Die wispelturige Julian Casablancas toch. Posterboy van de alternatieve jongens en meisjes van het begin van deze eeuw, jongeling die zijn succesvolle groep nooit liet uitgroeien tot zijn volle potentieel. Dwarsligger ook, die liever met enkele nozems de rand van de destructie opzoekt dan te doen waar hij echt goed in is.
Niet dat Casablancas niet goed is wanneer hij met The Voidz, het gezelschap waarmee hij eerder dit jaar het redelijk ontoegankelijke Tyranny uitbracht, op een podium staat. Alleen: de man heeft de neiging zichzelf, zijn band én zijn songs de vernieling in te rijden. Zij het soms op briljante wijze.
Resultaat van een uur Casablancas: verwarring. Niet alleen omdat hij met een het-zal-me-allemaal-worst-wezen-uitstraling op het podium staat en, naarmate het concert vordert, meer en meer klaagt over stemproblemen, hoewel daar eigenlijk weinig of niets van te merken is. Neen, wat de stabiliteit van het concert ondermijnt, is dat de band zeer strak speelt, zij het niet noodzakelijk allemaal in overeenstemming met elkaar, waardoor na enkele nummers de vraag rijst of dit nu, een beetje zoals The Knife tijdens zijn laatste tour, een aanklacht is tegen het rock-‘n-roll-circus of net een uitgekiende bevestiging ervan?
Opener “Father Electricity” zet op dat vlak de toon: een stotterend ritme, overstuurde videogamegeluiden; hier wordt vakkundig een popsong gedeconstrueerd. Tegelijk is er echter die hang naar Groteske Rockbands, zoals ze zich manifesteerden vanaf het einde van de seventies en met een piek in de harige jaren tachtig, zo valt af te leiden uit “M.utually A.ssured D.estruction”, dat evengoed bij hairmetal als bij Melvins leentjebuur gaat spelen en, net zoals op de plaat, slechts de introductie blijkt tot het impressionante “Human Sadness”.
Het is met die song dat het concert richting briljant lijkt over te slaan. Minutenlang meandert de melodie, alsof The Voidz met hun gitaren (ook de drummer speelt bas voor een extra groove) Fuck Buttons naspelen alvorens het nummer in al zijn heftigheid losbarst en de epische rock uit de jaren zeventig alweer overheerst.
Met “Ize of the World” krijgt het publiek, net als richting het einde toe met het louter met pianobegeleiding gebrachte “I’ll Try Anything Once”, toch een Strokes-moment. “Ize of the World”, dat uit het onderschatte First Impressions of Earth gelicht is, vormt een van de meest catchy momenten van het concert, samen met het afsluitende “Dare I Care”, dat een behoorlijke dosis destructiviteit deelt met het uit het verder helaas genegeerde Phrazes for the Young gelichte “River of Brakelights”. “I can’t do this forever”, past Casablancas de lyrics van laatstgenoemd nummer schreeuwend aan en even lijkt het er op dat hij het niet louter over zijn stemproblemen heeft.
“I don’t care anymore”, schreeuwt hij immers luttele ogenblikken voor het einde van het concert, wanneer “Dare I Care” hertimmerd wordt tot een Arabische discosong. Niet dat het ons op dat punt nog veel uitmaakt. Casablancas en zijn Voidz waren bij momenten onweerstaanbaar, maar net zo goed waren het zo nu en dan onmiskenbare eikels, uitblinkend in interessantdoenerij. Niks mis met een dosis je m’en foutisme, maar Casablancas, 36 ondertussen, lijkt er maar niet in te slagen het potentieel van Is This It, Phrazes for the Young en, waarom ook niet, Tyranny volledig waar te maken. Bovendien heeft de smeerlap, in tegenstelling tot eerdere concerten van deze tournee, “Instant Crush” links laten liggen.
