Lokerse Feesten, 4 augustus 2004
Weer een heel sterke set van Daan, die er onmiddellijk met een
beukend ‘Housewife’ invloog. Daan is een entertainer eerste klas en
een verschrikkelijke showman. Getuige daarvan: zijn arty farty
parlando – “ik heb die ballon kapotgeschoten, het spijt me
echt” – , dat wonderwel in een langzaam ontploffend ‘Sunchild’
overging. Het witte pak en de zonnebril gingen zelfs na drie
nummers al uit! Aan zijn uitlopende mascara te zien, moet de man
het erg warm gehad hebben. Het leuke aan Daan is dat er naast zijn
gigantische ego nog veel plaats overblijft voor een schare
excellente muzikanten, een backing vocals sopraan, een sensuele –
ook meezingende – drumster, én een comfy lederen zetel, waar Daan
al eens in durfde te gaan… euh… zitten.
Lees de bespreking van ‘Victory’
!
Ultrasonic 7 is nu ook aangevuld met Tania Saw van Zap Mama,
maar voor mijn part mag die politieke correctheid weggelaten
worden. Het geheel swingt nog altijd als de beesten, vooral als
would-be jeannet Tom Derie zijn franke muiltje openzet (of de
drummer voor homo uitmaakt). Opmerkelijke evolutie bij veel bands
is de brazil-touch, iets wat Ultrasonic naadloos in zijn set
verwerkte met extra in de verf gezette trompet-sordine en dedoor
4T4 heerlijk gemixte bossanovadeuntjes. Het was vooral dansen op de
hitjes ‘Lips They Move’ en ‘Where Were You At’. Oké, het blijft
luchtig plezier, maar dan wel verdomd professioneel gebracht!
Lees de bespreking van ‘Makes You
(S)we(a)t’ !
En dan tijd voor Front 242, waar zo te zien het meeste volk
voor was opgedaagd. De bloemen gaan helaas enkel naar de lichtman,
die een vrij spectaculaire show verkocht. Het geluid was ronduit
slecht gemixt, zodat het eerder leek alsof La Rocca naast het
terrein een feestje aan het vieren was. Discodreun en synths die
niet uit de verf kwamen. Tot overmaat van ramp deden Richard 23 en
Daniel B dan nog eens sympathiek tegen het publiek. U hoort het
goed: “How are you?” en meer van die ongein. Het geheel was
live met veel te veel effectjes aangedikt, waardoor de essentie van
nummers als ‘Crapage’, ‘Rhythm of Time’ en ‘Body to Body’ totaal
verloren ging. Naar het einde toe klonk het geheel iets beter, en
bij een redelijk getrouwe versie van ‘Headhunter’ gingen bij mij
ook de vingertjes (“1-2-3-4 you catch the man!“) in de
lucht. Een verademing in het discobeatsgeweld was ‘Operating
Tracks’, een nummer dat ouder is dan veel hummeltjes op het terrein
en de essentie van een zuinige maar dreigende elektrosound met kale
beats combineert. Een sound waar Front al sinds decennia een patent
op heeft, en waar ze mede hun cool imago mee hebben opgebouwd, een
imago dat ze sinds vorige woensdag vakkundig naar de
(geluids-)knoppen hebben geholpen. Jammer!
