Drie serieuze metalkleppers op één avond in de AB? Daar moesten we bij zijn.
Wat een package: een van dé instrumentale metalbands van het moment, de betere stoner metal en… tja, kan je Mastodon wel nog ‘heavy metal’ noemen? Het viertal uit Atlanta laat zich, zeker de laatste jaren, niet meer in een (metal)hokje duwen. Maar daarover later meer.
Wat een knalopener is Russian Circles. Van bij het betreden van de zaal tot de laatste, verschroeiende noot horen we een band in topvorm. Drummer Dave Turncrantz blijft een indrukwekkende drummachine en, in tegenstelling tot andere bands in het genre, de spil van de groep. Ook Mike Sullivan is een uitzondering in het genre. Welke andere gitarist kan helemaal alleen zo vloeiend verschroeiende en melodieuze riffs afvuren? De bassen van Brian Cook zorgen ervoor dat je volledig omver geblazen wordt. Het blijft fascinerend hoe een instrumentaal trio tegelijk zo veel kracht en emotie kan uitstralen. Ook het al talrijk opgekomen publiek is danig onder de indruk, vooral de tijdens intro van “Harper Lewis”. Een oppermachtige band als support act, het moet kunnen. De lat ligt daardoor wel meteen hoog, zeer hoog.
Ooit dachten we dat deze immer goed geluimde bende uit Portland, Oregon, die groot geworden is mede dankzij hilarische videoclips, op eigen houtje de AB zou uitverkopen. Vandaag is Red Fang, net als vijf jaar geleden, support act voor het grotere Mastodon. Het nieuwe is er ondertussen een beetje af, maar gelukkig kunnen ze nog altijd geweldig doorbeuken.
“Wires” en “Dirt Wizard” van Murder The Mountains (2011) zijn de voorspelbare hoogtepunten van de set. Vaste ingrediënten? Riffs, riffs en nog eens riffs, en een krachtige samenzang. Maar zoals gezegd, verrassen doen ze niet meer. Red Fang is niet meer dan een perfecte opwarmer voor Mastodon.
Mastodon daarentegen verbaast al bijna heel zijn bestaan: na vier meesterwerken op rij wisten ze te verrassen met het vrij toegankelijke The Hunter (2011). Het was ook zijn eerste niet-conceptuele plaat en de eerste waarop drummer Brann Dailor een volledig nummer inzong. Dailor is intussen niet alleen een fantastische vellenmepper, maar speelt live bij momenten ook een vocale glansrol. Maar goed, sinds die vijfde plaat heeft Mastodon zichzelf niet meer overtroffen. De sludge heeft meer en meer plaatsgemaakt voor lang uitgesponnen psychedelische hard rock. En die evolutie is goed te horen tijdens het eerste uur van de set. Té goed zelfs. “The Last Baron” is meteen een vrij vermoeiende opener.
Het getemperde enthousiasme ligt dus vooral aan de nummerkeuze. En zo flirt Mastodon bij momenten met de grenzen van ons concentratievermogen. Er is natuurlijk een prachtig “Oblivion”, een van de vele pareltjes van Crack The Skye. Er zijn echter amper twee beukende songs: “Megalodon” en “Mother Puncher” van respectievelijk Leviathan en Remission. Opvallend hoe het publiek iets enthousiaster reageert op deze kolossale paradepaardjes. Het verschil met het goedkeurend knikkebollen bij de andere nummers is duidelijk merkbaar. Begrijp ons niet verkeerd: elk nummer wordt retestrak en virtuoos gebracht. Dailor, gitaristen Brent Hinds en Bell Kelliher, en bassist Troy Sanders doen ons nog altijd sterretjes zien.
Tijdens het laatste halfuur komt Neurosis-icoon Scott Kelly als gastzanger zijn strot openzetten. Kelly heeft al jaren artistieke banden met de band en was een grote inspiratie voor Mastodon (dat zal Dailor nog eens benadrukken in een bedankingswoordje na de show). Die hechte connectie is trouwens ook te zien in een nieuwe minodocumentaire.
Eerst volgt het nieuwere “Scorpion Breath”, maar dat beschouwen we als proefdraaien. Vooral “Crystal Skull” (een mokerslag), “Crack The Skye” (één brok genialiteit), “Aqua Dementia” (mokerslag nummer twee) en “Spectrelight” (het beste van The Hunter en mokerslag nummer drie) doen naar adem happen.
Maar waren blijven “Blood And Thunder”, “Curl Of The Burl” en “March Of The Fire Ants”? U hoort ons al komen: de set bevatte te veel van het middelmatige Emperor of Sand. We waren getuige van een Mastodon met twee gezichten, zowel letterlijk als muzikaal. Niet dat de spreidstand te groot was, maar misschien moet de band tijdens het volgende concert eens een best of brengen?
