Lochtfest
België, en niet in de laatste plaats het gedeelte dat boven de
taalgrens ligt, staat niet alleen bekend omwille van zijn norse,
klagende en wantrouwige inwoners met een kruideniersmentaliteit en
een baksteen in de maag, die om hun eigen have en goed te
beschermen als een kloek tijdens verkiezingen in steeds grotere
getale voor het Vl Bl stemmen. Tijdens de zomer lijkt iedereen hier
echter best tevreden (okee, juli is wel steeds te koud en te nat en
augustus véél te heet) is Flàànderen plots een leuke plek om te
toeven, met al die festivalletjes en zo. Wij kozen er elk weekend
eentje uit, en brengen hier kort verslag over uit in onze ‘Ronde
van Flàànderen’.
Lochtfest Duffel, 7 augustus 2004
LANG LEVE JEROEN SWINNEN!!!
Het kleinste en ook veruit het aardigste festivalletje dat we
bezochten was ongetwijfeld dit Lochtfest in Duffel. Gratis inkom én
slechts één euro voor een drankje, er zullen mensen geweest zijn
die alleen al hiervoor naar De Locht afzakten. Zij zullen daar dan
ook getuige geweest zijn van een paar interessante acts. Behalve
Five Days Off (waarvoor we te laat kwamen) kregen de aanwezigen ook
A Brand en Daan geserveerd. Knap, er zijn festiviteiten met meer
naam, die het met mindere namen moeten doen.
A Brand bracht dit jaar een geslaagde debuut-cd uit met pretentieloze pop- en
(glam)rocksongs. De groep viel in het verleden al eens op door het
fantastische ‘Phonomatic’-project, ook op het podium willen ze het
net iets anders doen dan het gros van het peloton. A Brand opteert
immers voor vijf frontmannen, zodat elk lid van de band zijn
‘moment de gloire’ heeft tijdens het optreden.
Of het komt door de hitte of omdat het bestaan van 45 RPM nog niet geheel was doorgedrongen
tot de geesten in monumentendorp Duffel, het viel op dat de reactie
op de muziekfabriek van Dag Taeldeman en Frederik Heuvinck niet
echt in verhouding was met de band zelf. Die lieten het echter niet
aan hun hart komen en speelden alsof ze voor een uitgelaten publiek
van enkele tienduizenden uitzinnige fans stonden. Er viel dan ook
niks aan te merken op ‘Warrior Soul’, ‘Riding Your Ghost’, ‘Sally’
en de andere prijsbeesten van hun eersteling. Tussendoor werd ook
een nieuwe song voorgesteld, en die doet alleen maar het beste
verhopen voor de toekomst. Hoe meer nieuwe songs hoe liever,
trouwens, want dan kunnen minder geslaagde dingen zoals ‘Yeah’ en
‘Talk Shit’ van de setlist geschrapt worden. We mogen echter niet
vergeten dat dit een relatief nieuwe naam is aan het nationale
rockfirmament en dat hun Grote Dagen ongetwijfeld nog moeten
komen.
Twee mannen zijn vorige herfst in alle stilte aan de slag gegaan om
ervoor te zorgen dat zij er deze zomer zouden staan en de vruchten
kunnen plukken van hun noeste arbeid. De ene heet Lance Armstrong
en won een belangrijke wielerkoers, de andere heet Daan
Stuyven en laat al een hele zomer lang een verpletterende indruk na
bij elke passage op een concertpodium.
Vijf jaar geleden nog werd hij op het podium “slechts” bijgestaan
door klasbakken Guy Van Nueten en Dago Sondervan, tegenwoordig
wordt Daan geruggensteund door een uitstekende liveband (inclusief
mannelijke achtergrondzanger). De cd Victory vond intussen haar weg naar het
grote(re) publiek, en ook festivalorganisatoren durven met een
gerust gemoed Daan programmeren als hun topact. Terecht, overigens,
want wat hij op Werchter liet zien was fantastisch, in Duffel was
het zo mogelijk nog beter.
Vele “grote” Belgische acts beperken zich liever tot de grote
festivals, onder het motto “wie het kleine niet eert…” was (en is)
Daan dit jaar ook te zien op o.a. Stage
Fight (Keerbergen), de Dijlefeesten in Mechelen en dus op
Lochtfest. Hoewel ik Daan een erg goeie zanger vind (zeker op
plaat), is het opvallend dat het net ‘Housewife’, de instrumental
van de laatste plaat is die hem deze zomer een loeier van een hit
bezorgt. Het is een nummer dat dan ook scoort op verschillende
fronten: bij de ’80s-nostalgici, de dance-liefhebbers en bij de
fans van eigenzinnige pop. En het dient gezegd, ere wie ere
toekomt, één van de architecten van Daans succesvolle sound van
vandaag is ongetwijfeld toetsenman Jeroen Swinnen. We kunnen het
niet genoeg benadrukken dat Jeroen Swinnen een erg onderschat –
want zéér belangrijk muzikant is – die niet allen bij Daan maar ook
bij Superdiesel (en eerder) Vive
la Fête zijn onmiskenbare stempel drukt(e) op de sound, zonder het
eigen karakter van de songs aan te tasten. Daarom nog een keer:
lang leve Jeroen Swinnen!
De setlist van Daan was goeddeels dezelfde als in Werchter. Het
enige verschil leek me dat hij er veel meer ontspannen bijliep als
toen, wat misschien wel logisch is. Werchter is een mijlpaal voor
een binnenlandse artiest, een klein festival als dit is werk. Dat
was er echter niet aan te zien. Daan reeg de hits en de sterkste
nummers uit zijn drie cd’s aan elkaar, zoals een onderbetaalde
arbeidster parels aan een snoer in een Aziatische sweat
shop.
‘Bridge Burner’, ‘Sunchild’, ‘Swedish Designer Drugs’, ‘Convertible
Chaos’, ‘Boots’, ‘Victory’, ‘Renegade’, ‘Eternity’… allemaal
defileerden ze als kandidaat-schoonheidskoninginnen over het
podium, de jury is nu nog steeds aan het beraadslagen wie nu
eigenlijk de mooiste was.
