
hun stukje modder bleven staan na Admiral. Veel van Sonic
Youth heb ik dus niet gezién, je kreeg er toch maar nekpijn
van, behalve tegen het laatste half uur, toen er al een paar fans
met appelflauwte afdropen. Het concert was verrassend melodieus.
Naar Sonic-normen redelijk weinig noise-stukken en
gitaar-tegen-versterker gedoe, maar veel songs uit hun laatste
plaat Sonic
Nurse, waarvan de verrukkelijke Kim Gordon er toch een derde
voor haar rekening nam. La Gordon zingt nog altijd alsof er
elektriek op haar stembanden staat. Thurston Moore en Lee Ronaldo
zijn nog steeds complete nutcases en toen ze na een dik uur
nog eens een volle tien minuten noise-orgie op het publiek
loslieten, wist ik het zeker: er zijn nog vaste waarden in
gitaarland!
